Ο υπουργός Εργασίας έδωσε μέχρι στιγμής κάποια θετικά δείγματα γραφής, βάζοντας μάλιστα και πιο υψηλά τον πήχη των προσδοκιών για τη συνέχεια
Έφυγα για τις καλοκαιρινές διακοπές με ένα άρθρο, επηρεαζόμενος εν μέρει από τα όσα είχε τότε αναφέρει, περί τα μέσα Αυγούστου, για την οπαδική βία και όχι μόνο ο Πεπ Γκουαρδιόλα, ο γνωστός ανά το παγκόσμιο προπονητής ποδοσφαίρου.
Όπως μου συμβαίνει συχνά, με το που έγραψα το άρθρο άρχισα να έχω αμφιβολίες. Σοβαρές αμφιβολίες, που ούτε το κολακευτικό μήνυμα που πήρα με τη δημοσίευση του άρθρου από τον υπεύθυνο μου δεν τις καθησύχασαν.
Ένιωθα ότι η εκ νέου καταγραφή της αγανάκτησης του Ισπανού προπονητή για τις ανισότητες της κοινωνίας στις οποίες αναφέρθηκε δικαιολογούσαν πολλά από αυτά που προσωπικά θεωρώ αδικαιολόγητα. Τα όσα είπε για τον μισό πλανήτη που πεθαίνει από πείνα, τη στιγμή που ο άλλος μισθός πεθαίνει λόγω υψηλής χοληστερίνης, για παράδειγμα, ναι, με προβλημάτισαν αλλά δεν σημαίνει πως αυτό δικαιολογεί είτε τον ρατσισμό, είτε τη βία. Ούτε και η μεγαλύτερη πλέον διαφορά του πλούσιου με τον φτωχό και η εξάλειψη της μεσαίας τάξης, που επίσης ανέδειξε ο γνωστός προπονητής ως πηγή πολλών κακών.
Σκέφτηκα ότι τελικά τα όσα είπε ο γνωστός προπονητής θα μπορούσαν να ήταν ακριβώς τα ίδια λόγια ενός πολιτικού. Ενός πολιτικού που ξέρει να χαϊδεύει τα αυτιά του κόσμου. Ενός λαϊκιστή, στην ουσία, που λέει συχνά ό,τι θέλει να ακούσει ένας πολίτης για να τον ψηφίσει, ένας πολίτης που νιώθει την ανισότητα κι άλλα όχι τόσο ευχάριστα του συστήματος. Σε καμία περίπτωση, όμως, οι ανισότητες δεν πρέπει να δικαιολογούν τη βία, τηΝ ξενοφοβία, την απαξίωση των νόμων, στην τελική, την αυτοδικία, που ίσως άθελά μου να δικαιολόγησα. Ουδείς αμφισβητεί πως υπάρχουν ανισότητες φυσικά. Είναι υπαρκτές, μπορεί να ήταν πάντα. Το θέμα είναι τι κάνουμε για αντιμετώπισή τους, για μείωση του εισοδηματικού χάσματος μεταξύ φύλων και φυλών, για ισονομία, για αξιοκρατία για δικαιοσύνη.
Η διαπίστωση των κοινωνικών ανισοτήτων θα πρέπει σίγουρα να προβληματίσει, ωστόσο δεν πρέπει να δικαιολογεί τις οποιεσδήποτε ασχήμιες. Μπορεί, όμως με μικρά βήματα οι κοινωνικές ανισότητες να λιγοστέψουν.
Ένα τέτοιο μικρό βήμα ήταν αυτό που εξαγγέλθηκε προ ημερών από τον υπουργό Εργασίας, για καταβολή των συντάξεων σε όσους συνταξιοδοτούνται έγκαιρα, σε ένα μήνα από τη συνταξιοδότησή τους, χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν μήνες για την πρώτη πληρωμή της σύνταξής τους. Χωρίς να χρειάζεται οι νέοι συνταξιούχοι, εάν δεν έχουν κάτι στην άκρη, να δανείζονται χρήματα από φίλους, γνωστούς και συγγενείς, χωρίς να χάνουν την αξιοπρέπεια τους. Χωρίς να χρειάζεται να βάζουν μέσο για τα αυτονόητα.
Με τέτοια μικρά βήματα, ιδιαίτερα εάν ακολουθήσουν κι άλλα, θα μπορέσει το φαινόμενο που έθιξε και ο κ. Γκουαρδιόλα να φθίνει. Με βελτίωση της πρόσβασης όλων σε κοινωνικές υπηρεσίες, με περισσότερη ρύθμιση της εργασίας και με αλληλεγγύη και όχι με διαπιστώσεις.
Ο υπουργός Εργασίας έδωσε μέχρι στιγμής κάποια θετικά δείγματα γραφής, βάζοντας μάλιστα και πιο υψηλά τον πήχη των προσδοκιών για τη συνέχεια, σημειώνοντας πως η ανθρωποκεντρική πολιτική της Κυβέρνησης στην οποία αναφέρεται συχνά είναι ουσιαστική και έχει ως επίκεντρο τις μικρές και τις μεγάλες προκλήσεις της καθημερινότητας των πολιτών, τους οποίους η πολιτεία και η δημόσια υπηρεσία οφείλουν να υπηρετούν αποτελεσματικά.
Το αμέσως επόμενο διάστημα, πάντως, θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να κρίνουμε, να σχολιάσουμε να πούμε περισσότερα για την ανθρωποκεντρική αυτή πολιτική χωρίς να αμφισβητούμε τις προθέσεις είτε του υπουργού είτε της κυβέρνησης. Γιατί ενώπιον μας βρίσκονται αρκετές μικρές, αλλά και μεγάλες προκλήσεις, όπως για παράδειγμα η πρόθεση για αλλαγές στο 12% στις πρόωρες συντάξεις, η αναθεώρηση του εθνικού κατώτατου μισθού, καθώς και η διεύρυνση έστω και μέσω κινήτρων των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Μακάρι για όλους μας να υπάρξουν και άλλα μικρά βήματα για τον άνθρωπο.
