Όταν πριν από λίγο καιρό πραγματοποιούνταν με διαφορά λίγων ημερών, δύο δολοφονίες με γκαγκστερικό μάλιστα τρόπο δημιουργήθηκε, συνειδητά ή ασυνείδητα η εντύπωση, ότι επρόκειτο για ένα ξεκαθάρισμα του υπόκοσμου.

Ωσάν δηλαδή και να επρόκειτο για κάτι που δεν θα πρέπει να μας απασχολεί ή να μας ανησυχεί ως κοινωνία εάν ένα άτομο δολοφονείται μέρα μεσημέρι σε κεντρική λεωφόρο και ένα άλλο εκτελείται από ελεύθερο σκοπευτή την ώρα που βγαίνει στην βεράντα του διαμερίσματος του σε μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Λευκωσίας.

Ήρθε προχθές και η απόπειρα δολοφονίας σε μία από τις πιο πολυσύχναστες λεωφόρους της πρωτεύουσας σε ώρα κυκλοφοριακής αιχμής με τους δράστες να περιμένουν τον στόχο τους στο πεζοδρόμιο και να τον πυροβολούν μπροστά στα παιδιά του και άλλο κόσμο που έτυχε να βρίσκεται ή να περνά από εκεί, εκείνη την ώρα. Ασφαλώς και έχει σημασία το ποιοι είναι οι δράστες και ποιοι είναι τα θύματα τους και οι δραστηριότητες τους. Η ουσία όμως αυτή τη στιγμή με όλα αυτά που συμβαίνουν είναι ότι  επικρατεί ένα αίσθημα ανασφάλειας στην κοινωνία. Κυριαρχεί πλέον η εντύπωση ότι το οργανωμένο έγκλημα έχει ξεφύγει και μπορεί να δρα ανενόχλητο ως μία παράλληλη κυβέρνηση. Ως ένας φορέας εξουσίας με τους δικούς του κανόνες που σκοτώνει, εκβιάζει, τοποθετεί βόμβες και πυρπολεί περιουσίες όπου και όποτε θέλει χωρίς να τον ενοχλεί κανένας.

Μέσα στα διάφορα σχόλια που κυκλοφορούν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ορισμένες φορές εκφράζονται και πολύ πετυχημένες ατάκες για θέματα της επικαιρότητας. Έγραφε χαρακτηριστικά ένα από αυτά: «Σήμερα ο καιρός θα είναι μερικώς συννεφιασμένος με βροχές στα ορεινά , ανέμους 5 μποφόρ και 6-7 πυροβολισμούς σε κάθε επαρχία». Και συμπλήρωνε πάνω από την ανάρτηση ο αγαπητός ξάδερφος και συνωνόματος το εξής: «Ζούμε στον τόπο που μας ελέγχει η κυβέρνηση μέχρι το απόγευμα, και από το απόγευμα και μετά την κυβέρνηση ελέγχει ο υπόκοσμος». Αυτή δυστυχώς είναι η εντύπωση που υπάρχει στον κόσμο. Οι πολίτες αισθάνονται έρμαιο της εγκληματικής δράσης του καθενός και ότι το κράτος είναι αιχμάλωτο στο παρακράτος και στον υπόκοσμο. Όταν λοιπόν οι πολίτες νιώθουν ότι το κράτος που ζουν, εργάζονται, πληρώνουν φόρους και θέλουν να δημιουργήσουν καριέρα και οικογένεια, δεν μπορεί να τους προστατέψει, τότε κλάφ’ τα Χαράλαμπε που λέει και ο λαός μας.

Έρχεται λοιπόν καπάκι για να δέσει με όλα τα προηγούμενα και ο χθεσινός εμπρησμός αυτοκινήτου λειτουργού της Νομικής Υπηρεσίας και διερωτάσαι πώς είναι ποτέ δυνατό να μπορούν οι εγκληματίες να δρουν τόσο ανενόχλητα και προκλητικά. Από πού πηγάζει αυτή η αποθράσυνσή τους; Μήπως επειδή γνωρίζουν ότι κανένας δεν θα τους πάρει χαμπάρι και ότι το πιθανότερο είναι να μην τους ανακαλύψουν ποτέ; Και όταν όλα αυτά γίνονται δημόσια, πόσα άλλα γίνονται χωρίς να βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Πόσο μεγάλες είναι οι διαστάσεις του θεατού και αθέατου εγκλήματος στην Κύπρο και μέχρι που φτάνει η δύναμη του; Και ακόμα χειρότερα, από που αντλεί αυτή τη δύναμη; Είναι εξαιτίας της αδυναμίας του κράτους να παράσχει ασφάλεια τους πολίτες του, ή είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό;

Ο καθένας μπορεί να εξάγει τα συμπεράσματα του. Ο προβληματισμός όμως είναι εύλογος. Η δημόσια ασφάλεια και η πάταξη του εγκλήματος είναι Δημοκρατία. Όπου επικρατεί το έγκλημα κυριαρχεί η αναρχία.

«Η Πολιτεία οφείλει αμέσως να προστατεύσει όλους τους λειτουργούς της Νομικής Υπηρεσίας», δήλωσε ο Γενικός Εισαγγελέας χθες μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με αφορμή τη επίθεση εναντίον δημόσιου κατήγορου. Ασφαλώς και οφείλει η Πολιτεία να προστατεύσει του λειτουργούς της Νομικής Υπηρεσίας, όπως οφείλει να προστατέψει και τον κάθε πολίτη αυτού του κράτους. Το σημαντικότερο όμως είναι να δράσει συντεταγμένα και αποφασιστικά με τρόπο που να στέλνει το μήνυμα πώς αυτή η χώρα έχει θεσμούς, έχει κανόνες και έχει και τους ανθρώπους που έχουν την πολιτική βούληση να τους εφαρμόζουν…