Συνεργασία παλαιών και νέων στελεχών

Σε κάθε λογής επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, ανεξάρτητo τομέα δραστηριότητας, υπάρχει ένα άτυπο και συνήθως μη παραδεχτό «κενό» μεταξύ νέων και παλιών στελεχών. Από τη μία η πείρα και η διαχρονική προσφορά και από την άλλη οι νέες αντιλήψεις και η εξοικείωση με την τεχνολογία, δημιουργούν καταστάσεις που εάν αντιμετωπιστούν ορθολογιστικά από τη διοίκηση μπορούν να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις να προοδεύσουν, ενώ από την άλλη εάν αφεθούν, ίσως οδηγήσουν σε αρνητικές καταστάσεις, τόσο στις σχέσεις, όσο και στην απόδοση των εργοδοτουμένων με αντίκτυπο πάντα στην απόδοση της επιχείρησης. 
Τα στερεότυπα, η αντίληψη ως προς τη μεθοδολογία που αφορά την εκτέλεση των εργασιών, οι διαφορετικές προσδοκίες όσον αφορά την αναγνώριση της εργασίας τους, καθώς και η κουλτούρα, είναι τέσσερις σημαντικοί παράγοντες που κάθε εταιρεία πρέπει να αναγνωρίσει για να καταφέρει να αποσπάσει το 100% από κάθε εργαζόμενο. 
Σε αρκετές περιπτώσεις η πρώτη και ίσως πιο κοινή διαφορά μεταξύ νέων και παλαιών στελεχών βρίσκεται στο κομμάτι της επικοινωνίας. Επιπρόσθετα μπορούν να δημιουργηθούν αρνητικές καταστάσεις και λόγω του ότι, αφενός οι παλαιότεροι αναμένουν από τους νεότερους να ακολουθήσουν την «εργασιακή ρουτίνα τόσον χρόνων», με τους δεύτερους σε αρκετές περιπτώσεις να μην «μπορούν». Όχι λόγω ανικανότητας αλλά λόγω διαφορετικών αντιλήψεων, προσεγγίσεων και γιατί όχι και αμφισβήτησης ως προς τη λειτουργικότητα αυτών των πρακτικών στη νέα και ταχέως αναπτυσσόμενη ψηφιακή εποχή.
Παρά τις διαφορές ωστόσο μπορούν οι παλιοί να βοηθήσουν τη νέα γενιά στα κομμάτια της αφοσίωσης, της εμπειρίας, της διαπροσωπικής επικοινωνίας και της επίλυσης προβλημάτων. Στα ίδια πλαίσια μπορούν και οι νέοι να βοηθήσουν τους παλαιότερους στα θέματα της τεχνολογίας, όπως επίσης και της αποφασιστικότητας για να μπορέσουν να διαφοροποιήσουν τα εργασιακά στερεότυπα τόσον χρόνων μέσω ποικίλων εναλλακτικών και διαφορετικών πρακτικών και αντιλήψεων. 
Δεν είναι εύκολο για κανένα να εργάζεται με κόσμο με τον οποίο δεν επικοινωνεί, συνεχώς διαφωνεί και εν τέλει έρχεται σε ρήξη. Γι’ αυτό οφείλει η διοίκηση να βρίσκει τρόπους για καλύτερη επικοινωνία, όπως την εναλλαγή του προσωπικού σε διάφορες θέσεις, τη διοργάνωση συναντήσεων για ανταλλαγή απόψεων, την εκπαίδευση, τον καθορισμό διαδικασιών, τον καθορισμό ομαδικών στόχων σε συνάρτηση με την παροχή ομαδικών κινήτρων, την επίλυση των οποιωνδήποτε προβλημάτων άμεσα πριν διαιωνιστούν και τέλος να δημιουργεί ένα κλίμα άνεσης ως προς τη δυνατότητα κάθε μέλους του προσωπικού να μπορεί να εκφράσει απόψεις, εισηγήσεις ή/και ανησυχίες. 
Αναντίλεκτα, η αρμονική συνεργασία μεταξύ των δύο είναι ζωτικής σημασίας για κάθε επιχειρηματική οντότητα και ως εκ τούτου η ηγεσία οφείλει να αναγνωρίζει επίσης ότι η μόρφωση και η εκπαίδευση είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Είναι ευθύνη της ηγεσίας να βρει τους τρόπους και τις διόδους, αφενός δίδοντας την ευκαιρία στα παλαιότερα στελέχη να βοηθήσουν τα νέα με την εμπειρία τους και αφετέρου τους νεότερους να βοηθήσουν τους συναδέλφους τους να εναρμονιστούν όσο το δυνατό καλύτερα με τις νέες τάσεις. 
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι αναμένουν και επιθυμούν να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, τόσο από τους προϊστάμενους, όσο και από τους υφιστάμενους τους. Το θέμα και πάλιν είναι ότι ακόμα και η αντίληψη της έννοιας του σεβασμού προσεγγίζεται με διαφορετικό τρόπο.