Την περασμένη Παρασκευή σε Ημερίδα με τίτλο «Κύπρος και Ευρωπαϊκό Σχέδιο Καταπολέμησης του Καρκίνου», ο πρόεδρος της Δημοκρατίας παρουσίασε μία σχεδόν ειδυλλιακή εικόνα για το τι κάνει η Πολιτεία για τους καρκινοπαθείς αλλά και για την πρόληψη του καρκίνου.

Χθες, η συνάδελφος Μαριλένα Παναγή, μετέφερε μια άλλη εικόνα από το νοσοκομείο της Λεμεσού. «Ασθενείς με λευχαιμία αναμένουν σε λίστα τη σειρά τους για να κάνουν χημειοθεραπεία». Την κατάσταση παραδέχτηκε και ο εκτελεστικός διευθυντής της περιφέρειας Λεμεσού – Πάφου του ΟΚΥπΥ, Χρίστος Νικολάου, ο οποίος όπως δήλωσε προσπαθούν να δώσουν λύσεις.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι μόνο οι κίνδυνοι που εγκυμονούνται για την υγεία των ασθενών αλλά και η ταλαιπωρία τους, ψυχική και πρακτική. Τόσο των ίδιων όσο και των οικείων τους, οι οποίοι ήδη βιώνουν τεράστιο βάρος.

Η κατάσταση πόρρω απέχει από αυτό που περιέγραψε ο πρόεδρος. Ο οποίος, όπως και όλοι όσοι μίλησαν στην ημερίδα (μεταξύ των οποίων και η Επίτροπος Υγείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Στέλλα Κυριακίδου), παραθέτουν στοιχεία σύμφωνα με τα οποία ένας στους δύο, κάποια στιγμή στη ζωή μας, θα νοσήσουμε με καρκίνο. Στην Κύπρο, από το 1998 που τηρούνται στοιχεία, ο ρυθμός είναι διαρκώς αυξανόμενος. Πανευρωπαϊκά, μέχρι το 2035, αν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, ο καρκίνος θα αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου.

Τα μέτρα δεν είναι μόνο η πρόληψη, αλλά και η παροχή θεραπειών κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Τόσο η υπουργός Υγείας, όσο και ο πρόεδρος, μπορεί κάθε φορά που μιλούν για το θέμα να διαβάζουν στοιχεία που τους δίνουν οι λειτουργοί τους για διαλέξεις που γίνονται για τη διατροφή και το κάπνισμα, για τις προληπτικές εξετάσεις που πρέπει να γίνονται και λοιπά, αλλά η πραγματικότητα είναι πως ένας στους δυο μας θα νοσήσει με καρκίνο. Και θα χρειαστούμε θεραπεία. Και στήριξη παντός είδους. Ο ασθενής μπορεί να ζει σε ένα απομακρυσμένο χωριό και θα πρέπει κάποιος να τον μεταφέρει σε ογκολογικό κέντρο. Ποιος το κάνει; Εν μέρει εθελοντικές οργανώσεις (ΠΑΣΥΚΑΦ και Αντικαρκινικός). Άλλοι αναγκάζονται να ενοικιάσουν στέγη σε Λευκωσία ή Λεμεσό (αν βρουν κι αν δύνανται οικονομικά) ώστε να μπορούν να κάνουν θεραπεία, για την οποία ίσως να χρειάζονται καθημερινές επισκέψεις. Τα κρατικά νοσοκομεία δεν διαθέτουν ακτινοθεραπευτικά κέντρα, ενώ για pet scan όλα τα περιστατικά καταλήγουν στο Γερμανικό στη Λεμεσό. Τα υφιστάμενα ογκολογικά κέντρα μπορεί να κάνουν πολύ καλή δουλειά αλλά με τα ολοένα και πιο πολλά περιστατικά έχουν υπερβεί τις δυνατότητες τους. Όσο για ανακουφιστική φροντίδα, και εκεί λίστα αναμονής (προσωπικά μου τηλεφώνησαν ενάμιση μήνα μετά που υπέβαλα αίτημα και ένα μήνα μετά που πέθανε η μητέρα μου για να μου πουν ότι υπήρχε διαθέσιμη κλίνη).