Πριν δυο περίπου βδομάδες πραγματοποιήθηκε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας η σύνοδος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) στο οποίο, όπως είναι γνωστό μετέχουν τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.
Όπως ήταν φυσικό η σύνοδος ασχολήθηκε με διάφορα θέματα που σχετίζονται με την Ευρώπη και το μέλλον της ιδιαίτερα την εποχή των αχαρτογράφητων μεταβλητών όπως προσφυώς χαρακτηρίστηκε η εποχή μας.
Ανάμεσα στα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε η σύνοδος ήταν και η θέση του ΕΛΚ σε σχέση με την ηγεσία των Ευρωπαϊκών Θεσμών (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κ.α) που θα αναδειχθεί μετά τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου.
Μετά από διήμερες διαβουλεύσεις το ΕΛΚ κατέληξε να προτείνει για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μια ακόμη πενταετή θητεία τη σημερινή Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μέλος του Προεδρείου του ΕΛΚ, κυρία Ούρσουλα Φον ντερ Λαϊέν.
Σε άρθρο που ακολούθησε τη σύνοδο με τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά ως πυξίδα για το μέλλον της ΕΕ» ο γενικός Γραμματέας του ΕΛΚ κ. Θανάσης Μπακoλας υποστηρίζει πως η κ. Φον ντερ Λαϊεν «επέδειξε ηγετικό πνεύμα και ηγήθηκε πολλών κρίσιμων αποφάσεων» πράγμα που κατά τη γνώμη του δικαιολογεί την πλήρη υποστήριξη της υποψηφιότητας της για μια νέα θητεία.
Δεν επιθυμώ να υπεισέλθω στην αξιολόγηση της κυρίας Φον ντερ Λαϊεν ως Προέδρου της Επιτροπής μεταξύ 2019 έως 2024.
Θα εστιάσω την προσοχή μου στο αν υπάρχουν στο Ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα ηγετικά αναστήματα για τη θέση του Προέδρου της Επιτροπής που θάπρεπε να αξιολογηθούν με σοβαρότητα από το ΕΛΚ έστω και αν δεν προέρχονται από τα κόμματα της κεντροδεξιάς. Το χρέος αυτό βαρύνει εξίσου και τα άλλα ευρωπαϊκά κόμματα όταν θα επιλέγουν τον/την υποψήφιο για το αξίωμα.
Το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με πλειάδα προκλήσεων που, χωρίς υπερβολή απειλούν την ίδια την ύπαρξη της. Αρκεί να αναφέρω ενδεικτικά το θέμα της μετανάστευσης, την θεαματική όπως προβλέπεται άνοδο της ακροδεξιάς σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και το Eυρωπαϊκό Kοινοβούλιο, τον εφιάλτη της εξ ανατολών ψηλαφητής πιά απειλής σε βάρος της Ευρώπης καθώς και την σκοτεινή προοπτική για την Ευρώπη από το ενδεχόμενο εκλογής του κ. Τραμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ.
Τα προβλήματα αυτά υπαγορεύουν την παρουσία επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών δοκιμασμένων, πραγματικών ηγετών. Προϋπόθεση για μια τέτοια εξέλιξη είναι η απελευθέρωση των Ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων από την «δουλεία», τον καταναγκασμό της επιλογής αξιωματούχων της Ένωσης με κριτήρια κομματικής ταυτότητας και προέλευσης.
Θα μου επιτρέψουν οι αξιότιμοι ηγέτες των Κεντροδεξιών κομμάτων της ΕΕ που συνήλθαν στο Βουκουρέστι να τους θυμίσω την ιστορική απόφαση δύο μεγάλων ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας, του Φρανσουά Μιτεράν (Σοσιαλιστή) και Χέλμουτ Κολ (Χριστιανοδημοκράτη) που δρασκελίζοντας τα σύνορα των ιδεολογικών τους προσανατολισμών πρωτοστάτησαν στην επιλογή και εξέλεξαν δημοκρατικά τον Ζακ Ντελόρ ως Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1985-1995).
Ο Ζακ Ντελόρ θεωρείται μέχρι σήμερα ο πιο επιτυχημένος Πρόεδρος της Επιτροπής στα 70 τόσα χρόνια ζωής της Ένωσης. Πιστώνεται με τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της Ένωσης μέχρι σήμερα. Ανάμεσα σε αυτά η Ενιαία Αγορά, το Ευρώ, η συνθήκη του Σιενγκεν και τόσα άλλα.
Μπορούν άραγε οι σημερινοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς και των άλλων ομάδων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να αντλήσουν διδάγματα από το παρελθόν;
Κριτήριο λοιπόν στη διαδικασία επιλογής των αξιωματούχων της ΄Ενωσης θάπρεπε να είναι ένα και μοναδικό.
Η αφοσίωση του όποιου υποψήφιου στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες και τις θεμελιώδεις δημοκρατικές του αξίες και η αποδεδειγμένη, πανθομολογούμενη δράση του για την υλοποίηση του.
Με κριτήριο λοιπόν το πιο πάνω ένας Ευρωπαίος πολίτης με απαράμιλλες περγαμηνές προκύπτει ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τη θέση.
Mario Draghi
Πρώην Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (2011-2019)
Πρώην Πρωθυπουργός της Ιταλίας (Φεβρ. 2021 – Οκτώβριος 2023)
Για να ελεγχθεί το βάσιμο του ισχυρισμού μου – ότι ο Mario Draghi αποτελεί το αδιαμφησβήτητο φαβορί για τη θέση – παρακαλώ τον αναγνώστη αυτού του κειμένου να επισκεφθεί την ιστοσελίδα του κ. Draghi για να διαπιστώσει το ηγετικό ανάστημα του ανθρώπου.
Αρκούμαι εδώ να αναφέρω τη δράση του όταν στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (2012 – 2013) που έπληξε ιδιαίτερα την Ευρώπη υπήρξε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που μόνος ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στη πρωτοφανή τότε οικονομική καταιγίδα διασώζοντας το Ευρώ με την ιστορική του τοποθέτηση ότι «θα ήταν έτοιμος να κάνει ότι απαιτείται για να σωθεί το Ευρώ» (Ι would be prepared to do “whatever it takes” to prevent the Euro from falling). Εκείνη του η παρέμβαση διέσωσε το Ευρώ και πολύ πιθανόν το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα.
Στη συνέχεια ως Πρωθυπουργός της Ιταλίας για δεκαοκτώ μήνες πέτυχε τη μετάλλαξη της χώρας του από μεγάλο ασθενή της Ευρώπης, όπως χαρακτηριζόταν η Ιταλία μέχρι τότε σε “Χώρα της Χρονιάς 2022” παγκοσμίως με βάση το έγκυρο περιοδικό Economist.
Πιστεύω βαθιά πως εθνικοί ηγέτες όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, Ευρωπαϊκά κόμματα, παράγοντες της δημόσιας ζωής της Ευρώπης που γνοιάζονται για το μέλλον της ηπείρου μας και όσοι έχουν λόγο στην επιλογή των Θεσμικών Αξιωματούχων αυτής δεν θα επετύγχαναν στην επιτέλεση της αποστολής τους αν διατηρούσαν ως κριτήρια των επιλογών τους την κομματική ταυτότητα, την ιδεολογική προέλευση, την εθνική καταγωγή ή άλλα παρόμοια κριτήρια των υποψηφίων.
Αν αντίθετα οι εθνικοί ηγέτες των 27 χωρών μελών της Ένωσης και άλλοι ενδιαφερόμενοι υιοθετούσαν ως κυρίαρχο κριτήριο επιλογής την αξιοσύνη του ανθρώπου όχι μόνο θα θωράκιζαν την Ευρώπη αλλά θα αποδείκνυαν και την προσήλωση τους στο διαχρονικά αναλλοίωτο αξίωμα της Παγκόσμιας Ιστορίας και οδυνηρής για μας τους Ευρωπαίους εμπειρίας πως:
Την ιστορία και την μοίρα των λαών την γράφουν οι Ηγέτες, όχι οι Αρχές.
