Χαιρεκακία, λένε. Ως εκεί φτάνει η αντίληψή τους. Κι αυτό, επειδή σημειώνουμε ότι τα «ορόσημα» μας προσπερνούν και δεν ακουμπούν. «Ορόσημα» τα οποία ο πρόεδρος, μόνος του, βάφτισε ως τέτοια. Καλλιεργώντας σκηνικό προσδοκιών με στόχο τη συντήρηση του αφηγήματος περί υπερπροσπάθειας και αδημονίας (μας) να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις «από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά».
Θα πρέπει να ανεχτούμε ή και να υιοθετήσουμε τους τακτικισμούς για εξωτερική κατανάλωση και τα εσωτερικής κατανάλωσης παιχνίδια εντυπώσεων, για να μην παρεξηγούμαστε ότι χαιρεκακούμε. Θα πρέπει νυχθημερόν να γράφουμε για την άτεγκτη στάση της Τουρκίας και του ξεδιάντροπου Ερσίν Τατάρ, την επιμονή τους στα δύο κράτη, να τους δακτυλοδείχνουμε στην οικουμένη και να λέμε: «κοιτάξτε εδώ, τους μαξιμαλιστές και τους αδιάλλακτους, είναι μ’ αυτούς που θα βρούμε λύση;». Ταυτόχρονα θα ενθουσιαζόμαστε με τις πελλάρες που σκαρφίζεται ο περίγυρος του προέδρου, για την εξόργιση τάχα μου της Τουρκίας επειδή ο Χριστοδουλίδης, ο Λετυμπιώτης και ο Κόμπος, παρέμειναν στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης την ώρα που μιλούσε από το βήμα, ο Ερντογάν.
Κουβέντα δεν θα λέμε για τον δικό μας, τον τέως, που διέκοψε με προφάσεις ψεύτικες τη συνάντηση στο Μον Πελεράν 1, ούτε θα ξαναγράψουμε ότι στον Κραν Μοντανά συζητούσε με τον Τσαβούσογλου τη λύση των δύο κρατών, όπως και σε συνάντησή τους τον Σεπτέμβρη του 2018, ούτε ότι βολιδοσκόπησε τον μισό πλανήτη -στο πλαίσιο ιδεοθύελλας!- προκειμένου να μάθει… τις απόψεις αρχηγών κρατών και αξιωματούχων για τη θέση των δύο κρατών. Ούτε θα πούμε ξανά ότι ήγειρε την ιδέα των δύο κρατών με επιστροφή εδαφών σε συνεδρία του υπουργικού συμβουλίου, εξοργίζοντας τον Κασουλίδη που του είπε: «να μην πεις ποτέ ξανά έτσι κουβέντα» , ούτε πως την ίδια ενημέρωση είχε κάνει σε αντιπροσωπεία της ΕΒΕ Αμμοχώστου κι ότι τηλεφωνούσαν στη συνέχεια τα παρελκόμενα του προεδρικού προκειμένου να υποβάλουν στους παρευρισκόμενους πως όσα είχαν ειπωθεί ήταν… off the record.
Για να μην δίνουμε την εντύπωση ότι χαιρεκακούμε όταν διαπιστώνουμε ότι μας πήραν πρέφα στο εξωτερικό, θα ξεχάσουμε ότι την ίδια περίοδο που ξεδίπλωνε στο παρασκήνιο την ιδέα του Plan B και ενώ ο συνάδελφος Κώστας Βενιζέλος έγραφε άρθρο με τίτλο «Συνομοσπονδία ή δύο κράτη θέλει η Τουρκία στην Κύπρο», είχε το θράσος (ο Αναστασιάδης πάντα) να κουνά το δάκτυλο… στους ενδοτικούς, λέγοντας: «Αντί να κωφεύουμε, καλό θα ήταν να ακούμε τις θέσεις είτε της Τουρκίας είτε κάποιων εκ των Τουρκοκυπρίων που ξεκάθαρα διαμηνύουν τι είναι αυτό που διεκδικούν. Αν κάποιοι συμφωνούν με τους Τούρκους, ας το πουν ευθαρσώς»!!! Ούτε θα διερωτηθούμε –δεν το κάναμε μέχρι τώρα, άλλωστε- που ήταν ο σημερινός πρόεδρος όταν συνέβαιναν όλα αυτά! Ούτε κουβέντα.
Και φυσικά, ποτέ ξανά δεν θα ανατρέξουμε στην παρακαταθήκη που μας άφησε ο Μακάριος -«Εάν οι Τούρκοι πρόκειται να μας επιστρέψουν μόνον το 10% των όσων κατέλαβον και ημείς να υπογράψωμεν, τότε είναι προτιμότερον να έχουν το 40% χωρίς να υπογράψωμεν»– ούτε θα αναφερθούμε στο δόγμα Δούντα – «…Να αφεθεί το Κυπριακό να εκφυλιστεί ώστε να καταλήξουμε σε χρονίζουσα διχοτόμηση».
Από αύριο θα βάλουμε κι εμείς τις μαύρες πλερέζες και θα πιάσουμε τα καλντερίμια. Θα γίνουμε ευπειθείς κομπάρσοι στο σίκουελ και θα ολοφυρόμαστε για την επιμονή της Τουρκίας να αλλάξει η μέχρι τώρα βάση λύσης του προβλήματος. Θα κατσαδιάζουμε τις εμμονές του Ερσίν Τατάρ που τα θέλει όλα δικά του και θα ανάβουμε κερί στην Μεγαλόχαρη –άλλωστε, πάλι με χρόνους, με καιρούς…- να φωτίσει τους αλλόθρησκους Τούρκους ή, έστω, τους χριστιανούς ευρωπαίους, μπας και επαναρχίσουν οι συνομιλίες από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά. Άσχετα αν αναθεματίζουμε το «εκεί που μείναμε». Μέσα – μέσα μάλιστα, επάνω στον αλαλαγμό, θα θυμόμαστε κι εκείνη την… «δραματική έκκληση» (για τη οποία μας πληροφόρησαν τα ΜΜΕ μας) του απογοητευμένου, σχεδόν δακρυσμένου Αναστασιάδη, προς τον Ακιντζί (άλλος αμπάλατος αυτός) το τελευταίο βράδυ στο δεύτερο Μοντ Πελεράν: «Ρε Μουσταφά, να σκεφτούμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας»…
