Τελικά αξιωθήκαμε να σας υποδεχτούμε, κυρία Κουεγιάρ! Δεν ξέρω ακριβώς πού θα σας βρει αυτό το καλωσόρισμα, γι’ αυτό και το ερωτηματικό. Εμείς, πάντως, σάς θέλουμε εδώ, αφοσιωμένη στον ρόλο της Προσωπικής Απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα.
Οι «απέναντι» δεν σας θέλουν για πολύ – άντε έξι μήνες – όχι για οικονομία στον ΟΗΕ αλλά επειδή θεωρούν πως τόσο θα αντέξετε στην επιμονή τους για δυο κράτη ή «κάτι λιγότερο αλλά παρόμοιο», όπως υποστηρίζουν εκπρόσωποι του ΟΗΕ. Καταλαβαίνουμε πως αισθάνεστε βαριά την αποστολή σας που ούτε σ’ αυτό δεν ήταν εύκολο να συμφωνήσουν «τα μέρη». Προς στιγμή χρησιμοποιώ την ορολογία του ΟΗΕ και τις ίσες αποστάσεις μήπως πάει κάτι στραβά και είμαστε υπόλογοι ενός απευκταίου ναυαγίου. Ο μ. Σπύρος Χατζηγρηγορίου έγραψε για την εμπειρία πολλών προκατόχων σας (1964-2019). Αν ήταν μαζί μας θα ήθελε να είσαστε η τελευταία πριν τη λύση. Δεν το πρόλαβε, ούτε κατάφερε να ταφεί στον αγαπημένο του Γερόλακκο που, όπως σε όλη την κατεχόμενη περιοχή, η κατοχή άλλαξε όχι μόνο τη μορφή (με την οικοδόμηση στις κλεμμένες περιουσίες) μα και το όνομα, που είχε επίσημα κατατεθεί στον ΟΗΕ με άλλα τυποποιημένα γεωγραφικά ονόματα.
Το ξέρετε πως δεν είσαστε η πρώτη επιλογή του Γενικού Γραμματέα αλλά μην το πάρετε προσωπικά. Εσείς πλεονεκτείτε λόγω γεωγραφικών συντεταγμένων της καταγωγής σας! Ούτε Ευρώπη ούτε Κοινοπολιτεία ήθελε η Άγκυρα γιατί εκεί ανήκει η Κυπριακή Δημοκρατία! Θα πείτε, ποιο είναι το κακό; Άλλωστε ανάμεσα στα κείμενα που έχετε μαζί σας, είναι σίγουρο πως περιέχεται και το ψήφισμα 186 του Συμβουλίου Ασφαλείας (4.3.1964 – 60 χρόνια παρά ένα μήνα) με το οποίο ξεκίνησε η σχέση μας με την ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Εκεί σημειώνεται η ανησυχία για την κατάσταση «στην κυρίαρχη Kυπριακή Δημοκρατία». Από τότε άλλαξαν τραγικά τα πράγματα. Η Κυπριακή Κυβέρνηση δεν τα κατάφερε (ήταν και απροπόνητη!) να αντιμετωπίσει την εξ Αγκύρας κατευθυνόμενη ανταρσία. Λίγο αργότερα, με μεταποικιακή και υπερτλαντική καθοδήγηση έγινε η τελική(;) επίθεση σε δυο δόσεις την ίδια βδομάδα: Πραξικόπημα της «ελληνικής» χούντας και εισβολή της Τουρκίας. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (3212 ΧΧΙΧ, 1.11.1974) ψήφισε πως «… όλοι οι πρόσφυγες πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους…» και ζήτησε «την ταχεία αποχώρηση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και της ξένης στρατιωτική παρουσίας» και «τη διασφάλιση του βασικού δικαιώματος της Δημοκρατίας της Kύπρου για ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα…».
Τελικά, η κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία, κατεχόμενη για πενήντα χρόνια, έγινε το ένα μέρος και το άλλο οι εισβολείς με τους τοποτηρητές τους. Μην μας πείτε πως δεν αντιληφθήκατε έντονη την παρουσία της Άγκυρας μέσα στο γραφείο του «Τουρκοκύπριου ηγέτη» – λάβαρα και σημαίες κι εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα του Ατατούρκ στην φωτογραφία τοίχου σαν φόντο καθοδηγητικό του ενοίκου… Το μάθατε πως «η Χαμάς δεν προέκυψε εν κενώ αλλά μετά από πενήντα έξι χρόνια ασφυκτικής κατοχής». Για την Κύπρο δεν είπε κάτι ανάλογο ο Γενικός Γραμματέας, ίσως γιατί τα χρόνια της ασφυκτικής κατοχής της και της διαρκούς απειλής που υφίσταται είναι «μόνο» πενήντα! Πάλι καλά που είπε προς πρέπει με τη λύση να έχουμε ένα κανονικό, ένα φυσιολογικό κράτος…
Κυρία Κουεγιάρ, προχτές είπατε πως, από την εμπειρία σας, μάθατε πως «… το πιο σημαντικό πράγμα είναι να ακούς. Αλλά όχι μόνο τους ηγέτες, αλλά τους ανθρώπους και την κοινωνία των πολιτών». Πρέπει όμως να διευκρινιστεί ποιοι, στην προκειμένη περίπτωση, πόσο ανοιχτή είναι η κοινωνία των πολιτών. Πώς μπορεί κάθε ενδιαφερόμενη ομάδα ενεργών πολιτών να σας συναντήσει; Υπάρχει πρόνοια να δείτε και φορείς προσφύγων; Μήπως συγγενείς αγνοουμένων; Μήπως περιβαλλοντικές και οικολογικές οργανώσεις που με απλά λόγια θα σας εξηγήσουν και την οικολογική διάσταση της συνεχιζόμενης κατοχής; Είμαστε σίγουροι ότι εσείς και οι συνεργάτες σας έχετε σημειώσεις τους για τη Σύμβαση της Γενεύης (1949) και το πώς χαρακτηρίζει τον εποικισμό και τη δημογραφική αλλοίωση. Θα έχετε ακούσει για τις διώξεις Τουρκοκυπρίων δημοσιογράφων και αντιρρησιών συνείδησης. Επομένως μην ψάξετε για μέσες λύσεις αλλά για την εφαρμογή των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του Oργανισμού που εκπροσωπείτε ως Απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα του.
Κυρία Κουεγιάρ, μπήκαμε κιόλας στον Φλεβάρη που είναι φέτος λίγο μεγαλύτερος… Όταν θα ξανάρθετε τον Μάρτη, η άνοιξη θα είναι κιόλας εδώ, λίγο μεταλλαγμένη από την κλιματική κρίση. Τα κυκλάμινα θα έχουν ανθίσει στον Ακάμα και τη Μύρτου. Κι ύστερα τον Ιούνιο θα έρθουν κι οι χελώνες να γεννήσουν στη Λάρα και την Καρπασία, όχι βέβαια «διζωνικώ δικαίω» αλλά απλώς γιατί πάνε εκεί γεννήθηκαν οι ίδιες. Είναι αυτό που θεωρούν δικαίωμά τους και οι άνθρωποι. Ακούσατε την Άγκυρα που είναι θυμωμένη για την αναφορά σε ομοσπονδία στην ανανέωση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Η ίδια την επέβαλε γιατί την εξυπηρετεί. Είναι η δική μας αφέλεια που την έκανε στον δρόμο «δική μας» διεκδίκηση…
Κυρία Κουεγιάρ, τώρα έχετε κι εσείς μέρος της ευθύνης για την αξιοπιστία του ΟΗΕ! Κι αυτό «θα φανεί στο χειροκρότημα»…
