Δεν έχουμε προλάβει ακόμη να μπούμε στην τελική ευθεία των Προεδρικών Εκλογών και το προεκλογικό παιχνίδι έχει αρχίσει ήδη να χοντραίνει, μέσα από επαναλαμβανόμενες πρακτικές του παρελθόντος. Λάσπη, κατηγορίες, αιχμές συνοδεία βαρύγδουπων τίτλων και πάει λέγοντας, με την ελπίδα πως κάτι θα κολλήσει από όλα αυτά… Από ό,τι φαίνεται, λοιπόν, έχουμε πολλά να δούμε και να ζήσουμε στην παρούσα προεκλογική περίοδο.
Το θέμα, βέβαια, είναι όταν η κατάσταση ξεφεύγει και το επίπεδο φθάνει στο…δάπεδο, αφού παρακολουθούμε να θίγονται ζητήματα, που άπτονται άμεσα των συμφερόντων του κράτους, όπως η ενίσχυση πυλώνων της Εξωτερικής Πολιτικής, και συγκεκριμένα της Δημόσιας, Οικονομικής και Πολιτιστικής Διπλωματίας στο πλαίσιο μεταρρύθμισης του ρόλου του υπουργείου Εξωτερικών.
Καταντά, μάλιστα, τουλάχιστον γελοία και υποτιμητική της νοημοσύνης των πολιτών η προβολή της προόδου στους εν λόγω επικουρικούς, αλλά καθόλα απαραίτητους πυλώνες της εξωτερικής πολιτικής του κράτους, ως κάτι το…αρνητικό και το αποκαλυπτικό, σε μια εποχή όπου η παγκοσμιοποίηση, η ταχύτητα διάδοσης των πληροφοριών, τα νέα δεδομένα στην χάραξη της Εξωτερικής Πολιτικής, προσδίδουν νέο περιεχόμενο στην παραδοσιακή διπλωματία.
Η Δημόσια Διπλωματία, συμπεριλαμβανομένης και της Ψηφιακής διπλωματίας, αποτελεί ένα νέο εργαλείο επιτυχούς άσκησης Εξωτερικής Πολιτικής, που βοηθά ένα κράτος στην προώθηση της εικόνας και της φήμης του στο εξωτερικό. Την ίδια ώρα, η Οικονομική Διπλωματία, ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο τα κράτη χειρίζονται τις οικονομικές τους σχέσεις, σύμφωνα με στρατηγικούς στόχους, είναι εξαιρετικής σημασίας για κάθε σύγχρονο ανεπτυγμένο κράτος. Επίσης, η Πολιτιστική Διπλωματία, η προώθηση της εικόνας μιας χώρας μέσα από τον πολιτισμό ενός λαού, συνεισφέρει στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινωνιών και δημιουργεί σχέσεις συναισθηματικής εγγύτητας με αλλοεθνείς λαούς, οι οποίες συνεχίζουν να υφίστανται πέραν από τις αλλαγές των κυβερνήσεων.
Επομένως, η ανάληψη σχετικών πρωτοβουλιών τα προηγούμενα χρόνια – όπως π.χ η συμμετοχή ξένου διπλωματικού προσωπικού σε αθλητικές εκδηλώσεις όπως ο μαραθώνιος, το τύπωμα φανέλων για τον εν λόγω σκοπό, η προώθηση της έκθεσης της Τούλας Λιασή για τους αγνοουμένους στην Χάγη, η προώθηση του συνεδρίου “Αct for Heritage”, η δημόσια διαβούλευση για την Οικονομική Διπλωματία – είναι το λιγότερο, στο οποιο οφείλει να προβαίνει το υπουργείο Εξωτερικών και τουλάχιστον γελοίο να προβάλλεται ως έξοδα του τέως ΥΠΕΞ για προεκλογική εκστρατεία. Και αυτό, όταν ο πλέον αρμόδιος, ο Γενικός Ελεγκτής, ουδέν μεμπτό εντόπισε κατά τον έλεγχο του ζητήματος.
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι μέσω της διοργάνωσης ανάλαφρων αθλητικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων καλλιεργούνται διαπροσωπικές σχέσεις με ξένους διπλωμάτες και χτίζεται επιρροή, η οποία μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη εκ των υστέρων, και σε κρίσιμα ζητήματα, όπως το Κυπριακό. Και εφόσον ο προϋπολογισμός του υπουργείου Εξωτερικών είναι ο χαμηλότερος στον κρατικό προϋπολογισμό και δεν υπήρχε διαθέσιμο άλλο κονδύλι για τη δημόσια διπλωματία, το να αξιοποιείται το Κονδύλι Διαφώτισης στο πλαίσιο διεύρυνσης των δράσεων, μετά από σχετική εισήγηση του λογιστηρίου του υπουργείου, δεν είναι καθόλου αξιοπερίεργο.
Όταν, μάλιστα, η Τουρκία ξοδεύει απίστευτα χρηματικά ποσά για lobbying, δημόσια διπλωματία και προβολή της ήπιας ισχύος της (βλέπε Ουκρανικό), πέραν από την ενίσχυση της σκληρής ισχύος της, εμείς πώς περιμένουμε ότι θα δούμε αποτέλεσμα; Με ανέξοδη εξωτερική πολιτική; Είναι να διερωτάσαι, λοιπόν, πώς σκέφτονται μερικοί… Από την άλλη, βέβαια, και όπως έχουν καταδείξει πρόσφατα εκλογικά παραδείγματα, καλό θα ήταν να γίνει ευρέως αντιληπτό πως ο κόσμος κουράστηκε από τη στείρα εκτόξευση λιβέλων και ζητά πλέον προοπτική για το μέλλον και απτές λύσεις στα πολυσύνθετα ζητήματα του αύριο. Η εύκολη τακτική της λασπολογίας ανήκει και πρέπει να μείνει στο παρελθόν…
