Κώστας Πατίνιος: Η σιωπή είναι μήτρα που γεννά το άλλο μου εγώ

«Τριγυρνώ τουρίστας στη χώρα των ποιητών και μου αρέσει, ίσως παραμείνω παράτυπος μετανάστης (όταν λήξει η τουριστική μου βίζα) αλλά δεν θα ζητήσω υπηκοότητα».

– Πόσα ξέφυγαν από τη σιωπή; Ξέφυγαν πολλά, αλλά όχι αρκετά για να μπορώ να πω ότι τη νίκησα. Παρόλο που είμαι λαλίστατος έως και φλύαρος στην καθημερινότητά μου, ωστόσο είναι πολλές λέξεις ακόμα που δεν κατάφεραν να της ξεφύγουν. Η σιωπή είναι μήτρα που γεννά το άλλο μου εγώ, είναι ο κατήγορος κι ο συνήγορος ενός Άλλου που κατοικεί μέσα μου. Όσα ξέφυγαν της σιωπής είναι όσα άντεχαν να βγουν στο φως της μέρας σήμερα.

– Τι θα ήθελες να ξεφύγει από τη δική σου σιωπή στη συνείδηση του αναγνώστη; Θα ήθελα να ξεφύγει ως κρυστάλλινο βέλος και με δύναμη να καρφωθεί στη συνείδηση του αναγνώστη η αλήθεια μου, που είναι βγαλμένη από τη δική μου συνείδηση· μια συνείδηση που παλεύω να τη κρατήσω καθαρή για να μπορώ να δημιουργώ, για να μπορώ να κοιτάζω τον κόσμο κατάματα, για να μπορώ να χαμογελώ.

– Ποια είναι η τελευταία σκέψη πριν την ολοκλήρωση ενός ποιήματος; Η λύτρωση που νιώθω και που επαναλαμβάνεται με την ολοκλήρωση κάθε ποιήματος, αφού κάθε ποίημα λειτουργεί ως μηχανισμός κάθαρσης εντός μου.

– Γιατί φοβάσαι τους ποιητές; Το ερώτημα συναντάται σ’ ένα ποίημα και απαντάται σ’ ένα άλλο: «Φοβάμαι τους ποιητές/ γιατί με μύησαν στο σινάφι τους/ και με κατάντησαν σαν τα μούτρα τους». «Oι ποιητές επιβάλλεται να έχουν/ ασυλία για όσα γράφουν/ άλλοθι για όσα πράττουν/ και ενοχές/ για όσα δεν τόλμησαν ποτέ».

– Και γιατί αισθάνεσαι «τουρίστας στη χώρα των ποιητών»; Μα για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν δηλώνω και δεν αισθάνομαι ποιητής. Τριγυρνώ τουρίστας στη χώρα των ποιητών και μου αρέσει, ίσως παραμείνω παράτυπος μετανάστης (όταν λήξει η τουριστική μου βίζα) αλλά δεν θα ζητήσω υπηκοότητα.

– Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου χωρίς το καταφύγιο της γραφής; Ξεκίνησα να απαντώ στο ερώτημα λέγοντας ότι δεν θα είχα πρόβλημα να εγκαταλείψω το καταφύγιο της γραφής, και, μόλις ολοκλήρωσα τη σκέψη μου, άρχισα να νιώθω ανασφάλεια και μια έντονη εσωτερική αναταραχή. Αυτό τα συμπτώματα είναι η απάντηση στο ερώτημα.

– Πού συναντά ο ποιητής τον δρομέα; Αν δεν ήμουν δρομέας δεν θα έγραφα ή δεν θα έγραφα όπως γραφώ. Η καθημερινή ενασχόλησή μου με το τρέξιμο, τα πολλά μοναχικά χιλιόμετρα προετοιμασίας για ένα μαραθώνιο ή για μια υπεραπόσταση είναι κάτι που διαμορφώνουν τους δρομείς. «Το τρέξιμο είναι τέχνη και ο δρομέας καλλιτέχνης» η επαφή με τη φύση η αυτογνωσία, η ταπείνωση που σου προσφέρει το τρέξιμο. Κάπου μέσα σε όλα αυτά επιτυγχάνεται και η συνάντηση των δυο.