Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Μία κατάσταση νοσηρή, αρρωστημένη. Δεν εξηγούνται διαφορετικά τα όσα τεκταίνονται στην υπόθεση του εθνοφρουρού Θανάση Νικολάου, που δολοφονήθηκε άγρια πριν από 18 χρόνια και βρέθηκε νεκρός κάτω από το γεφύρι της Άλασσας. Διότι το πόρισμα των ποινικών ανακριτών Σάββα Μάτσα και Αντώνη Αλεξόπουλου, οι οποίοι διορίστηκαν από τον ίδιο τον Γενικό Εισαγγελέα, Γιώργο Σαββίδη, με σκοπό να διερευνήσουν τις συνθήκες θανάτου του άτυχου στρατιώτη, ήταν ξεκάθαρο: Ο θάνατος του Θανάση ήταν δολοφονία διά στραγγαλισμού και όχι αυτοκτονία. Κι όμως, ο Γενικός Εισαγγελέας αποφάσισε να το βάλει στο συρτάρι και να μην προχωρήσει σε ποινικές διώξεις.
Γιατί αλήθεια ο Γενικός Εισαγγελέας διόρισε εξαρχής τους ποινικές ανακριτές αφού στο τέλος της ημέρας δεν είχε σκοπό να εισακούσει τις εισηγήσεις τους; Διότι ακόμα κι αν δεχθούμε ότι η παρέλευση 18 χρόνων από το στυγερό έγκλημα θέτει σοβαρά εμπόδια και προσκόμματα στη στοιχειοθέτηση της υπόθεσης και στην προσαγωγή των φονιάδων ενώπιον της δικαιοσύνης, δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους ότι η Νομική Υπηρεσία αποφάσισε να αφήσει ατιμώρητους όλους τους λειτουργούς που ενεπλάκησαν σε αυτή τη σοβαρή υπόθεση και άσκησαν πλημμελώς τα καθήκοντά τους. Είναι αδιανόητο η Νομική Υπηρεσία να αφήνει στο απυρόβλητο όλους τους υπηρεσιακούς που είτε από ανεπάρκεια και ανικανότητα, είτε σκοπίμως και με δολιότητα, δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Είναι πρωτίστως εξωφρενικό να μη διώκεται ποινικά ο ιατροδικαστής που κακήν κακώς έκλεισε την υπόθεση ως αυτοκτονία, οδηγώντας στην καταστροφή σημαντικών πειστηρίων.
Ο Θανάσης έφυγε από τη ζωή πριν από 18 χρόνια και τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Αυτό είναι δεδομένο. Η απόφαση όμως για έναρξη ποινικής δίωξης θα ήταν μια κάποια παρηγοριά για την ταλαιπωρημένη οικογένεια του αδικοχαμένου Θανάση, ένα είδος αναγνώρισης του αγώνα της κυρίας Ανδριάνας, αυτής της μαυροφορεμένης μάνας που επί 18 συναπτά έτη παλεύει ολομόναχη με θεούς και δαίμονες απέναντι σε ένα ανάλγητο και διεφθαρμένο κράτος, προκειμένου να δικαιώσει τον 26χρονο γιο της, που ήρθε από την Αυστραλία για να υπηρετήσει την πατρίδα του και βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα χέρια αδίστακτων δολοφόνων.
Μέσα από το πόρισμα των ποινικών ανακριτών οι ευθύνες βοούν, όμως, ο Γενικός Εισαγγελέας επέλεξε να κλείσει τα αυτιά του. Και φέρει ακεραία την ευθύνη για τη λαϊκή αγανάκτηση, αλλά και για την καταβαράθρωση της ήδη πληγωμένης εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς. Πρωτίστως, φέρει ακεραία την ευθύνη για την απαξίωση και την ανυποληψία του κράτους δικαίου από πλευράς των πολιτών. Διότι μια δικαιοσύνη που δεν εξυπηρετεί τους πολίτες δεν νοείται να λέγεται δικαιοσύνη. Δυστυχώς, σε άλλη μια υπόθεση ο Γενικός Εισαγγελέας αποδείχθηκε πολύ κατώτερος του θεσμικού του ρόλου. Και η απόφασή του για μη άσκηση ποινικών διώξεων έπρεπε να συνοδεύεται τουλάχιστον από την υποβολή της παραίτησής του. Ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να κάνει. But… this is Cyprus!
