Η φθορά της Δεξιάς από την μια, η απογοήτευση από τη διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη και η γενικότερη πτώχευση του πολιτικού συστήματος από την άλλη, εκτοξεύουν τα ποσοστά της ακροδεξιάς.
Αυτή είναι η ερμηνεία που μπορεί να γίνει όσον αφορά την εικόνα του πολιτικού σκηνικού, όπως αυτή αποτυπώνεται στις τελευταίες έρευνες. Άρα αν είναι κάτι που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ότι ζούμε σε μια μεταβατική εποχή και οι αλλαγές δεν αναμένεται να καταγραφούν μόνο στον κομματικό χάρτη της χώρας, αλλά θα επηρεάσουν γενικότερα και τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και ίσως και την ίδια την κοινωνία.
Η οποία δείχνει, απογοητευόμενη εν πολλοίς και με πολιτική ελαφρότητα, στρέφεται σε επιλογές που φέρουν την μανδύα του αντισυστημικού, όπως άλλωστε έγινε και γίνεται σε διάφορες άλλες χώρες της Ευρώπης.
Η περίπτωση της Κύπρου, έχει το δικό της ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα τελευταία δύο χρόνια, στο επίκεντρο του πολιτικού σκηνικού, από τον καιρό δηλαδή που είχε αρχίσει η δημόσια συζήτηση αλλά και οι παρασκηνιακές ζυμώσεις για τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Φεβρουαρίου, βρίσκεται η κυπριακή Δεξιά.
Η οποία για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως λόγω των προβλημάτων της κυπριακής Αριστεράς μετά τη διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ την πενταετία 2008-2013, ήταν κυρίαρχη στο κυπριακό πολιτικό σκηνικό. Όσον αφορά τα κόμματα του Κέντρου, τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουν σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα που οδήγησαν και στη δημιουργία νέων πολιτικών χώρα. Στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη ήταν η σωτήριος λέμβος τους, πίσω από την οποία έκρυψαν δικές τους αδυναμίες.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής πολιτικά της Δεξιάς στην Κύπρο, μετρούσε ήδη δύο πενταετίες διακυβέρνησης την τελευταία δεκαετία, επανερχόμενος στην εξουσία το 2013 μετά τη δεκαετία διακυβέρνησης Κληρίδη μεταξύ 1993-2003. Όλα επίσης έδειχναν ότι θα ήταν ο βασικός παίκτης των πρόσφατων προεδρικών εκλογών.
Η ιστορία εξελίχθηκε όμως κάπως διαφορετικά με την υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος κινήθηκε εκτός του κομματικού πλαισίου και κέρδισε τον επίσημο υποψήφιο του κόμματος. Οι μετεκλογικοί σεισμοί και οι λάθος χειρισμοί και εκτιμήσεις οδήγησαν τελικά τον Αβέρωφ Νεοφύτου σε αποχώρηση και από την ηγεσία του κόμματος, με την Αννίτα Δημητρίου να αναλαμβάνει τα ηνία, έχοντας ανοικτό το δρόμο για μια νέα σελίδα στην ιστορία του Δημοκρατικού Συναγερμού. Μαζί της, επικράτησαν και στις υπόλοιπες θέσεις της ηγετικής πυραμίδας του κόμματος, άτομα της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς.
Στο Προεδρικό, ο Νίκος Χριστοδουλίδης είχε ήδη πιάσει δουλειά, έχοντας την έξωθεν καλή μαρτυρία, ως του ανθρώπου που κατάφερε να κερδίσει τα δύο μεγάλα κόμματα και να πάρει ισχυρή εντολή, για σχηματισμό μιας κεντροδεξιάς κυβέρνησης, όπως άλλωστε ήταν και το πολιτικό στίγμα που ο ίδιος έδινε προεκλογικά. Δεν αποποιήθηκε ποτέ εξάλλου τη συναγερμική του ταυτότητα.
Κοινό χαρακτηριστικό και της νέας ηγεσίας της Πινδάρου αλλά και του νέου τότε ένοικου του Προεδρικού, η πολύ ψηλή δημοφιλία τους που άγγιζε μακαριακά ποσοστά. Κινούνται και οι δύο με πανομοιότυπο τρόπο στις επαφές τους με την κοινωνία, είναι αρκετά επικοινωνιακοί και πολύ προσεχτικοί με την εικόνα τους, πάνω στην οποία χτίστηκε σε μεγάλο βαθμό και η δημοφιλία τους.
Αυτή η δημοφιλία τους επηρέαζε και επηρεάζει και τις μεταξύ τους πολιτικές αλλά και διαπροσωπικές σχέσεις, αφού είναι κοινό μυστικό πλέον, ότι έχουν αναδειχθεί από πολλούς, είτε ηθελημένα, είτε άθελα τους, ως μονομάχοι των προεδρικών εκλογών του 2028.
Η ουσία όμως είναι ότι αυτοί οι δύο νέοι πολιτικοί άνθρωποι, βρίσκονται στο επίκεντρο της κριτικής αυτό το διάστημα. Ο μεν Νίκος Χριστοδουλίδης, βλέπει τα ποσοστά αποδοχής του από την κοινωνία να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση και γενικότερα η εικόνα του ιδίου και της Κυβέρνησης να καταρρέουν, συνέπεια της απογοήτευσης που έχει σκορπίσει στην κοινωνία των πολιτών που τον εμπιστεύτηκαν. Κυριαρχεί πλέον η άποψη ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει.
Η δε Αννίτα Δημητρίου, διατηρεί, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, το υψηλό ποσοστό δημοτικότητας της, όμως πλέον, από την θέση της προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού βρίσκεται υπό έντονη αμφισβήτηση. Η οποία βέβαια δεν αφορά μόνο την ίδια αλλά ολόκληρη την ηγετική πυραμίδα, όμως η ίδια ως πρόεδρος, έχει να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος ευθύνης.
Τα προβλήματα που ανέκυψαν λόγω των κακών χειρισμών που έγιναν σε ο,τι αφορά τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης ανέσυραν στην επιφάνεια και όλη τη δυσαρέσκεια για την ατονία πολιτικού στίγματος του κόμματος και εξωτερίκευσαν και όλη την εσωκομματική μουρμούρα που επικρατούσε στους συναγερμικούς. Οι οποίοι πλέον βλέπουν ότι αντίκτυπος της κρίσης θα είναι στην κάλπη. Αν ισχύσει αυτό, σημαίνει ότι θα αυξηθεί η αποχή και θα ενισχυθεί η ακροδεξιά. Η απώλεια της πρωτιάς θα είναι ίσως το μικρότερο κακό…
