Δεν θα κουραστούμε να το λέμε και να το επαναλαμβάνουμε όσες φορές και αν χρειαστεί. Λέμε, λοιπόν, πως όλα του κόσμου τα στραβά και τα παράδοξα συμβαίνουν σ’ αυτόν τον έρμο τόπο. Στον λαό μας που για χρόνια και χρόνια αγωνίζεται εναντίον θεών και δαιμόνων και εναντίον εχθρών και άσπονδων φίλων, για να πετύχει, έστω και κατ’ επίφασιν, μια κάποια λύση στο πρόβλημά του, βρίσκει απέναντί του, ποιος να το πίστευε, και κατ’ όνομα δικούς μας, που επικρίνουν την πλευρά μας και τη θεωρούν υπεύθυνη για την κατάρρευση όλων των σχετικών κύκλων συνομιλιών. Ταυτόχρονα, δεν κουράζονται να βρίσκουν τρόπους για να προωθούν τις απαράδεκτες τουρκικές θέσεις και, την ίδια στιγμή, να χαρακτηρίζουν ως απορριπτική την πλευρά μας.
Είναι γεγονός ότι με τις συνεχείς παραχωρήσεις μας και την τακτική του καλού παιδιού, την οποία ακολουθεί, κατά κανόνα, η δική μας πλευρά στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του εθνικού μας θέματος, ουσιαστικά επήλθε εξίσωση της καταπληκτικής ελληνικής πλειονότητας τού 82% με την τουρκοκυπριακή μειονότητα τού 18%. Για να λέμε την αλήθεια, ούτε με ταχυδακτυλουργικά κόλπα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του επονομασθέντος πολιτικού ρεαλισμού, χωρίς, παρόλα αυτά, να οδηγήσει σε λύση. Και ο λόγος; Μα ποιος άλλος; Ο λόγος είναι ότι οι Τούρκοι τα θέλουν όλα δικά τους.
Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει, για να φανεί του λόγου το αληθές, που σχετίζεται με τους οπαδούς της όποιας λύσης; Για χρόνια, υποβάλλουν τη θέση ότι η Κύπρος δεν υπήρξε ποτέ και δεν είναι ελληνικό νησί. Κι όμως! Δικοί μας και ξένοι αρχαιολόγοι, ιστορικοί, πολιτικοί, ακόμη και Τούρκοι, όπως ο διάσημος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, δήλωναν απερίφραστα ότι η Κύπρος ήταν καθαρώς ελληνικό νησί από τα βάθη των αιώνων.
Αλλά και στο αίτημα γενεών και γενεών Ελλήνων της Κύπρου για ένωση με τη Ελλάδα, το οποίο αίτημα χρονολογείται από την εποχή της δημιουργίας του νεότερου ελεύθερου ελληνικού κράτους, και πάλι οι οπαδοί της όποιας λύσης τηρούν επικριτική στάση. Γι’ αυτούς η ύπαρξη της τουρκοκυπριακής μειονότητας έπρεπε να αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα για διεκδίκηση του σχετικού αιτήματος. Και όμως! Σε όλες σχεδόν τις χώρες υπάρχουν μειονότητες, αλλά παντού γίνεται αποδεκτό ότι η πλειονότητα αποφασίζει και η μειονότητα προστατεύεται. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, βέβαια, για την Κύπρο. Και ακόμη! Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης που θεωρείται ιερό και εφαρμόστηκε σε όλες τις περιπτώσεις, για τον λαό μας δεν ήταν και δεν έμεινε παρά μόνο όνειρο απατηλό.
Φαίνεται πως οι οπαδοί της όποιας λύσης παραβλέπουν ορισμένα ιστορικά γεγονότα, που δεν τους βολεύουν, όπως αυτό της εθνογένεσης. Στην ευρωπαϊκή ήπειρο, τους περασμένους δύο αιώνες, περιοχές που υπάγονταν σε ένα κράτος, αλλά εθνολογικά ανήκαν σε άλλο, οι κάτοικοί τους διεξήγαγαν αγώνες για να ενταχθούν στο κράτος της δικής τους εθνότητας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι περιπτώσεις της Ιταλίας και της Γερμανίας. Στην περίπτωση της Ελλάδας, με την επανάσταση τού 1821 απελευθερώθηκαν μόνο η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα και οι Κυκλάδες. Στη συνέχεια, ενώθηκαν τα Επτάνησα, αργότερα η Θεσσαλία, και με τους Βαλκανικούς πολέμους η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Κρήτη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Σειρά πήρε, ύστερα, η Δυτική Θράκη και τελευταία τα Δωδεκάνησα. Δυστυχώς, η Κύπρος, εξαιτίας δικών μας λαθών και ξένων επιβουλών, δεν κατέστη δυνατόν να ενσωματωθεί στον μητρικό κορμό. Όμως, με βάση τα διεθνή δεδομένα, ο λαός μας είχε κάθε δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του, όπως έγινε, κατά κανόνα, με τις άλλες περιπτώσεις λαών της οικουμένης.
Ανάλογη κριτική άσκησαν οι οπαδοί της όποιας λύσης αναφορικά με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού μας, τού 1955 – 1959. Γι’ αυτούς επρόκειτο για μεγάλο λάθος από πλευράς Ελλήνων της Κύπρου, επειδή, δήθεν, θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη η τουρκοκυπριακή μειονότητα και, ακόμη, να αποφευχθεί η σύγκρουση με τους Βρετανούς. Με αυτόν τον τρόπο, όπως αυτοί υποστηρίζουν, το εθνικό μας θέμα θα κατέληγε σε αίσιο τέρμα.
Ασφαλώς, οι πιο πάνω κύκλοι κρίνουν εκ των υστέρων, με τη σκέψη τους να καθηλώνεται στη βάρβαρη τουρκική εισβολή τού 1974 και τις συνέπειές της. Ηθελημένα ξεχνούν ότι οι μαύροι της Αφρικής, όπως οι Μάου – Μάου της Κένυας, από το 1952, πολεμούσαν με τόξα τους Άγγλους, για να ελευθερώσουν τη χώρα τους. Πώς ήταν δυνατόν να υστερήσει ο λαός μας με μια ιστορία και έναν πολιτισμό χιλιάδων χρόνων; Χωρίς άλλο, οι οπαδοί της όποιας λύσης θέλουν να σπείρουν αμφιβολίες για το ιστορικό παρελθόν του λαού μας, με μοναδική τους επιδίωξη την καλλιέργεια του εδάφους για αποδοχή λύσης τουρκικών προδιαγραφών. Όμως, έχουν γνώση οι φύλακες!
*Φιλόλογος.
