Μέλος Οικογένειας

Ο Γιώργος και η Σοφία, ιδιοκτήτες ενός μικρού μπακάλικου, προσπαθούν μετά δυσκολίας να ανταπεξέλθουν οικονομικά και να μεγαλώσουν τα δυο παιδιά τους. Ο παππούς τούς βοηθά κι αυτός όσο μπορεί με τη σύνταξή του. Όταν όμως ο παππούς πεθαίνει ξαφνικά στον ύπνο του, οι γονείς αποφασίζουν να το αποκρύψουν για όσο καιρό μπορούν, ούτως ώστε να συνεχίσουν να εξαργυρώνουν τη σύνταξη του νεκρού.  Χαμηλότονο, αξιοπρεπές και καλογυρισμένο δράμα του Μαρίνου Καρτίκκη απ’ όπου απουσιάζουν τελείως η ένταση, η εκφραστική βία και το ακατάσχετο υβρεολόγιο που χαρακτηρίζει συνήθως τα ελλαδικά φιλμ με θέμα μια οικογένεια εν μέσω οικονομικής κρίσης (όπως πχ η “Έκρηξη” που βγήκε την ίδια εβδομάδα με το “Μέλος” στις κυπριακές αίθουσες).  Η τυπική μεσοαστική κυπριακή οικογένεια που κάποτε ζούσε άνετα αλλά τώρα ίσα που τα βγάζει πέρα (όμως δεν κόβει τα ιδιαίτερα των “μωρών”) υπομένει στωικά τη δύσκολη καθημερινότητα με τα όρια διαρκώς να στενεύουν και τους λογαριασμούς να τρέχουν. Όμως εδώ δεν υπάρχει ξέσπασμα (όπως ούτε στην κυπριακή κοινωνία γενικότερα μετά το κούρεμα – το νησί δεν κάηκε όπως η Αθήνα) παρά μία κίνηση απελπισίας: όταν ο παππούς πεθαίνει, η οικογένεια τον “αντικαθιστά” με έναν φουκαρά γέρο ώστε να ξεγελαστούν οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις και να εξακολουθούν να λαμβάνουν τη σύνταξη. Αισιοδοξία για την ανθρωπιά που δεν χάθηκε εντελώς, μία κρύψε-να-περάσουμε, πιο ανθρωποκεντρική και περισσότερο αισιόδοξη Κύπρος της μπαγαποντιάς και της επιβίωσης, σε ένα μικρού βεληνεκούς αλλά βαθιά ανθρώπινο φιλμ που χωρίς να πρωτοτυπεί ή να εντυπωσιάζει σε κρατάει με την πειστική ιστορία και τις γήινες ερμηνείες. Μ.Ν.