Το περασμένο Σάββατο, εμμέσως, ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξήγγειλε ανασχηματισμό της Κυβέρνησής του. Όχι αμέσως, ούτε τις επόμενες μέρες. Εντός του 2024. Δεν είπε βεβαίως πότε. Είναι, όμως, από τις περιπτώσεις κατά τις οποίες με ασφάλεια μπορεί κάποιος να ποντάρει την χρονική περίοδο. Από τα στοιχήματα, στα οποία συνηθίζουν οι μανιώδεις του είδους να επικαλούνται την χαρακτηριστική αναφορά «είναι σαν να κλέβεις εκκλησιά». Ασφαλής, στην προκειμένη περίπτωση, η εκτίμηση ότι ο ανασχηματισμός θα γίνει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Όταν τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου θα συμπληρώσουν τους 18 μήνες, που προβλέπει ο νόμος, ώστε να εξασφαλίσουν την υπουργική σύνταξη.
Εύλογα θα αναρωτιέστε γιατί η στήλη ασχολείται με το εν λόγω θέμα. Δεν είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή ο Πρόεδρος θα προβεί σε ανασχηματισμό; Σαφώς ναι. Έχει τόσο μεγάλη σημασία ότι θα τον κάνει το 2024; Γενικώς ο χρόνος κάποιου ανασχηματισμού είναι ήσσονος σημασίας. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το γεγονός ότι με ασφάλεια τοποθετείται μετά τη συμπλήρωση των 18 μηνών, έχει μεγάλη σημασία. Διότι, δυστυχώς, από τις μικρές λεπτομέρειες είναι που αποκαλύπτονται οι μεγάλες αλήθειες.
Καταρχάς, η έμμεση εξαγγελία του ανασχηματισμού πρέπει να διευκρινίσουμε ότι έγινε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το περασμένο Σάββατο. Σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, στο περιθώριο του Μεσογειακού Συμποσίου για τον ρόλο των γυναικών στον τομέα της οικονομίας, ο κ. Χριστοδουλίδης είπε ότι το 2024 οι γυναίκες στο Υπουργικό Συμβούλιο θα ανέλθουν σε 50%. Τουτέστιν, θα προστεθούν κι άλλες γυναίκες. Άρα, θα αποχωρήσουν μερικοί άντρες.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που προκύπτει το σημείο αναφοράς. Εδώ ακριβώς είναι που η λεπτομέρεια υποκρύπτει ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα. Τον Νοέμβριο του 2023, ο Πρόεδρος έχει ήδη κατασταλάξει στο ότι μερικοί υπουργοί πρέπει να αντικατασταθούν. Είτε λόγω περιορισμένης ικανότητας, είτε λόγω αδυναμίας να εφαρμόσουν την πολιτική της Κυβέρνησης. Ωστόσο, αν και κρίνονται ανεπαρκείς, δεν προχωράει αμέσως σε αντικατάστασή τους, ως όφειλε να πράξει. Τους κρατάει για τουλάχιστον ακόμη 10 μήνες. Απλώς και μόνο, για να εξασφαλίσουν το σημαντικό ωφέλιμα της υπουργικής σύνταξης.
Ποια είναι η ουσία; Ο ίδιος ο Πρόεδρος πλήττει το δημόσιο συμφέρον. Εκείνος ο οποίος καθηκόντως οφείλει πριν και πάνω από τον καθένα να το προασπίζεται. Διότι όταν διατηρείς στο υπουργικό αξίωμα κάποιον τον οποίο κρίνεις ως ανεπαρκή, γι’ αυτό και θέλεις να τον αντικαταστήσεις, σημαίνει ότι επηρεάζεις αρνητικά την άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας. Συνεπώς, επηρεάζεις τους πολίτες, την καθημερινότητά τους και τις αποφάσεις που σχετίζονται με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.
Το δυστύχημα, μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση είναι διπλό. Διότι πέραν του προαναφερόμενου πλήγματος στο δημόσιο συμφέρον, εκθέτει και με άλλο τρόπο τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Αποκαλύπτει –και πάλι- ότι οι περιβόητες προεκλογικές διακηρύξεις περί του νέου πνεύματος το οποίο θα έφερνε στην πολιτική ζωή του τόπου, δεν ήσαν τίποτα άλλο παρά χρυσόσκονη για να ωραιοποιήσει το προφίλ του.
Αυτή η ακατανόητη συνήθεια να κρατάνε ανεπαρκείς στο Υπουργικό Συμβούλιο μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν την υπουργική σύνταξη, ακολουθείτο από προηγούμενους Προέδρους. Υπήρχε πάντοτε η –ουδόλως πειστική- εξήγηση ότι επειδή ως επί το πλείστον υπουργοποιούσαν κομματικά στελέχη, προέβαιναν σε αυτή την αβαρία από… κομματική αβρότητα. Δεν ήταν τίποτα άλλο από μια προκλητική χαριστική συμπεριφορά σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Αυτή την πρόκληση –όπως και πολλές άλλες παρόμοιες- υποτίθεται ότι θα άλλαζε ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Αντ’ αυτού, όμως, μιμείται τους προκατόχους του. Μάλιστα, εξοργίζει περισσότερο από εκείνους. Διότι αυτός δεσμεύτηκε, ως μη κομματικός Πρόεδρος, να ξεφύγει από αυτές τις επιζήμιες συνήθειες.
Το χείριστο είναι πως όταν σε τέτοια μικροθέματα δεν τολμά να κάνει αλλαγές, τι να αναμένει κάποιος στα μεγάλα και σοβαρά; Τόσο κρίμα Πρόεδρε!
