«Ο καλύτερος μου φίλος πέθανε στα 52 του χρόνια επειδή σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακα του. Δεν άντεξε την απόρριψη. Είχε κάνει αίτηση για να βγει στη σύνταξη επειδή δεν μπορούσε να εργαστεί. Δεν μπορούσε να δει από το ένα του μάτι, είχε πλατίνες στα χέρια του. Πήγαινε στα ιατροσυμβούλια και δεν του έδιναν την απαραίτητη σημασία. Έφθασε μέχρι το Ανώτατο και όταν και εκεί τον απέρριψαν, παραιτήθηκε από τη ζωή. Σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακα του γιατί ένιωσε ότι δεν υπήρχε νόημα να τα παίρνει και πέθανε».
Η κατάθεση της κ. Στέλλας Μιχαηλίδου, προέδρου του Κέντρου Υποστήριξης Ανθρώπων που ζουν με HIV/AIDS, χθες στη Βουλή, είναι συγκλονιστική. Από τη μια σε καθηλώνει. Από την άλλη σε εξοργίζει. Όταν, μάλιστα, στη συνέχεια ακούς ότι υπάρχουν ακόμη και γιατροί, που απορρίπτουν την εξέταση ή την χειρουργική επέμβαση ασθενών με AIDS, τότε, απλώς, είναι αδύνατο να αποφύγεις την ντροπή!
Το μείγμα της έλλειψης γνώσης, ιδίως από τους πλέον ειδικούς όπως είναι οι γιατροί, σε συνδυασμό με την απανθρωπιά μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι οδυνηρό. Για όποιον θέλει να λέγεται άνθρωπος. Κάθε λέξη της κ. Μιχαηλίδου αποτελεί και ένα γερό χαστούκι.
«Οι ασθενείς φοβούνται να πουν στους γιατρούς ότι είναι ασθενείς. Γιατροί και νοσηλευτές αρνούνται να τους περιθάλψουν. Είχαμε κοπέλα που έπρεπε να υποβληθεί σε μια γυναικολογική επέμβαση. Χρειάστηκε να παρέμβουμε εμείς για να δεχθούν να την χειρουργήσουν. Τι κάναμε ως κράτος; Τι κάναμε ως κοινωνία; Τίποτα δεν πετύχαμε. Όταν τους οδηγούμε στην απελπισία και στον θάνατο. Παρέχουμε τα φάρμακα αλλά κοινωνικά δεν τους στηρίζουμε».
Όταν το 1981 πρωτοεμφανίστηκε το AIDS, όλες οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν τους ασθενείς σαν τους λεπρούς. Ούτε και σε απόσταση δέκα μέτρων δεν δέχονταν να βρίσκονται. Τότε βεβαίως υπήρχε η πλήρης απουσία γνώσης. Σήμερα όμως; Καμία απολύτως! Μια μικρή αναδρομή στους σταθμούς της ασθένειας είναι αρκετή για να καταδείξει το μέγεθος της οργής που προκαλούν τέτοιες συμπεριφορές.
1981: Ανακοινώνεται ο εντοπισμός μιας σπάνιας πνευμονίας σε ομοφυλόφιλους στην Καλιφόρνια. Ήταν τα πρώτα κρούσματα του AIDS. Οι υγειονομικές αρχές ανέφεραν την εμφάνιση «σπάνιων μολύνσεων» σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών και σε αιμοφιλικούς που έκαναν μεταγγίσεις αίματος.
1983: Ερευνητές μέλη της ομάδας του Λικ Μοντανιέ στο ινστιτούτο Παστέρ, ανακάλυψαν ένα νέο ιό τον οποίο ονόμασαν LAV, ο όποιος «ενδέχεται να συνδέεται με το AIDS». Στις 23 Απριλίου 1984 ο Αμερικανός Ρόμπερτ Γκάλο ανακοίνωσε ότι βρήκε «την πιθανή» αιτία του AIDS, έναν ρετροϊό που ονόμασε HTLV-III. Οι δύο ιοί αποδείχθηκε ότι ήταν οι ίδιοι και το 1986 ονομάστηκαν HIV.
1987: Η πρώτη αντιρετροϊκή θεραπεία AZT εγκρίθηκε στις ΗΠΑ. Ήταν πολύ ακριβή και με σοβαρές παρενέργειες. Ο Αμερικανός ηθοποιός Ροκ Χάντσον είναι το πρώτο διάσημο θύμα του AIDS. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 πολλά αστέρια πεθαίνουν λόγω της ασθένειας: Φρέντι Μέρκιουρι και Ρούντολφ Νουρέγιεφ.
1995-96: Τα χρόνια αυτά άρχισαν να χρησιμοποιούνται δύο νέου τύπου φάρμακα, αλλάζοντας την πορεία της νόσου. Αυτή ήταν η αρχή της χρήσης διάφορων αντιρετροϊκών φαρμάκων τα οποία αποδείχθηκαν πολύ αποτελεσματικά στην καταπολέμηση του ιού.
2012: Εγκρίθηκε στις ΗΠΑ η πρώτη προληπτική θεραπεία με το αντιρετροϊκό κοκτέιλ Truvada. Έκτοτε, αυτού του είδους η θεραπεία αποδεικνύεται αποτελεσματική και έχει επιτρέψει σε άτομα υψηλού κινδύνου να προστατευθούν λαμβάνοντάς το προληπτικά.
Πλέον, είναι πλήρως επιβεβαιωμένο ότι με την απλή επαφή ουδείς μπορεί να κολλήσει. Και όμως, μεγάλη μερίδα της κοινωνίας συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους ασθενείς σαν τους λεπρούς. Όπως περίπου έπρατταν πολλοί και στην αρχή της πανδημίας του κορωνοϊού. Μια απλή μελέτη είναι αρκετή για τον καθένα να αντιληφθεί ότι οι ασθενείς με AIDS το μόνο που χρειάζονται είναι στήριξη και αποδοχή.
Αν για τους απλούς πολίτες μπορεί κάποιος να επιδείξει ανοχή, για τους επαγγελματίες υγείας δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ψήγμα. Οφείλουν να γνωρίζουν. Οφείλουν να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Οφείλει και το κράτος και ο ΠΙΣ να εντοπίσουν και να τιμωρήσουν αυτούς τους απάνθρωπους. Μόνο έτσι θα διαγραφεί ο όποιος αδικαιολόγητος φόβος στην κοινωνία. Μόνο έτσι θα μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι!
