Χρόνια τώρα ακούμε τα ίδια και τα ίδια και αναλώνονται οι αρμόδιοι σε βαθυστόχαστες αναλύσεις για το πως μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Πότε; Αμέσως μετά από κάποιο επεισόδιο! Μετά; Θα ασχοληθούν και πάλι όταν προκύψει το επόμενο επεισόδιο! Και ξανά οι ίδιες αναλύσεις, συζητήσεις μέχρι να κλείσει το θέμα.
Αλήθεια, πόσοι εξ αυτών που κάθονται και αναλύουν το θέμα των χούλιγκαν και των ακραίων συμπεριφορών στα γήπεδα μπήκαν ποτέ στον κόπο να πάνε να καθίσουν πάνω σ’ αυτές τις κερκίδες και να δουν από κοντά τι πραγματικά συμβαίνει. Από τα boxes πολυτελείας με ανέσεις και κομφόρτ δεν μπορείς ούτε να καταλάβεις αλλά ούτε και να αντιληφθείς τι γίνεται στα δύο άκρα των γηπέδων. Αν δεν δεις τα πράγματα από τα πέταλα δύσκολα θα καταλάβεις και φυσικά ποτέ δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα κακώς έχοντα.
Δεν θα μπω στη λογική του ποιος έριξε ή δεν έριξε περισσότερα βεγγαλικά, ποιος έριξε κροτίδες γιατί μετά θα αναλωθούμε όλοι μας στο ποιος ευθύνεται περισσότερο, ποιος λιγότερο, ποιος έριξε πρώτος πέτρα και θα καταλήξουμε να συζητούμε την θεωρία της κότας και του αυγού. Και στο τέλος, όπως χρόνια τώρα συμβαίνει, δεν θα καταλήξουμε πουθενά. Και σίγουρα ποτέ δεν θα επιτύχουμε το στόχο που είναι η πάταξη του χουλιγκανισμού, ως πηγή κινδύνων όχι μόνο για το ποδόσφαιρο αλλά για την κοινωνία.
Πρέπει κάποια στιγμή, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, θα πρέπει να διαχωρίσουμε τον χουλιγκανισμό από τους οργανωμένους οπαδούς. Για κάποιους τα δύο είναι ένα και το αυτό. Όταν λένε οργανωμένοι οπαδοί εννοούν τους χούλιγκαν. Και όταν μιλούν για τον χουλιγκανισμό κοιτάζουν προς τα πέταλα που βρίσκονται οι οργανωμένοι οπαδοί. Όμως τα δύο μεταξύ των δύο μπορεί άνετα να υπάρξει διαχωρισμός ο οποίος όταν γίνει θα συμβάλει στην αντιμετώπιση αρνητικών καταστάσεων και στα κυπριακά γήπεδα.
Άλλο ο χούλιγκαν που, είτε πάει είτε δεν πάει στο γήπεδο το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι το ποδόσφαιρο και η ομάδα του, και άλλο ο οργανωμένος οπαδός που πάει εκεί για να βοηθήσει την ομάδα του μέσα στο γήπεδο. Αυτή τη στιγμή στην Κύπρο στις κερκίδες των γηπέδων υπάρχει ένα συνονθύλευμα χούλιγκαν και οργανωμένων. Εκείνο που θα πρέπει να γίνει είναι να διαχωριστούν τα δύο και να καθαρίσει το καρκίνωμα του χουλιγκανισμού από τους οργανωμένους οπαδούς.
Πως θα γίνει; Εφαρμόζοντας το γερμανικό μοντέλο το οποίο – προσωπικά πιστεύω – είναι πολύ καλύτερο από το βρετανικό το οποίο εδώ και χρόνια η Κύπρος προσπαθεί ανεπιτυχώς να αντιγράψει και να εφαρμόσει. Να πάμε λοιπόν και να δούμε τα «σχέδια δράσης οπαδών» που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται στη Γερμανία πριν από τέσσερις δεκαετίες. Ξεκίνησαν από τη Βρέμη μετά από το θάνατο ενός φίλαθλου και στόχευαν στην πρόληψη του χουλιγκανισμού.
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στην αθηναϊκή «Καθημερινή», στη Γερμανία κοινωνικο-παιδαγωγικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα –συνήθως διευθύνονται από κοινωνικούς λειτουργούς– ενημερώνουν και εκπαιδεύουν νεαρούς φιλάθλους σχετικά με τον εξτρεμισμό και την ανάπτυξη μιας ποικιλόμορφης κοινωνίας. Αυτές οι οργανώσεις –συνήθως υπάγονται σε μια ποδοσφαιρική γερμανική ομάδα– πραγματοποιούν σειρά δράσεων με τους νέους φιλάθλους, παρέχουν συμβουλές ακόμη και για εκπαιδευτική ή επαγγελματική αποκατάσταση, ενώ οργανώνουν ταξίδια και εκδίδουν περιοδικά τα οποία γράφουν οι νεαροί φίλαθλοι. Ο στόχος αυτών των οργανώσεων είναι εξαιρετικά απλός: «παρεισφρέουν» εντός των κόλπων των οργανωμένων οπαδών και προσπαθούν να ωθήσουν τους νεαρούς φιλάθλους να αξιοποιήσουν την ενέργειά τους με θετικό τρόπο. Παράλληλα, μεσολαβούν μεταξύ των πλέον ριζοσπαστικών κομματιών της εξέδρας, των διοικήσεων των συλλόγων και των αστυνομικών Αρχών.
Το έργο όλων αυτών φαίνεται να αποδίδει καρπούς: η Γερμανία, που τη δεκαετία του 1990 μαστιζόταν από νεοναζιστικούς θυλάκους εντός των γηπέδων, σήμερα βλέπει αυτά τα στοιχεία να έχουν απομακρυνθεί σε σημαντικό βαθμό εκτός των αγωνιστικών χώρων. Απομάκρυναν τον χουλιγκανισμό, κράτησαν τους οργανωμένους, όπως κράτησαν και τις τιμές των εισιτηρίων σε επίπεδο που και ο φτωχότερος πληθυσμός να μπορεί να αποκτήσει. Όλα αυτά μαζί με ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο βοήθησαν στο να καθαρίσουν τα γερμανικά γήπεδα. Μπορεί να γίνει και στα κυπριακά γήπεδα. Το θέμα είναι να υπάρξει αποφασιστικότητα και τόλμη.
