Μισό αιώνα από την εισβολή, ένα πάρκο στο Στρόβολο αφιερώθηκε στα 36 αγνοούμενα παιδιά μας. Το πάρκο ονομάστηκε «Πάρκο Αγνοουμένων Παιδιών της τουρκικής εισβολής 1974». Στην τελετή, το Σάββατο, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης δήλωσε ότι από τα 36 αγνοούμενα παιδιά έχουν ταυτοποιηθεί μέχρι σήμερα μόνο τα 20, με το μικρότερο παιδί να ήταν μόλις έξι μηνών και το μεγαλύτερο 17 ετών.
Ταυτόχρονα ανακοίνωσε ότι το υπουργείο Παιδείας, θα προχωρήσει στην ονοματοδότηση 36 αιθουσών σε Δημοτικά Σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια, έτσι ώστε η μνήμη αυτών των παιδιών να συνεχιστεί.
Αυτό ενόχλησε κάποιους. Είναι δυνατόν; Είναι. Και μάλιστα δάσκαλους. Γιατί, χτες, η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών, έστειλε επιστολή προς την υπουργό Παιδείας, και της εφιστά την προσοχή στο ότι «ο πόλεμος και, δυστυχώς, οι απώλειες που επιφέρει, δε διαχωρίζει τα παιδιά σε εθνικότητες, χρώμα και θρησκεία. (…) Πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια της εισβολής, χάθηκαν επίσης πολλά παιδιά Τουρκοκυπρίων».
Δεν διαφωνούν με την απόφαση να ονομαστούν σχολικές αίθουσες με τα ονόματα αγνοούμενων Ελληνοκύπριων παιδιών, αντίθετα θεωρούν την απόφαση «αξιέπαινη και ορθή», αλλά θέλουν, λένε, «μια πλήρη και δίκαιη αντιμετώπιση της ιστορίας που θα ενισχύει την κατανόηση και τον σεβασμό μεταξύ των κοινοτήτων και θα συμβάλλει στην προώθηση της ειρήνης και της συμφιλίωσης». Διότι, «η επανένωση της Κύπρου δεν μπορεί να επέλθει με μισές αλήθειες και αλληλοεπικαλύπτουσες αφηγήσεις».
Το γεγονός και μόνο ότι η αφορμή γι΄ αυτή την παρέμβαση των δασκάλων είναι η συγκεκριμένη απόφαση που αφορά τα 36 αγνοούμενα παιδιά και τις οικογένειές τους (ασφαλώς και δεν απαλύνεται ο πόνος τους με κάτι τέτοιο, αλλά είναι ένα παρήγορο μήνυμα της Πολιτείας), δείχνει ότι φτάσαμε στα έσχατα. Μια μερίδα ανθρώπων της Κύπρου, ΔΑΣΚΑΛΩΝ επαναλαμβάνω, πιστεύουν ότι ούτε αυτό δικαιούμαστε να το κάνουμε. Μια κοινότητα με τόσες χιλιάδες θύματα της εισβολής και αγνοούμενους, και πρόσφυγες να ζουν ακόμα σε συνοικισμούς βλέποντας τα μέλη της άλλης κοινότητας να ζουν στα δικά τους σπίτια, δεν μπορεί να τιμήσει σιωπηρά και σεμνά ούτε τα 36 αγνοούμενα παιδιά της με μια απόφαση που άργησε μισό αιώνα. Διότι, πιστεύουν, οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ότι αυτό εμποδίζει την επανένωση.
Θα μπορούσε να γίνει οποιαδήποτε στιγμή αυτή τους η παρέμβαση, που καλεί την υπουργό Παιδείας να προβεί «σε δράσεις που προωθούν την επανένωση του νησιού μας, μέσα από μια διάφανη και δίκαιη αντιμετώπιση της ιστορίας στον χώρο του σχολείου». Όμως, έγινε χτες, με αφορμή την ανακοίνωση της απόφασης για τα 36 αγνοούμενα παιδιά δίνοντας άλλες διαστάσεις στην παρέμβασή τους. Πολιτικές και ιδεολογικές. Ιδεοληπτικές, μάλλον. Που υπονομεύουν την ανθρώπινη διάσταση αυτής της οφειλόμενης μνημόνευσης τω 36 παιδιών.
Το ότι είχαν και οι Τουρκοκύπριοι απώλειες κατά την εισβολή είναι δεδομένο. Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια κήδεψαν τα οστά δεκατεσσάρων παιδιών, που δολοφονήθηκαν από «δικούς μας» εγκληματίες στα χωριά Μαράθα, Σανταλάρης, Αλόα. Η Κυπριακή Δημοκρατία καλά θα κάνει να βρει τρόπο να τιμήσει τη μνήμη και αυτών των παιδιών. Αλλά, τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την απόφαση για τα 36 παιδιά ελληνοκυπριακών οικογενειών; Πρέπει να τα ταυτίσουμε όλα για να τα ισοπεδώσουμε; Για να επιβεβαιώνεται, ακόμα και την ώρα της θλίψης και της μνήμης, η ασυναρτησία του «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά»; Να το επαναλάβουμε: Τα παιδιά των Τουρκοκυπρίων είναι κοινοί δολοφόνοι που τα σκότωσαν και θα έπρεπε ως τώρα να συλληφθούν. Τα 36 παιδιά Ελληνοκυπρίων αγνοούνται με ευθύνη του τουρκικού κράτους. Αν καταλαβαίνουν οι δάσκαλοι τη διαφορά!
Δεν είναι η πρώτη φορά. Το 2020, όταν το κοινοτικό συμβούλιο στην Τόχνη αποφάσισε να δώσει το όνομα του αγνοούμενου χωριανού τους Μηνά Αντωνίου, σε ένα πάρκο, η Ανδρούλλα Βασιλείου, πέντε χρόνια πρώτη κυρία κι άλλα πέντε Επίτροπος στην ΕΕ, έκανε παρόμοια παρέμβαση. Ήταν, έγραφε, «μονοδιάστατη και επιλεκτική παρουσίαση της ιστορίας μας». Διότι, έδωσαν το όνομα του δικού μας αγνοούμενου στο πάρκο, αγνοώντας «τα αθώα θύματα της δικής μας θηριωδίας», τους αθώους Τουρκοκύπριους.
Ευθύνονται οι σημερινοί κάτοικοι της Τόχνης, ευθύνονται οι οικογένειες των 36 αγνοουμένων παιδιών, για τις θηριωδίες σε βάρος Τουρκοκυπρίων και δεν πρέπει να τους τιμούμε αν δεν τιμούμε ταυτόχρονα και τους Τουρκοκύπριους; Μα, επιτέλους, από την κατοχή πότε θα ζητήσουν να απαλλαγούμε;
