Περάσαμε το κατώφλι του 2020, ενός νέου πολλά υποσχόμενου έτους, που οδήγησε στην ολοκλήρωση μιας πολυτάραχης δεκαετίας, στη διάρκεια της οποίας βιώσαμε την οικονομική κατάρρευση. Όλα πια έχουν περάσει στο παρελθόν και μόνο σε ανασκοπήσεις μπορεί κανείς να συναντήσει τη λέξη μνημόνιο και κρίση. Ποιος θυμάται τις ουρές στα ΑΤΜ, τα περιοριστικά μέτρα στις τράπεζες και τις ανησυχίες των υπαλλήλων αν θα πληρωθούν τους μισθούς τους ή αν θα τους εξαργυρώσουν σε κουπόνια; Κάναμε δυο-τρεις ερευνητικές επιτροπές, αλλά ούτε που θυμόμαστε τα πορίσματα. Υποθέσεις ξεπλύματος και διαφθοράς έβαλαν ξανά την Κύπρο σε μπελάδες, αλλά δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Οι μισθοί των δημοσίων επανέρχονται σε πρότερα επίπεδα, ενώ ο ιδιωτικός τομέας, λαβωμένος, ποτέ δεν παραπονιέται. 
Τράπεζες ανοιγοκλείνουν, αλλάζουν ονόματα/ταμπέλες και ανθεί ξανά το επιχειρείν. Άλλες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο, ανοίγουν κάποιες άλλες. Αλυσίδες κατακλύζουν το νησί μας και η καθημερινή ζωή συνεχίζεται. Οι ρυθμοί της ζωής μας σταθεροί.
Στην πολιτική σκηνή, το ίδιο μοτίβο. Ακροβατούμε ανάμεσα σε πολιτικές και χορεύουμε ό,τι μας παίξουν. Θέλουμε την προστασία των Ρώσων, αλλά έχουμε και τους Αμερικανούς ανάγκη. Αναζητούμε την ευρωπαϊκή αγκαλιά κι ας ξέρουμε ότι ο EastMed είναι ασύμφορος. 
Ωστόσο, είναι από τις λίγες φορές που η κρισιμότητα των εξελίξεων οφείλει να ανησυχήσει τους πάντες. Η κατάσταση στη γύρω περιοχή είναι έκρυθμη. Η Τουρκία απειλητική. Η Ελλάδα στον αστερισμό των δικών της προβλημάτων. Αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο. Η υπόθεση με την 19χρονη Βρετανίδα έχει ξεφύγει. Η Παιδεία έχει οδηγηθεί σε μια τρικυμία. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση απαράδεκτη, η έλλειψη κοινωνικών δομών ολοφάνερη.
Την τελευταία δεκαετία δεν έχουμε δει να βελτιώνεται η ζωή μας. Πέραν της εισαγωγής του ΓεΣΥ, που είναι ένα βήμα προς την εισαγωγή της ποιότητας στη ζωή μας (κι αυτό με ερωτηματικό διότι τα προβλήματα είναι πολλά), δεν έχουμε νιώσει να βελτιώνεται η καθημερινότητά μας. Η Δημόσια Υπηρεσία εξακολουθεί να μην απαντά στις εκκλήσεις των πολιτών κι η γραφειοκρατία της ταλανίζει όσους επαγγελματίες έχουν να συσχετιστούν μαζί της.
 «Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας, σα μια σειρά κεράκια αναμμένα. Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων· Εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω τί γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τί γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν». Στο ποίημα αυτό του Καβάφη διαφαίνεται η αισιοδοξία για μια καλύτερη προοπτική ζωής για το μέλλον. Τα αναμμένα κεριά συμβολίζουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο πιο φωτεινό, κοιτάζοντας μόνο μπροστά. 
Είθισται στο τέλος μιας χρονιάς να κάνουμε τον απολογισμό μας. Ωστόσο, ας μην κάνουμε φέτος τον απολογισμό μας. Για αλλαγή, ας κοιτάξουμε μπροστά…