«Με τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδας, του κόμματος σκύλε!» | Φιλελεύθερος

Ήρθε το ένα και κόλλησε πάνω στο άλλο, μέσα σε ένα μήνα περίπου, είχαμε την 25η Μαρτίου, την 1η Απριλίου, την 21η Απριλίου και την 24η Απριλίου κι άμα έβαζε κανείς τη μια δίπλα στην άλλη τις δηλώσεις και τις διακηρύξεις που γίνονταν από τα κόμματα, ήταν τόσο αλλοπρόσαλλες που δημιουργείτο η εντύπωση ότι ζούμε σε μια χώρα τρελών.

Στην παρέλαση έπεσε και το σύνθημα, «Ελλάς-Κύπρος-Ένωσης» και το «Πατρίς θρησκεία οικογένεια». Την 7ετία που έβαλε την Ελλάδα στο γύψο και έδωσε την Κύπρο στην Τουρκία, αν ήταν δυνατό να την διαγράψουμε θα το κάναμε, όπως με το πραξικόπημα από τα σχολεία μας, ωστόσο είναι και η Αθήνα που το έχει στα δελτία των καναλιών και οι καλλιτέχνες της που βγαίνουν και διαλαλούν τα αισθήματα τους κατά του φασισμού.

Στην επέτειο του δημοψηφίσματος δεν ακούσαμε φέτος όλες εκείνες τις διακηρύξεις περί καταστροφής της Κύπρου που ακούσαμε τότε από τους ατζαμήδες του κλαμένου Τάσσου. Ακούσαμε όμως, τη δικαιολογία ότι έχουμε την Κυπριακή Δημοκρατία «έστω και μισή» διαφορετικά «δεν θα είχαμε τίποτα». Τα τότε εξαπτέρυγα της εθνικόφρονως Λευκωσίας που ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στην πολιτική βιτρίνα, επανήλθαν σήμερα και ανακατέλαβαν τους σκάμνους στις δοξολογίες ως εάν ο Τάσσος να αναστήθηκε και να κυβερνά από την κουζινούλα του προεδρικού, όπου έτρωγε το πόλιμπιφ, με ελιές και ντομάτα.

Όλο εκείνο το τοξικό και σχιζοφρενές κλίμα, φόρεσε τα καλά του κι έγινε εικόνα στο Φιλοξένια την Τετάρτη με την υποβολή των υποψηφιοτήτων για τις ευρωεκλογές. Είδαμε ένα ΔΗΣΥ να τρεκλίζει σκουντουφλώντας πάνω σε δικούς του άλλων ψηφοδελτίων, όπως τον Πελεκάνο, τον Παυλάρα, τον Κωστρίκη, την Ελενάρα και το μισό ΕΛΑΜ. Είδαμε την Αναπληρώτρια Κυβερνητική Εκπρόσωπο της κυβέρνησης Αναστασιάδη, Νιόβη Παρισσινού να επιστρέφει στις πραξικοπηματικές της ρίζες αβρόχοις ποσί. Είδαμε την Πινδάρου να αποφασίζει ότι αφού δεν μπορεί να τα βάλει με το ΕΛΑΜ, από δω και εμπρός θα πυροβολεί το ΑΚΕΛ, λες και το πρόβλημα του κόμματος δεν είναι ότι δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.

Σε κάθε περίπτωση που η κ. Αννίτα Δημητρίου προσπαθεί να βγει μπροστά σε τούτη την προεκλογική εκστρατεία νιώθει στο σβέρκο της την καυτή ανάσα Αναστασιάδη λες και σκοπίμως ο τέως υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους πού έχει οδηγήσει, σε ποιους γκρεμούς, τον τόπο και το Κυπριακό.

Το ΑΚΕΛ με την κοινωνική του συμμαχία πλέον, αφού άφησε πίσω του το ΟΧΙ που το πονά και που ωστόσο θα το βαραίνει ιστορικά μονίμως, προσπαθεί να βγει στο ξέφωτο. Αν και συνειδητοποιεί ότι το τρένο του Κυπριακού έχει περάσει ανεπιστρεπτί και πως η διχοτόμηση που μας κληροδότησε ο Τάσσος συμπράττοντας με τον Δημήτρη και την Μόσχα ήρθε για να μείνει και με κίνδυνο να επεκταθεί. Δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει ότι στη διακυβέρνηση του τόπου συμπράττει και ο μακελάρης Νετανιάχου, στον οποίο ο Χριστοδουλίδης έδωσε το αεροδρόμιο Λάρνακας και τα δυο λιμάνια που τελούν οριστικά υπό εβραϊκό έλεγχο.

Το ΔΗΚΟ μη έχοντας πια τι να πει, αφού μέχρι και ο Σπύρος είχε το ποίημα του της πρόταξης. Ο Νικόλας τι να πει; Μη έχοντας τι να πει έφτιαξε μια γόμωση από ληγμένα πυρομαχικά του Σχεδίου Ανάν, έβαλε λίγη home made ιστορία και το πούλησε την Τετάρτη ως εξής:

Το 1972 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπέγραψε τη συμφωνία σύνδεσης Κύπρου – ΕΟΚ παρά το ότι κάποιοι ήθελαν η Κύπρος τότε να παραμείνει ουδέτερη. Το 1987 ο Σπύρος Κυπριανού υπέγραψε την τελωνειακή ένωση, παρά την τότε απάθεια ή και άρνηση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Το 2004 ο Τάσος Παπαδόπουλος υπέγραψε τη συνθήκη προσχώρησης της Κύπρου στην Ε.Ε. και το 2007 στην Ευρωζώνη, παρά το ότι και τότε κάποιοι δεν ήθελαν να ενταχθεί η ΚΔ στην ΕΕ, αλλά το «μόρφωμα και το προτεκτοράτο του Σχεδίου Ανάν» που σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια «ευτυχώς το απέρριψε συντριπτικά ο λαός μας σε δημοψήφισμα, υπερασπιζόμενος, το δίκαιο την αξιοπρέπεια και την ιστορία του». Βολικά ξεχνά ο Νικόλας και οι συμπράττοντες στο ίδιο αφήγημα ότι ο Τάσσος πάνω στο Σχέδιο Ανάν πάτησε για να εκλεγεί, και το σχέδιο λύσης ήταν αυτό που η Αθηνά με τη Λευκωσία προώθησαν για να δεχθεί η Ε.Ε. να μπει η Κύπρος στην Ένωση. Βολικά ξεχνά και ο Νικόλας ότι στο Κούρεμα οι Ευρωπαίοι φόρεσαν κολάρο στον Αναστασιάδη το φάκελο Μιλόσεβιτς ενώ λησμονούν και ο Σιζόπουλος και ο Αναστασιάδης τι έγινε η Κύπρος μετά το 2004.

Έχασε Βαρώσι, Μόρφου, ένα τμήμα της Καρπασίας, 51 χωριά και τη δυνατότητα, το 2019 να φύγει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης. Το 2013 η Κύπρος κουρεύτηκε και η πλειοψηφία του λαού έχασε τις καταθέσεις της, βούλιαξε στα κόκκινα δάνεια και τώρα περιμένει στην ουρά να δει να πουλιούνται τα σπίτια του. Όλα αυτά από εκείνους που διακήρυτταν ότι δεν παρέλαβαν κράτος για να παραδώσουν κοινότητα.

Τώρα το κράτος εκδίδεται στις εταιρείες γύπες. Το δε άλλο μισό, το κατεχόμενο το παίρνουν Ισραηλινοί, Ρώσοι και Ιρανοί. Μάλιστα το κράτος που μας έμεινε, έγινε αλχημιστής κι έφτιαχνε από τσίγκο «χρυσά διαβατήρια», και άθλιοι πολιτικοί έγιναν πλουτοκράτορες. Κάθονταν γύρω από το τραπέζι του Υπουργικού και πουλούσαν ευρωπαϊκές υπηκοότητες σε απατεώνες λευκού κολλάρου ενώ οι Βρυξέλες σφύριζαν και σφυρίζουν αδιάφορα. Προφανώς διότι την τέχνη του Νίκαρου δεν την αγνοούσαν εντελώς.

Τώρα πήρε το κλειδί της βιοτεχνίας του Νίκαρου, το Νικούδιν, το οποίο ο Νίκαρος χαρακτηρίζει αναγιωτόν του και Κύριος οίδε τι τέξεται η επιούσα. Μάλλον για όλα αυτά, χθες που περπατούσα στο άλσος της γειτονιάς μου, σιγοτραγουδούσα εκείνους τους συγκλονιστικούς στίχους του Αλκίνοου Ιωαννίδη: «Με τρομάζεις ακóμα, οπαδέ της ομάδας/του κóμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα/διερμηνέα του Θεού, ρασοφóρε γκουρού/ τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο. Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής έχεις πατρίδα το φóβο, γυρεύεις να βρεις γονείς μισείς τον μέσα σου ξένο κι óχι, δεν καταλαβαίνω δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω…