Καλημέρα σας και καλωσορίσατε στη χώρα όπου το αυτονόητο και το λογικό, είναι διαμφισβητούμενο και προκαλεί αντιδράσεις θορυβώδεις και συνάμα απελπιστικά φλύαρες. Το ότι έγινε είδηση το γεγονός ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ο πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που δεν απεχώρησε όταν ανέβηκε στο βήμα Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ο εκάστοτε πρόεδρος της Τουρκίας, είναι μία ακόμη απόδειξη του πόσο σαθρό είναι να διεκδικείς το δίκιο σου με την …άρνηση.
Ο μέγας Μαχάτμα Γκάντι, μισή σπιθαμή άνθρωπος, ύψωνε το ανάστημά του και στεκόταν ως γίγαντας απέναντι σε ότι πιο ισχυρό σε ανθρώπινο είδος αντιπροσώπευε η πάλαι ποτέ βρετανική Αυτοκρατορία. Κι όποτε τον καλούσαν σε ακρόαση, πάντοτε στο δικό τους «γήπεδο» για να τον αποδυναμώσουν πιο πολύ, εκείνος προσήρχετο με ευγένεια, άκουγε πολύ προσεκτικά όσα είχαν να του πουν (δυσάρεστα έως και απαράδεκτα τις πιο πολλές φορές) και έπειτα τους απαντούσε, παρουσιάζοντας ήρεμα και αποφασιστικά όμως, τις δικές του θέσεις.
Επομένως, καλά έκανε ο Χριστοδουλίδης που κάθισε στη θέση του όταν ανέβηκε στο βήμα ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Τον άκουσε μετά προσοχής και του απευθύνθηκε με άριστο τρόπο. Ευθύ, και ευγενικό. «Κύριε Ερντογάν, ας συνεργαστούμε καθοδηγούμενοι από ένα όραμα ειρήνης».
Οι μπουρλοτιέρηδες του Κυπριακού, ξέρω ότι θα ήθελαν άλλη προσέγγιση. Να του θύμιζε, κουνώντας ίσως και το δάκτυλο, τα δεινά που επέφερε στον τόπο και την συνεχιζόμενη επεκτατική/ κατακτητική πολιτική του. Ωραία! Και λοιπόν; Τι θα κερδίζαμε από αυτό, εκτός από στραπατσαρισμένη περηφάνια, που, μάλιστα, επιλεκτικά εμφανίζεται – γιατί υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα μας σε άλλα πράγματα, που δεν μας παίρνει και πολύ να κάνουμε πάντα τους δίκαια, τάχα, παραπονούμενους.
Πιστεύεις, θα μου πει ίσως ένας μπουρλοτιέρης, ότι ο Ερντογάν θα συγκινηθεί από την απλή, και ειλικρινή πιστεύω, πρόκληση/ πρόσκληση του Χριστοδουλίδη, και θα μας δώσει πίσω τη μισή Κύπρο; Δεν απαντώ! Μ’ έχει κουράσει αυτή η μίζερη οδός φυγής από την πραγματικότητα. Η απλοποίηση του δράματός μας, με σκοτώνει!
Όσοι μου κάνετε την τιμή να διαβάζεται τη στήλη, ξέρετε ότι στο πάζλ του Χριστοδουλίδη που πασχίζω εδώ και καιρό να συνθέσω, μου λείπουν πολλά, και σημαντικά κομμάτια. Επίσης, θεωρώ πως δεν έχει και το δικαίωμα να μην επωμίζεται και αυτός ένα μερτικό ευθύνης για το προηγούμενο ναυάγιο στο Κραν Μοντανά.
Όπως έχω υπογραμμίσει πολλές φορές, όσες προσπάθειες κι αν έχει καταβάλει η δική μας πλευρά, όσα εμπόδια και αν βρήκαμε μπροστά μας από πολλούς, η αδυσώπητη Ιστορία, που δεν γουστάρει καθόλου τους επιλεκτικούς γρίφους και τις υπογραμμισμένες λεπτομέρειες, θα γράψει για το Κυπριακό ότι «αυτοί οι Πρόεδροι απέτυχαν να το λύσουν» και, αν έρθει η ευλογημένη στιγμή «Η Κύπρος επανενώθηκε επί Προεδρίας αυτού…»
Ο Χριστοδουλίδης είναι έξυπνος άνθρωπος, αλλά πρέπει να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του και λιγότερο στον περίγυρό του. Αυτόν, που τον στήριξε για να εκλεγεί. Και που είναι, ίσως, η πιο δύσκολη από όλες τις εξισώσεις που θα κληθεί, και πρέπει να λύσει.
Το ότι κάθισε και άκουσε τον Ερντογάν, αντί να φύγει επιδεικτικά, είναι ένα μικρό, αλλά σημαντικό βήμα. Δύσκολο, το δίχως άλλο. Ανήκουμε όμως σε έναν πολιτισμό, τον δυτικοευρωπαϊκό, ενεργά μέλη της ΕΕ και δεν μπορούμε άλλο να συμπεριφερόμαστε πια ως «αδέσμευτοι». Μία από εδώ, μία από εκεί.
Και αν ο Ερντογάν (ή πιο γενικά η Τουρκία) θέλει να πλησιάσει αυτήν τη λογική–φιλοσοφία, ακόμα καλύτερα.
