Καθώς η προσπάθεια να βρεις μια σπιθαμή παραλίας για να αφήσεις έστω τα πράγματα σου μέχρι να κάνεις μια βουτιά γίνεται άθλος, ενώ ακόμα και μέσα στη θάλασσα σε διάφορα μέρη χρειάζεται «τροχονόμος» ώστε να μην συγκρούονται οι λουόμενοι, το θέμα δεν μπορεί να μην μας αφορά: Ευρωπαϊκές πόλεις η μια μετά την άλλη θέτουν όρια στους αριθμούς τουριστών που μπορούν να δεχτούν και εισάγουν κανόνες συμπεριφοράς.
Γραφικές πόλεις όπως η Κορνουάλη, το Ντουμπρόβνικ, η Βαρκελώνη, η Βενετία, η Φλωρεντία, το Άμστερνταμ, έχουν πέσει θύμα της ίδιας της γοητείας τους. Το Ντουμπρόβνικ, μετά τα γυρίσματα του Game of thrones εκεί, δέχεται εκατομμύρια τουρίστες με τους 40.000 κατοίκους να ασφυκτιούν. Το ίδιο κι η Βενετία με 50.000 κατοίκους και 20 εκατομμύρια επισκέπτες να συνωστίζονται οι πλείστοι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Η Βαρκελώνη με 1.5 εκατ. ντόπιους δέχεται 30 εκατ. επισκέπτες το χρόνο….
Οι ίδιοι οι κάτοικοι οργανώνονται πλέον απαιτώντας, αν μη τι άλλο, το ζωτικό τους χώρο. Κι οι Αρχές δεν μπορούν να τους αγνοήσουν. Το Άμστερνταμ έχει ήδη κλείσει τα coffee shops με την κάνναβη σαν αντικίνητρο προσέλκυσης τουριστών και ειδικά μιας συγκεκριμένης κατηγορίας. Παράλληλα, έχει αποφασίσει το κλείσιμο της συνοικίας των κόκκινων φαναριών και πλέον απαγορεύει και την έλευση κρουαζιερόπλοιων. Όχι μόνο σε μια προσπάθεια να περιοριστεί ο αριθμός των τουριστών αλλά και η ρύπανση.
«Αν η επιθυμία να δούμε τον κόσμο να συμβάλλει στην καταστροφή του, μήπως να μείνουμε σπίτι;» αναρωτιέται άρθρο των NYTimes. «Ή μήπως να σπεύσουμε να τον δούμε πριν είναι αργά;»
Τη δεκαετία του ’60 οι τουρίστες δεν ήταν παρά κάποιες δεκάδες εκατομμύρια, ενώ σήμερα είναι δισεκατομμύρια. Κι οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν με την πανδημία του κορωνοϊού προκάλεσαν ένα νέο μπουμ. Ταυτόχρονα όμως, η ηρεμία που έζησαν εκείνη την περίοδο οι κάτοικοι σε όλες αυτές τις κατεξοχήν τουριστικές πόλεις, τους κάνει να μην αντέχουν πλέον την τόσο πολυκοσμία και βαβούρα.
Στην Κύπρο, ενώ τα παραδείγματα άλλων χωρών θα έπρεπε να λειτουργούν παραδειγματικά, συνεχίζουμε ακάθεκτοι με στόχο να αυξήσουμε τους αριθμούς. Φυσικά δεν μιλάμε για τέτοιους αριθμούς, αλλά, ενώ η Βενετία, το Άμστερνταμ, η Κορνουάλη και όλες αυτές οι ιστορικές πόλεις δέχονται τα εκατομμύρια των επισκεπτών σε υποδομές που ήδη υπήρχαν, εμείς δημιουργούμε διαρκώς νέες υποδομές εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος. Και κάποια στιγμή ενδεχομένως να διαπιστώσουμε και εμείς πως δεν υπάρχει χώρος για μας. Ήδη το νοιώθουμε όταν πρέπει να κάνεις κράτηση για κρεβατάκι στην παραλία.
