Ο ΤΕΩΣ Πρόεδρος της Ελλάδος, Προκόπης Παυλόπουλος, όπως είναι γνωστό έχει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση σε σχέση με την Κύπρο και το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά και ευρωτουρκικά. Πρόσφατα μίλησε σε συνέδριο, το οποίο οργάνωσε το Σώμα Ομοτίμων Καθηγητών του ΕΚΠΑ με θέμα: «Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
ΤΑ επώδυνα γεγονότα και οι επιπτώσεις τους». Ο τέως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μίλησε για την ατιμωρησία («Η προκλητική ατιμωρησία της Τουρκίας ύστερα από 50 χρόνια παράνομης εισβολής και κατοχής στην Κύπρο»)!
ΕΙΝΑΙ πολύ σημαντικά τα όσα κατέθεσε ο κ. Παυλόπουλος σε σχέση με την Κύπρο, γι αυτό και πρέπει αυτά να αναδεικνύονται. Σημειώνοντας πως η Διεθνής Κοινότητας και ο ΟΗΕ, έχει μια «ισότιμη» αντιμετώπιση Τουρκίας και Κύπρου -δηλαδή του «θύτη» με το «θύμα» της τουρκικής εισβολής και κατοχής- υπέδειξε πως Αθήνα και Λευκωσία πρέπει να στείλουν μηνύματα.
ΝΑ στείλουν το μήνυμα ότι δεν είναι διατεθειμένες να δεχθούν αυτή την οιονεί «χειμέρια νάρκη» της ΚΕΠΠΑ και της Διεθνούς Νομιμότητας και πρέπει να θέσουν, ως Κράτη-Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Διεθνούς Κοινότητας, προ των ευθυνών τους τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και εκείνους της Διεθνούς Κοινότητας.
ΠΩΣ; Ασκώντας, όπως ανέφερε, ακόμη και βέτο, εάν χρειασθεί, για να ανατρέψουν τη λογική των δυο μέτρων και δυο σταθμών. Κυρώσεις κατά Ρωσίας, για παράδειγμα, αλλά και εναντίον της Τουρκίας. «Διότι η επιλεκτική εφαρμογή της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας οδηγεί, μοιραίως, στην ουσιαστική αναίρεσή τους», επισήμανε.
Ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ Παυλόπουλος έθεσε τις κατ’ ελάχιστο, προϋποθέσεις. Εξήγησε πως αποτελεί κοινό νομικό και πολιτικό «τόπο» ότι Συνομοσπονδιακό Κράτος δεν μπορεί να είναι Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δοθέντος ότι δεν δύναται, εκ φύσεως, ν’ ανταποκριθεί, μεταξύ άλλων, στις απαιτήσεις επαρκούς τήρησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ξεκάθαρη θέσηενόψει τουρκικών μεθοδεύσεων για προώθηση δυο κρατών και επιβολής τετελεσμένων.
ΑΥΤΑ που ανέφερε ο κ. Παυλόπουλος δεν είναι θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου. Ενόψει του γεγονότος ότι αυτά ισχύουν σε διάφορες περιοχές του κόσμου και σε κάποιες ανοικτές εστίες ανωμαλίας, το θέμα που τίθεται είναι γιατί να μην υλοποιούνται και στην Κύπρο. Γιατί να μην ισχύουν και στην περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας;
ΜΠΟΡΕΙ, βέβαια, να αντιμετωπίσουμε αυτό μοιρολατρικά και να αποδεχθούμε πως «αυτή είναι η μοίρα του αδύναμου». Αυτό δεν είναι λύση και τέτοιες προσεγγίσεις είναι απαράδεκτες. Διεκδικώντας μπορούμε να πετύχουμε!
