Αν ο άνθρωπος ακολουθούσε την κοινή λογική, σκεπτόμενος με σύνεση και εφαρμόζοντας το γράμμα του δικαίου χωρίς περιστροφές και σκοπιμότητες, τότε, η τοξικότητα θα εξέλειπε από τον κόσμο που οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο από όλες τις οπτικές γωνίες.
Αυτές τις άγιες μέρες, τις ταυτισμένες με τη θρησκευτική κατάνυξη και σφραγισμένες ανεξίτηλα από το συμβολικό φορτίο του θείου δράματος, την αγωνία της Σταύρωσης και την προσδοκία της Ανάστασης, τη μετάβαση από τον θρήνο στην χαρά, ας κάνουμε τον δικό μας περισυλλογισμό και με γνώμονα τις ηθικές αξίες, με ειλικρίνεια και χωρίς προσκόμματα να θέσουμε τις ορθές βάσεις για επανεκκίνηση…
Ωστόσο, στα θέματα ηθικής σπάνια υπάρχει γενική ταύτιση απόψεων. Ακόμη και ο προσδιορισμός για το ποιο είναι το κεντρικό ή θεμελιώδες ζήτημα αποτελεί αντικείμενο διαφωνιών. Γύρω όμως από το αντικείμενο και το υποθετικό «ΑΝ» υπάρχει ο πραγματικός, ο αντικειμενικός χώρος και πλαισιωμένος με την καλή θέληση και την θετική σκέψη μπορεί τούτος ο κόσμος, ο κόσμος μας, να βαδίσει ακόμη και σε μονοπάτια αγγελικά πλασμένα.
Μέρες που είναι, ας αποτελέσουν για τον καθένα μιας πρώτης τάξεως αφορμή ενδοσκόπησης και προσπάθειας να ακολουθήσουμε τα διδάγματα της αγάπης και της καλοσύνης.
Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου, από εμάς εξαρτάται, από τον καθένα μας ξεχωριστά. Η χαρά και η ευμάρεια του ψυχικού μας κόσμου σταδιακά θα διαδεχθεί το σκοτεινό εκείνο σύννεφο που έχει απλωθεί γύρω μας από όλα τα κακώς έχοντα κι επιτέλους θα διακρίνουμε τον ήλιο με γυμνό μάτι και τα βράδια θα πηγαίνουμε για ύπνο με ένα χαμόγελο ανακούφισης, χωρίς βάρος στο στήθος και με το στομάχι ανάκατο.
Είναι απλό. Θέληση μόνο χρειάζεται για να αποδεσμευτούμε από την σαδομαζοχιστική τάση που μας διακρίνει και οδηγεί σ΄αυτή την τοξική καταιγίδα, η οποία έχει έγινε ρουτίνα στην καθημερινότητα και τείνει να καταστεί φυσιολογική.
Τα άβατα μονοπάτια που βαδίζουμε, μας προϊδεάζουν για δυσάρεστες εκπλήξεις. Και όμως τα βαδίζουμε ωσάν να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας.
Νηστεία λοιπόν, όχι μόνο από το μενού της διατροφής, αλλά, της ψυχής.
Έχει χαθεί το νόημα της ζωής με την επίδειξη και τον υπερκαταναλωτισμό. Από την επίδειξη των ισχυρών… και, των υπερ-βαρέων… καταναλωτισμό έως και την διπλανή πόρτα.
Με την ευκαιρία λοιπόν του Πάσχα ας αναλογιστούμε τι είναι και πώς το βιώνουμε; Είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Η ταύτιση με το θείο δράμα. Η συμπόρευση με την σταύρωση και την Ανάσταση. Οι καμπάνες κτυπούν για αφύπνιση της ψυχής. Ψιλά γράμματα.
Εμείς, βλέπουμε σούβλες, κόκκινα αυγά, μαγειρίτσα, φλαούνες, τσουρέκι και την εντυπωσιακή μας παρουσία. Άλλη μια ευκαιρία για γλέντι. Και το άγχος ξεκινά μια εβδομάδα πριν με έξοδα και ετοιμασίες. Πέντε λεπτά μόνο αντέχουμε την υποκρισία στο μήνυμα του Καλού Λόγου με αγκαλίτσες και φιλάκια και μετά ξεκινά το μεγάλο φαγοπότι μέχρι σκασμού. Αυτό δεν είναι το Πάσχα, τουλάχιστον για την υπερ-συντριπτική πλειοψηφία;
Το Πάσχα περικλείει μέσα του όλα τα συναισθήματα. Αγωνία, πόνο, αδικία, μα και δικαίωση, χαρά, αγαλλίαση, ελπίδα και τέλος έρχεται η Ανάσταση. Όλα εκείνα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ενότητα και την ομόνοια μεταξύ των λαών και των κοινωνιών. Δεν είναι εύκολο, μα ούτε και επιτυγχάνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι όμως ούτε και δύσκολο. Είναι απλό. Γιατί, από εμάς εξαρτάται.
