Μια έκθεση της Κύπριας φωτογράφου με ασπρόμαυρα ενσταντανέ από το Παρίσι παρουσιάζεται για τρεις μήνες στην πλατεία Ζορζ Μουστακί, στην πόλη του φωτός. Με αυτή την αφορμή η φωτογράφος και ζωγράφος μιλά για το πάθος της με τη φωτογραφία.

– Θυμάστε την πρώτη σας φωτογραφική μηχανή; Ήμουν 12 χρονών όταν μου έκανε δώρο ο πατέρας μου μια παλιά Kodak με φιλμ. Έτσι άρχισα να βγάζω φωτογραφίες, όμως μου άρεσε πολύ και η ζωγραφική. Το 1977, σε ηλικία 17,5 χρονών, πήγα στο Παρίσι για να σπουδάσω. Ήθελα να σπουδάσω ζωγραφική όμως τα πράγματα εκείνη την εποχή ήταν δύσκολα για μένα και τελικά σπούδασα Οικονομικά και μετά Τουριστικά. Παράλληλα όμως ασχολούμουν συστηματικά με τη φωτογραφία. Ώσπου το 2015 επέστρεψα ξανά στο Παρίσι για να ζήσω το όνειρο που δεν έζησα στα 17. Μπήκα στην Καλών Τεχνών πραγματοποιώντας τον στόχο που είχα από μικρή. 

– Πότε συνειδητοποιήσατε ότι οι φωτογραφίες σας είχαν κάποια καλλιτεχνική αξία; Δουλεύοντας στον τομέα του Τουρισμού και προωθώντας τον συνεδριακό τουρισμό στην Κύπρο, ταξίδευα πάρα πολύ. Σ’ αυτά τα ταξίδια έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες. Το 1994, όταν πήγα σε ένα φωτογράφο στη Λεμεσό για να εμφανίσω τα φιλμ μου, μου είπε ότι είναι πολύ καλές οι φωτογραφίες και με παρότρυνε να τις στείλω σε διαγωνισμούς. Έγινα μέλος της Φωτογραφικής Εταιρείας Κύπρου και άρχισα να στέλνω τις φωτογραφίες στο εξωτερικό κερδίζοντας πολλά βραβεία. Οι φωτογραφίες μου εκτέθηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου. Η Διεθνής Ομοσπονδία μου απένειμε τον τίτλο του «εξαίρετου καλλιτέχνη φωτογράφου». 

– ​Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τις εικόνες στις οποίες εστιάζετε; Πολλές φορές μπορεί να ψάχνω ένα συγκεκριμένο θέμα. Για μια περίοδο αφοσιώθηκα στο να φωτογραφίζω παιδιά. Είναι ένα δύσκολο θέμα, επειδή τα παιδιά κινούνται συνέχεια. Είχα κάνει στο Παρίσι μια έκθεση με μητέρες και παιδιά του κόσμου, η οποία ταξίδεψε σε διάφορα δημαρχεία και γκαλερί. Είχα φωτογραφίες από το Περού, το Μεξικό, την Αργεντινή αλλά και από την Ασία. Ένα άλλο θέμα ήταν τα καφενεία του κόσμου, τα φωτογράφιζα σε διάφορες χώρες, ιδιαίτερα στο Παρίσι. Επίσης έχω πολλή δουλειά με street art, με ενδιαφέρει πολύ το πόσο εφήμερη είναι. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να αφιερώσει πολύ χρόνο για να κάνει ένα έργο, και μετά από δέκα λεπτά κάποιος να το χαλάσει. Ήταν κάτι που με ιντρίγκαρε.

​

– Μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών σας παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο Παρίσι. Τι περιλαμβάνει αυτή η έκθεση; Είναι δουλειά των τελευταίων 10 χρόνων, με φωτογραφίες από διαφορετικές περιόδους σε διάφορα μέρη του Παρισιού. Συγκεντρώθηκε πολύ υλικό, και στα δυο χρόνια της πανδημίας που περιορίστηκα στο σπίτι μου είχα την ευκαιρία να τις δω προσεκτικά και να κάνω μια επιλογή για ένα βιβλίο. Κυκλοφόρησε στο Παρίσι στις 16 Νοεμβρίου και με κάλεσαν από το δημαρχείο για να εκθέσω αυτή την δουλειά στο 5ο Διαμέρισμα, στην πλατεία Ζορζ Μουστακί, του γνωστού συνθέτη και τραγουδιστή. Η έκθεση θα διαρκέσει τρεις μήνες και περιλαμβάνει διάφορα ενσταντανέ από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της πόλης. Το Παρίσι γράφει πιο όμορφα στο ασπρόμαυρο. 

– ​Τι είναι αυτό που σας γοητεύει σ’ αυτή την πόλη; Η σχέση μου με τον γαλλικό πολιτισμό είναι στενή. Λατρεύω τον πολιτισμό του Παρισιού, την τέχνη, τη μουσική, τον χορό, το θέατρο, κάθε γειτονιά. Επίσης είναι μαγευτικό να παρακολουθείς τους Παριζιάνους στον δρόμο με το ιδιαίτερο ντύσιμο. 

– Πόσο έχει αλλάξει η πόλη από τότε που σπουδάζατε; Εκτός από τα όμορφα που σας περιέγραψα, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του Παρισιού. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια τεράστια δημογραφική διαφοροποίηση. Πρόσφατα στο μετρό πρόσεξα ότι κανένας δεν μιλούσε γαλλικά. Υπάρχει μεγάλο κύμα μετανάστευσης όπως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Στο Παρίσι υπάρχουν σκοτεινά δρομάκια, υπάρχει πείνα. Έχει τόπους που δεν μπορείς πια να πας γιατί είναι επικίνδυνα. Το 1982 που ήμουν στο Ρίο Ντε Ζανέιρο ήθελα να πάω στις φαβέλες, αλλά κανείς φίλος δεν ήθελε να με συνοδεύσει. Πήγα μέχρι ενός σημείου αλλά δεν μπόρεσα να μπω μέσα. Σήμερα δυστυχώς υπάρχουν φαβέλες και στο Παρίσι. Υπάρχει κόσμος που μένει κάτω από τις γέφυρες, στα δυτικά προάστια υπάρχουν ναρκωτικά, άνθρωποι με όπλα… Όμως δεν νιώθω την ανάγκη να φωτογραφίσω τη μαύρη πλευρά της πόλης. ​

– ​Είναι κάποιοι φωτογράφοι που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Τα χρόνια που έζησα στο Παρίσι, μου άρεσε ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν, ο Νουανό αλλά και ο Μαν Ρέι, οι κλασικοί Γάλλοι φωτογράφοι. Ασυνείδητα καμιά φορά μαθαίνουμε να βλέπουμε με το μάτι κάποιου άλλου. 

– Υπήρξε κάποια στιγμή από τα ταξίδια που σας έμεινε αξέχαστη; Είχα πάει στο Περού για να φωτογραφίσω και όπως κατέβαινα από το Μάτσου Πίτσου βρέθηκα σε ένα χωριό, το Ουρουμπάμα. Είδα πολλά μωρά, τα ακολούθησα και βρέθηκα σε ένα σχολείο με παιδιά που κάθονταν στο πάτωμα και σε πρόχειρα σκαμνάκια. Δεν είχαν καρέκλες ούτε θρανία. Ένα αγοράκι 7 χρονών με ρώτησε γιατί τους φωτογραφίζω. Του είπα ότι «θέλω να κάνω μια έκθεση και να σας αγοράσω θρανία και καρέκλες». Με ρώτησε γιατί και του απάντησα «γιατί σας αγαπώ». Ήταν μια σημαντική στιγμή στη ζωή μου. Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, έκανα έκθεση στις Βρυξέλλες με φωτογραφίες του Περού που πωλήθηκαν όλες. Όταν γύρισα στην Κύπρο, δημιούργησα το ίδρυμα «Σ’ αγαπώ», που εδώ και 10 χρόνια φροντίζει για την εκπαίδευση των άπορων παιδιών. Καταφέραμε να ανακαινίσουμε ένα σχολείο στη Σρι Λάνκα και βοηθήσαμε παιδιά στις Ινδίες, το Μεξικό και στη Μαγαδασκάρη. Επίσης βοηθούμε και παιδιά στην Κύπρο στο πρόγραμμα «Ελεύθερα Χέρια» στη Λεμεσό. ​

​- Ταξιδεύετε πολύ συχνά σε πολλές χώρες. Η ματιά του φωτογράφου σας αποκαλύπτει καλύτερα κάθε πόλη που επισκέπτεστε; Το πώς βλέπω μια πόλη εξαρτάται από τα συναισθήματα που μου προκαλεί αυτό που βλέπω μπροστά μου. Μου αρέσει να φωτογραφίζω ό,τι θεωρώ όμορφο και να το αναδεικνύω. Αποφεύγω την ασχήμια, όπως και στην προσωπική μου ζωή. 

– Πότε συνειδητοποιείτε ότι έχετε βγάλει μια καλή φωτογραφία; Οι πιο καλές φωτογραφίες που έβγαλα ήταν όταν ήμουν συνειδητά εστιασμένη στο παρόν. Είναι σημαντικό να νιώσεις τη στιγμή για να σταματήσεις τον χρόνο μέσα από τη φωτογραφία. Συμβαίνει κάτι μαγικό εκείνη την ώρα, είναι σαν να υπάρχει ένα νήμα που συνδέει το μάτι με την καρδιά και φτάνει ώς το χέρι σου την ώρα που πατάς το κουμπί. Παίρνω μεγάλη χαρά και ικανοποίηση όταν βγάζω φωτογραφίες και τις εκθέτω. Χαίρομαι πολύ να μοιράζομαι ό,τι είδα με τον κόσμο. 

16/12 Λεμεσός γκαλερί Lumiere (25 344141). Έκθεση φωτογραφίας της Χριστίνας Δράκου με τίτλο «Paris Que J’ aime» και παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου. Εγκαίνια 17:00. Μέχρι 30/1/2023

Ελεύθερα, 4.12.2022.