«Τον παρακολουθώ να δίνει μάχες με ήθος. Με πάθος. Έχοντας πάντοτε στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Και το πολυτιμότερό του αγαθό, την Υγεία. Είναι ένας απλοϊκός άνθρωπος. Από αυτούς της διπλανής πόρτας. Και όμως, αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ περισσότερο. Ένας μικρός ήρωας της καθημερινότητας. Από αυτούς, που μπορεί να μην κατέχουν σπουδαία αξιώματα. Που μπορεί να μην κυκλοφορούν κουστουμαρισμένοι στα σαλόνια. Αλλά που διαθέτουν ό,τι σπουδαιότερο για έναν άνθρωπο. Ψυχή! Και αλτρουισμό!». Αυτό είχε γράψει η στήλη κάποια στιγμή, πριν από δύο χρόνια για ένα σπουδαίο άνθρωπο, τον Μάριο Κουλούμα. Αφορμή για να ασχοληθούμε σήμερα μαζί του μας έδωσε η αποχώρησή του, μετά από εννιά χρόνια, από την ηγεσία της Ομοσπονδίας Συνδέσμων Ασθενών Κύπρου (ΟΣΑΚ).
Αυτόν, λοιπόν, τον μικρό ήρωα της διπλανής πόρτας, οφείλουμε σήμερα να τον εκθειάσουμε. Οφείλει και η κοινωνία να υποκλιθεί σε αυτόν. Διότι του χρωστάει πολλά. Έστω και αν πολλοί το αγνοούν. Δεν είναι μόνο οι πολύχρονοι αγώνες του υπέρ των δικαιωμάτων χιλιάδων ασθενών. Ούτε και η εν γένει προσφορά του στην επίλυση προσωπικών προβλημάτων πολλών ασθενών, οι οποίοι χαμένοι σε ένα δαιδαλώδες σύστημα υγείας, βρίσκονταν χαμένοι.
Είναι και το ΓεΣΥ. Γι’ αυτό το σπουδαίο επίτευγμα (παρά τις αδυναμίες τις οποίες παρουσιάζει) έχετε ακούσει την προηγούμενη κυβέρνηση και κόμματα να διεκδικούν επιβράβευση. Έχετε ακούσει (δικαίως) να εκθειάζουν πρώην υπουργούς Υγείας (Παμπορίδη και Ιωάννου). Έχετε ακούσει (επίσης δικαίως) να αποδίδονται τα εύσημα στον Θωμά Αντωνίου (τέως πρόεδρο ΟΑΥ) και σε τεχνοκράτες του ΟΑΥ. Με το χέρι στην καρδιά, όμως, οφείλω να επισημάνω ότι τεράστια ήταν η συμβολή της ΟΣΑΚ και του Μάριου Κουλούμα προσωπικά.
Στα χρόνια πριν την τελική ψήφιση του ΓεΣΥ, όταν ένα σωρό καρχαρίες του συστήματος έβγαζαν τα κοφτερά τους δόντια και απεγνωσμένα πάλευαν να το κατασπαράξουν, ο Κουλούμας ήταν αυτός που έβγαινε μπροστά. Αυτός ήταν καθημερινά και ολημερίς στα κανάλια και με μοναδικό όπλο τον αλτρουισμό του, πάλευε με τους καρχαρίες. Όλους τους καρχαρίες. Το ίδιο και μετά την ψήφιση του ΓεΣΥ και μετά την εφαρμογή του. Ακόμη μέχρι και σήμερα αντιστέκεται στους πολέμιους του συστήματος. Πιστέψτε με, πρόκειται για έναν αγώνα απείρως δύσκολο. Τον παρακολουθούσα όλα αυτά τα χρόνια. Από τη μια τον θαύμαζα. Από την άλλη τον ζήλευα. Και παράλληλα, αναρωτιόμουνα πώς αντέχει.
Θυμάμαι πέρσι την επίθεση την οποία δέχτηκε από τον Κουλία στην Επιτροπή Ελέγχου της Βουλής. «Ρώτησα να μου πουν τι δουλειά κάνει ο κύριος Κουλούμας, που διοικεί το ΓεΣΥ, και μου είπαν ότι είναι τηλεφωνητής στο νοσοκομείο και αυτός ο κύριος διοικεί το ΓεΣΥ», δήλωνε με απύθμενο θράσος, παροιμιώδη αγένεια και εξοργιστικό ρατσισμό. Σε σημείο που τον άκουσε η ντροπή, ερυθρίασε και έσπευσε να κρυφτεί!
Η στήλη εξοργισμένη τότε έγραφε: «Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με χιλιάδες ασθενείς. Τους βοηθά, τους στηρίζει, τους καθοδηγεί πώς να αντιμετωπίσουν τα βάσανά τους. Κτυπά πόρτες στο υποτυπώδες κράτος μας, ζητά, διεκδικεί για όλους αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους λύση στη σωρεία των προβλημάτων υγείας τους. Παλεύει για ένα φάρμακο που θα απαλύνει τον πόνο τους. Μια θεραπεία που θα τους βοηθήσει να αντέξουν. Λειτουργεί ως φίλος, ως αδελφός, ως πατέρας για χιλιάδες δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας. Σαν ένας σύγχρονος καλός Σαμαρείτης».
Θυμάμαι ακόμη χαρακτηριστικά την επίθεση πριν από τρία χρόνια εναντίον του Μάριου Κουλούμα από τους κυβερνητικούς γιατρούς. Όπως και τον ανηλεή πόλεμο πολλών ιδιωτών μεγαλογιατρών, που βρίσκονταν στην ηγεσία του ΠΙΣ. Επιχειρούσαν να τον αποδομήσουν. Να τον ρεζιλέψουν (έτσι νόμιζαν). Εξόφθαλμος στόχος ήταν να πλήξουν το ΓεΣΥ. Εκείνος, όμως, δεν σταμάτησε τον πόλεμο ούτε και όταν το ΓεΣΥ εφαρμόστηκε. Δεν κρύφτηκε. Δεν θεώρησε ότι είχε κερδίσει τον πόλεμο και όλα πλέον είναι μέλι-γάλα. Αντιθέτως. Παρέμεινε στην πρώτη γραμμή. Συνέχισε τον πόλεμο. Παλεύοντας με νύχια και με δόντια για να διορθώσει τη σωρεία στρεβλώσεων και προβλημάτων του συστήματος, που ταλαιπωρούν τους ασθενείς.
Κάποια στιγμή, χαρακτηριστικά, είχα αναφέρει ότι μου θυμίζει λίγο τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, που βρίσκεται στο στόχαστρο όσων εκθέτει. Δεν αρέσει ούτε ο Κουλούμας. Σε κανέναν στο χώρο της Υγείας. Κραυγάζει αλήθειες ο άνθρωπος. Εκθέτει άτομα και καταστάσεις που επιδεικνύουν έλλειψη επαγγελματισμού. Κτυπάει αλύπητα κάθε σαθρή δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και κάθε ιδιωτική αδηφάγο συμπεριφορά.
Ο Μάριος Κουλούμας, λοιπόν, αποχώρησε από την ηγεσία της ΟΣΑΚ. Η κοινωνία οφείλει να υποκλιθεί σ’ αυτόν τον σπουδαίο Άνθρωπο. Οφείλει να πει σε αυτόν τον μικρό ήρωα της διπλανής πόρτας ένα τεράστιο «Ευχαριστώ». Διότι είναι από τους αγωνιστές που μας στέλνει η ζωή, για να προτάσσουν τα στήθη και να την βοηθούν να προχωρήσει προς τα εμπρός. Κάποιους μεγαλόσχημους όταν αποχωρούν, συνήθως, τους τιμούν με παράσημα. Για τον Μάριο, μάλλον, δεν θα πράξουν κάτι ανάλογο. Αλήθεια, όμως, έχει σπουδαιότερο παράσημο από την αναγνώριση της ίδιας της κοινωνίας;
Μάριε Κουλούμα, αυτό το παράσημο τοποθέτησέ το στο πιο περίοπτο σημείο της καρδιάς σου. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΥΓ: ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ
Ο διάδοχος του Κουλούμα στην ηγεσία της ΟΣΑΚ λέγεται Χαράλαμπος Παπαδόπουλος. Ήμασταν συμμαθητές. Καλύτερα τον γνώρισα, όμως, στην 32 Μοίρα Καταδρομών. Με το χέρι στην καρδιά διαβεβαιώνω ότι οι ασθενείς μπορεί να κοιμούνται ήσυχοι. Πρόκειται για ακούραστο πολεμιστή, που θα παλεύει, όπως και ο Κουλούμας, εναντίον οποιουδήποτε δοκιμάσει να πλήξει τα συμφέροντα των ασθενών. Αυτό ας το χωνέψουν από τώρα οι γνωστοί στο χώρο της πολιτικής, της υγείας και αλλού.
