Η γραμμή μεταξύ της επιτυχίας και της αποτυχίας είναι τόσο λεπτή πού πολλές φορές δεν αντιλαμβάνεσαι πώς από το ζενίθ, μπορεί να βρεθείς στο ναδίρ και από την κορυφή στον πάτο. Χρειάστηκαν μόλις δέκα μήνες διακυβέρνησης του Νίκου Χριστοδουλίδη, για να καταφέρει ο ίδιος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον να επιτύχει αυτό που ένα χρόνο προηγουμένως φάνταζε αδιανόητο. Να κατρακυλήσει τα ποσοστά αποδοχής του ανάμεσα στους πολίτες. Αυτό δηλαδή που ως υποψήφιος δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει, όσους μήνες προεκλογική και να είχαμε και σε όσες γκάφες και να είχε υποπέσει.
Σημασία όμως πλέον δεν έχει το τί έγινε ή τι δεν έγινε ένα χρόνο πριν αλλά το σήμερα και το πώς μια Κυβέρνηση που ξεκινήσου με όλα τα δεδομένα υπέρ της, με επικεφαλής ένα Πρόεδρο που είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία, παραπαίει στα μάτια της κοινής γνώμης. Η εικόνα που αποτελούσε και το πιο δυνατό όπλο στην φαρέτρα του Νίκου Χριστοδουλίδη, σήμερα γίνεται το βαρίδιο το οποίο τον τραβά βουλιάζοντας τον προς τα κάτω.
Μετά και την δημοσιοποίηση χθες της έρευνας της L.S.Prime Market Research & Consulting Ltd, που έγινε για λογαριασμό της εταιρείας RED WOLF PR and Advertising, η απογοήτευση που επικρατεί στην κοινωνία και η διάχυτη πλέον αντίληψη ότι η Κυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη χάνει συνεχώς έδαφος σε ο,τι αφορά την αποδοχή της μεταξύ των πολιτών, αποτυπώνεται και σε μέτρηση.
Είναι απίστευτο πώς μέσα σε δέκα μήνες από την ανάληψη του πηδαλίου της χώρας, ο Νίκος Χριστοδουλίδης παρουσιάζεται πλέον ως πιο αδύναμος κρίκος στην πολιτική σκηνή της χώρας σε σημείο που αν επαναλαμβανόταν σήμερα το εκλογικό σκηνικό του Φεβρουαρίου του 2023 δεν θα περνούσε στο β’ γύρο. Θα ήταν τρίτος πίσω και από τον Ανδρέα Μαυρογιάννη αλλά ακόμα και πίσω από τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Βέβαια, αν δεν μεσολαβούσαν αυτοί οι μήνες διακυβέρνησης δεν επρόκειτο ποτέ να αλλάξουν τα δεδομένα.
Ακόμα και σήμερα αν γίνονταν οι εκλογές, χωρίς αυτούς τους δέκα μήνες Προεδρίας, ο Νίκος Χριστοδουλίδης πάλι θα κέρδιζε τις εκλογές. Αυτό που άλλαξε τα δεδομένα είναι η δοκιμασία του ως κυβερνήτη αυτής της χώρας.
Η αλλαγή όμως δεν ήρθε από την μια μέρα στην άλλη, παρόλο ότι είναι πολύ μικρό το χρονικό διάστημα. Μέσα όμως από αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, διαπιστώθηκε η αναποφασιστικότητα που διακατέχει πρωτίστως τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη διαχείριση ακόμα και μικρών απλών ζητημάτων. Όπως για παράδειγμά είναι το θέμα των διορισμών, ή η αντίδραση στο θέμα της αναπληρώτριας Κυβερνητικής Εκπροσώπου, στους διορισμούς των συμβούλων της Κυβέρνησης και των Δ.Σ. των Ημικρατικών Οργανισμών και φυσικά ο πρόσφατος ανασχηματισμός.
Για μήνες συντηρείτο μία φημολογία για Υπουργούς της Κυβέρνησης που ήταν με το ένα πόδι στην έξοδο, ενώ την ίδια ώρα οι ίδιοι δεν είχαν καμία ενημέρωση από τον ίδιο. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε πώς τη νύκτα πριν την ανακοίνωση του ανασχημστισμού, συζητούσε με Υπουργό της Κυβέρνησης του για σχεδιασμούς του Υπουργείου και την επόμενη μέρα τον ενημέρωσε ότι φεύγει. Ο Μιχάλης Γιωργάλλας επίσης στη συνέντευξη του στον «Φ» δήλωσε πώς ούτε εκείνος αντιλήφθηκε τους λόγους για τους οποίους απομακρύνθηκε από το Υπουργείο Άμυνα και ούτε του δόθηκαν εξηγήσεις.
Όσον αφορά τους διορισμούς στους Ημικρατικούς Οργανισμούς, όσο και εάν η Κυβέρνηση προσπαθεί ματαίως να παρουσιάσει το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο ως μία σημαντική και ριζοσπαστική καινοτομία, το αποτέλεσμα που βγαίνει προς τα έξω είναι πώς το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο λειτουργεί ως ένα σώμα απενοχοποίησης ή νομιμοποίησης του πολιτικού ρουσφετιού και του βολέματος ημετέρων.
Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, η απογοήτευση συσσωρεύτηκε και η περίοδος χάριτος τέλειωσε πριν καν αρχίσει. Σήμερα η Κυβέρνηση και ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει να αντιπαλέψει και την αρνητική του εικόνα. Θα τα καταφέρει; Χρόνος υπάρχει μέχρι την ολοκλήρωση της πενταετίας, όμως ήδη ο χρόνος έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα…
