ΔΙΑΤΑΓΗ. Όταν ο Πρόεδρος ενός κόμματος απαιτεί και επιβάλλει «κομματική πειθαρχία» στους βουλευτές του, δεν καταλαβαίνω ποια θέση έχει εδώ η ελευθερία του λόγου – κατ’ επέκταση η ίδια η Δημοκρατία. Στην περίπτωση του νομοσχέδιου για την ίδρυση και ιδιωτικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, είναι γνωστό ότι τουλάχιστον τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν δηλώσει ανοικτά ότι είναι υπέρ αυτού του νόμου και θα τον ψηφίσουν.
Όμως, από τη στιγμή που επιβλήθηκε άνωθεν η «απαγόρευση», όλοι τους είπαν ότι τελικά θα καταψηφίσουν τον νόμο. Δηλαδή θα πουν «όχι», σε κάτι που μέσα τους, κατά συνείδηση, είχαν αποφασίσει να πουν «ναι». Και, μάλιστα, βγαίνοντας επί μέρες στα ΜΜΕ για να υποστηρίξουν την άποψή τους. Με συγχωρείτε, αλλά στο δικό μου σύμπαν, αυτό δεν κάνει νόημα. Είναι τρελό. Και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με την Δημοκρατία.
ΥΓ: Προσθέτω διευκρινιστικά, για να προλάβω τους «απόλυτους», ότι έχει «απαγορευτεί» σε αυτούς που έχουν άποψη αντίθετη με την κομματική γραμμή, ακόμα και να απέχουν της ψηφοφορίας. Απαγορεύτηκε και αυτό. Και, μάλιστα, με την «απειλή» της διαγραφής…
Η «ΕΙΔΗΣΗ» ότι ο Στέφανος Κασσελάκης προσέφερε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στον σύντροφό του Τάιλερ Μάκμπεθ, έγινε και αυτή «θέμα» από τα αδηφάγα μίντια – σόσιαλ και συμβατικά. Οι δύο τους απολάμβαναν ένα μεσημβρινό γεύμα στο Κολωνάκι, όταν τους πλησίασε ένας πλανόδιος ανθοπώλης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ένα και το πρόσφερε στον άνθρωπό του. Το «νέο» διαδόθηκε από τον πωλητή, ο οποίος …αποκάλυψε ότι «ο Στέφανος μου έδωσε €25 για ένα μόνο τριαντάφυλλο». Οι «New York Times», έχουν στην προμετωπίδα τους το λογότυπο «Δημοσιεύουμε ό,τι αξίζει να δημοσιευτεί». Τα δικά μας μίντια έχουν άλλα αξιώματα. Θεωρούν ότι όλα αξίζουν να δημοσιευτούν…
ΠΕΝΘΟΣ. Όταν φτάνεις σε μια ηλικία και μαθαίνεις ότι κάποιος πέθανε, το πιο πιθανό είναι να τον ξέρεις – ακόμα και αν δεν είναι φίλος ή συγγενής. Και πονάει πολύ αυτό. Γιατί είναι κομμάτι της ζωής σου. Υπήρξε. Σε στιγμές που δεν καθορίζονται εύκολα, δεν συνδέονται οπωσδήποτε με συγκεκριμένα γεγονότα. Εμφυτεύονται όμως, εκεί όπου δεν ξέρουμε τι ακριβώς αποτελεί το «είναι» μας, αλλά η παρουσία τους είναι κάτι σαν την αναπνοή, ανεπαίσθητη, ζωογόνος και διαρκής.
Η είδηση ότι ένα τέτοιο πρόσωπο δεν υπάρχει πια, αποδυναμώνει όλο αυτό το σύστημα. Η μνήμη επουλώνει, αλλά οι στιγμές που σε συνδέουν με τα πρόσωπα που φεύγουν έχουν σφίξιμο.
Εδώ και περίπου δέκα χρόνια, άρχισα να καταχωρώ σε ένα ηλεκτρονικό μου αρχείο τα ονόματα όλων των ανθρώπων «που είμαι ευτυχής που έζησα ή και ζω ακόμα μαζί τους σ’ αυτόν τον κόσμο».
Για παράδειγμα, μεγάλοι ήρωές μου όπως ο Αϊνστάιν, ο Γκάντι, ο Αυξεντίου, δεν συμπεριλαμβάνονται. Ο πρώτος πέθανε 3 χρόνια πριν εγώ γεννηθώ. Ο δεύτερος, δέκα χρόνια πριν. Κι ο τρίτος, μόλις 9 μήνες πριν γεννηθώ. Όμως «αποζημιώνομαι» με πολλούς άλλους. Να μερικοί, όπως τους καταχωρώ ατάκτως είτε είναι εν ζωή είτε έχουν «φύγει»:
Nelson Mandela, Yitzhak Rabin, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Τσαρούχης, Leonard Cohen, Freddie Mercury (1946-1991), Bruce Springsteen, Λεωνίδας Κύρκος, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Ευάγγελος Βενιζέλος, John Lennon, George Harrison, Michael Jackson, Rudolf Nureyev, Pablo Picasso, Ryuichi Sakamoto, Μάνος Λοΐζος, Διονύσης Σαββόπουλος, Σταύρος Ξαρχάκος, Δήμος Μούτσης, Βασίλης Τσιτσάνης, Γέροντας Παΐσιος, Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Bob Marley, Bob Dylan, Roger Federer, Bjorn Borg, Tiger Woods, David Bowie, Maria Callas, Luciano Pavarotti, Herbert von Karajan, Bill Gates, Steve Jobbs…
Μέσα σε αυτό το μικρό «δείγμα», είναι και ο άνθρωπος που πενθώ σήμερα. Ο μουσικοσυνθέτης Δήμος Μούτσης. «Έφυγε» χθες, σε ηλικία 86 ετών. Πάντα νέο, τον έβλεπα. Πάντα φρέσκα ένοιωθα τα τραγούδια του. Από χθες ακούω συνέχεια το «Αύριο Πάλι». Και με τον Μπιθικωτση, και με τον Ψαριανό.
ΥΓ: «Αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτι, κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ.» – Απόσπασμα από τον στίχο του Άλκη Αλκαίου στο τραγούδι «Ιπτάμενο Χαλί» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Που κι αυτός θα καλοδεχτεί τώρα τον Δήμο Μούτση
