ΤΟ περιουσιακό είναι ένα από τις βασικές παραμέτρους του Κυπριακού ζητήματος. Είναι ένα θέμα, που παρουσιάζεται ακανθώδες και πολύπλοκο. Κι αυτό γιατί από το 1974 και εντεύθεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, σχεδόν πενήντα, μισός αιώνας. Βέβαια, για να είμαστε ξεκάθαροι, ο χρόνος δεν αλλοιώνει τα δικαιώματα και πρωτίστως ποσώς δεν νομιμοποιεί την παρανομία. Κοντολογίς, δεν μπορούν να αποκτούν δικαιώματα οι σφετεριστές. Δεν νομιμοποιούνται.
ΤΙ συζητείται εδώ και χρόνια σε σχέση με το περιουσιακό; Διάφορες φόρμουλες, που προβάλλονται ως συμβιβαστικές. Δεν είναι, όμως, ουσιαστικά, στην πράξη, συμβιβαστικές. Κι αυτό επειδή επιχειρείται, διά διαφόρων σεναρίων, «λύσεις» νομιμοποίησης, μερικώς ή πλήρως, των κατοχικών δεδομένων. Σε προτάσεις που συζητούνταν κατά καιρούς προβαλλόταν η θέση πως στο περιουσιακό «υπάρχουν δύο αρχές. Για τις περιοχές υπό εδαφική αναπροσαρμογή, πρέπει να οικοδομηθεί ένα καθεστώς που θα δίνει προτεραιότητα στον ιδιοκτήτη, όχι όμως 100%. Για τις περιοχές που δεν θα τύχουν αναπροσαρμογής, πρέπει να οικοδομηθεί καθεστώς που θα δίνει προτεραιότητα στον χρήστη, όχι όμως 100%».
ΑΥΤΟ σημαίνει προφανώς ότι η όλη προσπάθεια είναι να δοθούν δικαιώματα στον χρήστη. Δηλαδή στον σφετεριστή. Αυτό νομιμοποιεί την παρανομία και δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο. Και δεν αφορά μόνο την Κύπρο και την όποια διευθέτηση στο Κυπριακό, αλλά και γενικότερα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία συμμετέχουμε ως κράτος- μέλος, αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίζονται χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς περιορισμούς. Κι αυτό θα πρέπει να το λαμβάνουν όλοι υπόψη. Και στην Κύπρο αλλά και στην Ε.Ε., στην οποία κάποιοι είναι έτοιμοι να «τετραγωνίσουν τον κύκλο».
ΜΙΑ χώρα, που είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών, δεν μπορεί να υιοθετήσει ρυθμίσεις με τις οποίες παραβιάζει κανόνες διεθνούς δικαίου. Γιατί είναι παραβίαση των κανόνων και των αρχών που διέπουν την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η εμμονή για παράδειγμα της τουρκικής πλευράς, όπως στο τ/κ συνιστών κρατίδιο να έχουν πλειοψηφία πληθυσμού και ιδιοκτησίας. Παραβιάζουν αρχές της Ε.Ε. και διεθνών συμβάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι προσπάθειες μέσα από κριτήρια και ρυθμίσεις που προωθούν, ώστε να εξουδετερωθεί η αρχή της ιδιοκτησίας. Να εξουδετερωθεί εν πολλοίς το δικαίωμα στην περιουσία, στην ιδιοκτησία. Ενόψει- ευελπιστούμε- μιας νέας προσπάθειας, τέτοια ζητήματα, κεφαλαιώδη, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται στη σωστή τους βάση. Και η σωστή βάση είναι εκείνη που ισχύει σε όλες τις δημοκρατικές και ελεύθερες χώρες.
