Η κατηγορία που εκτόξευσε ο Άγγελος Βότσης ότι ο Μάριος Καρογιάν αθέτησε την υπόσχεση που του έδωσε και δεν του παραχωρεί τη βουλευτική έδρα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ακόμη κρίκος στη μακρά αλυσίδα που δυναστεύει την πολιτική μας ζωή εδώ και δεκαετίες. «O λόος του αδρώπου», τον οποίο οι παππούδες μας θεωρούσαν ανώτατο τίτλο τιμής, περιφέρεται στα τηλεοπτικά στούντιο, γυροφέρνει στις ραδιοφωνικές συχνότητες και φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, σαν φάντασμα που μας στοιχειώνει από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα. Ποιος θα ξεχάσει από τα σχετικά πρόσφατα το ανεπανάληπτο «γραπτώς καλό προφορικώς;» του Σπύρου Κυπριανού; Το «έχω και μάρτυρες» του Αλέκου Μαρκίδη; Ή το «έλαβα διαβεβαιώσεις ότι θα είμαι υποψήφιος μέχρι τέλους» των Γιαννάκη Ομήρου, Μάριου Ηλιάδη και πολλών άλλων;
Αλήθεια, ποιος έδωσε σε όλους αυτούς το δικαίωμα να συμφωνούν μεταξύ τους και να μοιράζουν τις θέσεις εξουσίας ως να είναι οικογενειακή τους περιουσία; Ποιος τους εκχώρησε τη δύναμη να κάνουν αυτό το αλισβερίσι δήθεν για το καλό της πατρίδας; Εξ ονόματος ποιού λαού ανταλλάζουν τα οφίκια; Είναι αυτά και πολλά άλλα, που κάνουν τους πολίτες να γυρίζουν την πλάτη στους πολιτικούς και να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από ένα παιχνίδι εξουσίας, που παραμένει εξαιρετικά γοητευτικό για αρκετούς αλλά προκαλεί την αποστροφή πολύ περισσότερων.
Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κάποιος ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον αγγελικά πλασμένο όπου όλα κινούνται στους ρυθμούς που υπαγορεύει το δίκαιο και κουμάντο κάνει ένα αξιακό σύστημα το οποίο είναι θεμελιωμένο σε οικουμενικές αρχές όπως είναι η ισότητα, η ελευθερία και η δημοκρατία. Τέλειες πολιτείες και πολιτικοί-πρότυπο μόνον στα συγγράμματα υπάρχουν. Δεν είναι καθόλου τυχαία που ο ιδανικός υποψήφιος είναι ο δημοσκοπικός «κανένας», τον οποίο φτιάχνουμε στο μυαλό μας ως το αντίπαλο δέος έναντι όλων των άλλων, που έχουν όνομα και επώνυμο: Eίναι αδιάφθορος, έντιμος, άφθαρτος απλός, κατανοητός, ανθρώπινος, χωρίς προσωπική ατζέντα, που δεν υπηρετεί συμφέροντα, που θυσιάζεται για τον λαό του και για την πατρίδα του, πάει κόντρα στο σύστημα, δεν διστάζει να συγκρουστεί και να πολεμήσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ιδανικός πολιτικός είναι ο ιδεαλιστής που ζει για τις ιδέες του και δεν ζει από αυτές, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο.
Ο χρόνος για τις προεδρικές εκλογές του 2023 άρχισε να μετρά αντίστροφα. Αυτή η μακρά προεκλογική περίοδος θα κουράσει ακόμη περισσότερο την κοινωνία, η οποία έχει πολλές άλλες προτεραιότητες, που έχουν να κάνουν με τον καθημερινό αγώνα του κάθε ανθρώπου να ανταπεξέλθει στις πολλές υποχρεώσεις. Εκεί έξω στην αρένα της πραγματικής ζωής, υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς ίχνος υπερβολής δίδουν πραγματικές μάχες επιβίωσης, που εργάζονται ατέλειωτες ώρες για να διασφαλίσουν το εργασιακό τους μέλλον, για να εξασφαλίσουν το εισόδημά τους, για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να τα σπουδάσουν, για να έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Προέρχονται από όλους τους κομματικούς και ιδεολογικούς χώρους και έχουν εντελώς διαφορετικές πεποιθήσεις. Περισσότερο φαίνεται να τους ενώνουν αυτά που τους ενοχλούν παρά εκείνα που προσμένουν. Είναι απογοητευμένοι πολίτες, που αποτελούν μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, οι οποίοι παλεύουν για να διατηρήσουν το δικαίωμα να σκέφτονται ελεύθερα και να βλέπουν τα πράγματα χωρίς παρωπίδες. Είναι εκείνοι που δεν κρίνουν τους ανθρώπους από τις πεποιθήσεις τους αλλά από τις πράξεις τους. Δεν είμαι βέβαιος κατά πόσον είναι τόσοι πολλοί για να μπορέσουν να εκλέξουν Πρόεδρο, είναι όμως προφανές ότι αρκούν για να καθορίσουν το αποτέλεσμα.
Ελεύθερα, 6.6.2022.
