Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο όλο και πιο συχνά ακούω τελευταία από φίλους, γνωστούς, ή άγνωστους, το ερώτημα «τι και ποιόν να ψηφίσω στις ευρωεκλογές;»
Ρε παιδιά, τους απαντώ, ασχοληθείτε λίγο! Δεν θα σας πω εγώ ποιον να ψηφίσετε. Ούτε και κανένας άλλος, συγγενής, φίλος ή… περαστικός!
Ασχοληθείτε λίγο! Διαβάστε, τι πρεσβεύει κάθε υποψήφιος. Είτε του κόμματος που υποστηρίζεις ή συμπαθείς. Είτε και άλλου κόμματος. Δεν είναι και πολλοί αυτοί που διεκδικούν/θέλουν την ψήφο μας. Διαβάστε το βιογραφικό τους. Δείτε τι έχει κάνει, και τι πρεσβεύει.
Μπείτε στο ίντερνετ. Όλοι έχουνε site ή έχουν παρουσία στα socialmedia. Διαβάστε.
Ασχοληθείτε λίγο. Μην περιμένετε να σας πει κάποιος «ψήφισε τον/την τάδε». Είναι προσβλητικό. Είναι σαν να σας αφαιρεί μία πρωτοβουλία που είναι δική σας. Σαν να αφαιρεί την σκέψη σας. Σαν να σας προσβάλει ασύστολα.
Ασχοληθείτε. Αυτό σημαίνει «πολίτης». Ας μη νομίζουμε ότι τους ξέρουμε όλους. Και ας μην αρκεστούμε μόνο στους γνωστούς, αναγνωρίσιμους και προβεβλημένους. Κάποιοι θα αξίζουν. Κάποιοι, όχι. Ούτε μπακίρα! Η γνωριμία δεν καταξιώνει…
Τα «γνωστά πρόσωπα» τα ξέρουμε μέσα από μια εικόνα. Μια οθόνη. Ένα παράθυρο των socialmedia. Ή, και μέσα από τις κοινωνικές τους εμφανίσεις.
Είναι και αυτό ένα μέτρο, ναι. Αλλά δεν αρκεί. Στην ουσία δεν τους ξέρουμε.
Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουμε ούτε τους άλλους. Αυτούς που δεν είναι αναγνωρίσιμοι. Αυτούς που κατεβαίνουνε διότι θέλουν και μπορούν να προσφέρουν κάτι, και δεν έχουνε πολλά όπλα να το κάνουν. Το κυριότερο από τα οποία είναι η δημοσιότητα. Ψάξτε τους αυτούς τους ανθρώπους. Έχουνε βιογραφικό. Διαβάστε, δείτε τι έχει κάνει ο καθένας απ’ αυτούς. Τι έχει προσφέρει. Και αναρωτηθείτε μετά γιατί κατεβαίνει τι θέλει να κάνει.
Και έτσι, με αυτήν την απλή διαδικασία, που θέλει κόπο και λίγη προσπάθεια, που θέλει βεβαίως και το χρόνο της, είμαι βέβαιος ότι ο καθένας μπορεί να καταλήξει σε μια καλή απόφαση. Πολύ καλύτερη από την πεπατημένη του «γνωστού», του «αναγνωρίσιμου», κ.λπ.…
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να στέλνουμε τους καλύτερούς μας. Εκεί λαμβάνονται οι πιο σημαντικές αποφάσεις της κοινής μας Ένωσης. Που χρειάζεται ανθρώπους σοβαρούς, με κατάρτιση και βαθιά αίσθηση καθήκοντος.
Εκεί, έχουμε την υποχρέωση να στέλνουμε τους άριστους των αρίστων. Που θα είναι οι διαπιστευμένοι από εμάς, τους πολίτες, πρεσβευτές της χώρας μας στις Βρυξέλλες, αλλά και ως οι ικανότεροι για να ενδυναμώσουν τους εκεί θεσμούς – που είναι τα θεμέλια και η πυξίδα μας.
Αναρωτιέμαι με βασανιστική επιφύλαξη αν και πόσοι από εμάς που θα πάμε στις κάλπες τον Ιούνιο ξέρουμε πραγματικά τι ψηφίζουμε. Όχι ποιους. Προηγείται το «τι»!
Υπάρχουν σοβαρά θέματα που δεν εστιάζονται ίσως στο μικρό μας οικοπεδάκι, αλλά το επηρεάζουν, το αφορούν.
Για παράδειγμα, καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, ένα από τα πιο καίρια ερωτήματα είναι εάν πιθανό τα ακροδεξιά κόμματα, ιδιαιτέρως στην Γερμανία, στην Γαλλία και στην Ιταλία, να γίνουν κυρίαρχα;
Και, εάν ναι, πως θα εκφραστεί αυτό σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο; Κυρίως όμως στην κοινή μας εξωτερική πολιτική; Όπως, ας πούμε, στις σχέσεις της Ένωσης με τον εκλεγμένο δικτάτορα της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, και ό,τι αυτός εκπροσωπεί και επιδιώκει.
Συναφές είναι το ερώτημα, και για την περίπτωση που εκλεγεί στην Αμερική ο Ντόναλντ Τράμπ; Η ΛεΠεν, η Μελόνι, ο Όρμπαν, και δεν ξέρω «τι» άλλο μπορεί να προκύψει, είναι δηλωμένοι αντιπρόσωποί του.
Σοβαροί πολιτικοί αναλυτές είναι βέβαιοι ότι ο Τραμπ θα επιχειρήσει να «εμβολίσει» την ΕΕ με την ακροδεξιά «προοπτική» του, να την διασπάσει να την χειραγωγήσει και να την αλλάξει!
Δεν το έκανε στην πρώτη θητεία του, γιατί δεν ήλεγχε τότε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, μερικά από τα εξέχοντα στελέχη του οποίου, όπως ο Υπουργός Εξωτερικών Μάϊκ Πομπέο, ο Αντιπρόεδρος Μάϊκ Πένς, και αρκετοί άλλοι, του έβαζαν γερό φρένο.
Τώρα δεν υπάρχουν πλέον τέτοιες αντιστάσεις. Το έχει αλώσει πλήρως το κόμμα ο Τράμπ, είναι σχεδόν πλήρως υποταγμένο σε αυτόν. Και προφανώς, θα κάνει πια ό,τι θέλει!
