Με αφορμή μια πρόσφατη τοποθέτηση της υπουργού Παιδείας, σ’ ότι αφορά το μάθημα της Ιστορίας, υπήρξαν διάφορα σχόλια και τοποθετήσεις ως προς την ανάγκη να γίνουν αλλαγές, αλλά και νουθεσίες προς την κατεύθυνση που θεωρούν θα πρέπει να κινηθούν οι όποιες αλλαγές.
Έχει καθιερωθεί το ότι «η ιστορία γράφεται από τους νικητές» ενίοτε όμως κα από τους ισχυρούς. Έτσι εάν πάμε για παράδειγμα στην προ του 20ου αιώνα περίοδο, ξέρουμε μόνο τα όσα έχουν γραφτεί από τις τότε ισχυρές δυνάμεις. Για να μην πούμε ότι όλη η ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν κομμένη κα γραμμένη στα μέτρα των εκάστοτε ηγετών/μοναρχών, που στις πλείστες περιπτώσεις δεν ήταν αποτύπωση της πραγματικότητας. Έτσι στην Ευρώπη και αλλού γνώριζαν και γνωρίζουν για τις μεγάλες κτήσεις που έγιναν, π.χ. στην Αφρική, αλλά ποτέ δεν αποτυπώθηκε το πως αυτές οι κατακτήσεις έγιναν σε βάρος των ντόπιων πληθυσμών.
Βεβαίως, η συζήτηση που κατά καιρούς εμφανίζεται στην Κύπρο δεν έχει να κάνει ούτε με τις ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες προηγούμενων αιώνων, αλλά αφορά την πρόσφατη ιστορία της νήσου, και για κάποιους και θα πρέπει να αγγίξει και την ελληνική ιστορία. Τι σημαίνει να ξαναγραφεί το μάθημα της ιστορίας στην Κύπρο; Ποια κεφάλαια θα πρέπει να αλλάξουν και ποια πρέπει να μείνουν ως έχουν; Να ξαναγραφεί η ιστορία της νήσου Κύπρου εξ υπαρχής και στη βάση της νέας θεώρησης να διδάσκεται το αντίστοιχο μάθημα στα σχολεία; Να γραφούν τα γεγονότα ως διαδραματίστηκαν και όχι ως τα θέλει η «ισχυρή πλευρά» ή οι «νικητές»; Να λεχθεί η πραγματική αλήθεια για την ηγεσία του τόπου ή όχι; Από μια χρονική περίοδο θα ξεκινήσει η αλλαγή;
Τα ερωτήματα είναι πολλά, δεκάδες ίσως και εκατοντάδες. Γιατί κανένα γεγονός στην ιστορία δεν στέκει από μόνο του χωρίς να υπάρχουν τριγύρω του άλλες παρενέργειες. Καμιά αυτοκρατορία και τίποτε δεν έχει οικοδομηθεί χωρίς επιπτώσεις σε άλλους λαούς (είτε τους γνωρίζουμε είτε όχι). Χρειάστηκαν πολλοί αιώνες μέχρι το ανθρώπινο είδος να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να αποδέχεται άλλο να κτίζονται αυτοκρατορίες πάνω στα πτώματα χιλιάδες/εκατομμυρίων αθώων. Και όταν άρχισε να αντιδρά αυτό δεν έγινε σε βάρος της ιστορίας και όσων είχαν προηγηθεί. Κάποια δεδομένα δεν μπορούν να αλλάξουν σήμερα, επειδή η κοινωνία μας έχει γίνει πιο ευαίσθητη. Δηλαδή θα πρέπει η Βρετανία να αποκηρύξει την Βικτώρια επειδή επί δικής της βασιλείας έγιναν οι πλείστες κατακτήσεις σε βάρος λαών που πλήρωσαν βαρύ τίμημα; Και αν αποκηρύξει η Βρετανία τη Βικτώρια, γιατί όχι και η Ελλάδα τον Μέγα Αλέξανδρο κλπ.
Κάποιες από τις τοποθετήσεις που γίνονται περί αλλαγής του μαθήματος της ιστορίας είναι εκ του πονηρού και προκύπτουν από συγκεκριμένους κύκλους οι οποίοι αρνούνται να αποδεχθούν κάποια δεδομένα και κάποια γεγονότα στην Κύπρο. Δεδομένα και γεγονότα τα οποία από μόνα τους αποτελούν μέρος της ιστορίας του τόπου και τα οποία θέλουν να αλλάξουν! Για κάποιους αλλαγή του μαθήματος της ιστορίας ερμηνεύεται και ως κίνηση να μην αποτελεί κίνητρο μίσους και αντιπαράθεσης. Αν γίνει αυτό τότε δεν θα μιλάμε για μάθημα ιστορίας αλλά για κάτι άλλο. Η ιστορία στηρίζεται σε μια σειρά γεγονότα και δεδομένα. Και πάντα υπάρχουν δύο όψεις, που σίγουρα δεν αρέσουν σε όλους. Οι θιασώτες των αλλαγών δεν ενδιαφέρονται για τη σωστή διατύπωση γεγονότων, αλλά για τη διαγραφή όσων γεγονότων ενοχλούν τη δική τους προσέγγιση.
Υπάρχει από ορισμένους κύκλους η άποψη/εκτίμηση ότι τα βιβλία που διδάσκονται στα σχολεία εμπεριέχουν το στοιχείο του μίσους κατά των Τουρκοκυπρίων. ΟΚ. Ας πούμε ότι τα ξαναγράφουμε, είναι έτοιμοι οι θιασώτες των αλλαγών να περιληφθούν στα νέα βιβλία το τι πραγματικά συνέβη, σε σχέση πάντα με τους Τ/κ, από το 1963 έως το 1974; Ποιες ήταν οι αποφάσεις που λήφθηκαν από την τότε κυβέρνηση και ποιοι ήταν οι στόχοι της; Την ιστορία μπορεί να την γράφουν οι νικητές και οι ισχυροί, αλλά δεν μπορεί να την ξαναγράφουν κάποιοι όπως θέλουν.
