Στο πολιτικό ημερολόγιο καταγράφονται σήμερα μία σημαντική συνάντηση και δύο άλλες συναντήσεις οι οποίες και αν ακόμα αναβληθούν δεν θα αγχωθεί και κανείς (πλην ορισμένων δημοσιογράφων και δυο-τριών πολιτικών). Η πρώτη είναι η συνάντηση της Άγκυρας ανάμεσα σε Ερντογάν και Μητσοτάκη και οι άλλες δύο είναι οι συναντήσεις της Ολγκίν με Χριστοδουλίδη και Τατάρ.
Ξεκινώντας από τις δύο συναντήσεις στη Λευκωσία, είτε πραγματοποιηθούν είτε αναβληθούν – ως έχουν τα πράγματα σήμερα – δεν κάνει κάποια διαφορά στο Κυπριακό. Ο Ερσίν Τατάρ το είπε και στην Ολγκίν κατά την πρώτη τους συνάντηση την περασμένη εβδομάδα, το λέει και δημοσίως, πως εάν δεν ικανοποιηθούν οι όροι του δεν κάθετε στο ίδιο τραπέζι με την Χριστοδουλίδη. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δηλώνει έτοιμος για να συναντήσει τον Τατάρ, αλλά καθιστά ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται να κάνει ούτε βήμα προς ικανοποίηση των τουρκικών απαιτήσεων.
Και έχουμε και την Ολγκίν, η οποία παρασκηνιακά στους συνομιλητές της αφήνει να φανεί πως θέλει να δει κάποια βήματα από την ελληνοκυπριακή πλευρά προκειμένου να μπορεί να προχωρήσει η όλη προσπάθεια. Ενώ δεν φαίνεται – σ’ αυτή τη φάση – διατεθειμένη να φορτώσει ευθύνες για τη συνέχιση του αδιεξόδου. Ούτως ή άλλως για την ίδια τα πράγματα ήταν ως είχαν από την αρχή της εμπλοκής της στο Κυπριακό.
Με αυτά τα δεδομένα, κάποια εξέλιξη σήμερα ή αύριο δεν μπορούμε να περιμένουμε στο Κυπριακό, εάν αυτό εξαρτάται από κάποια χειρονομία των τριών προαναφερθέντων.
Η προσοχή, των πραγμάτων, στρέφεται προς την Άγκυρα και τις συνομιλίες που θα έχουν ο Πρόεδρος της Τουρκίας και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Είδαμε από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους ότι για ό,τι αφορά την Κύπρο υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και, ενδεχομένως, και φιλοσοφίες ως προς το πως θα επιλυθεί το πρόβλημα. Αλλά πέραν αυτού πρέπει να διερωτηθεί κανείς για το πόσο θα απασχολήσει τους δύο ηγέτες το Κυπριακό. Και αν το συζητήσουν, θα το συνδέσουν με τα ευρωτουρκικά;
Τουλάχιστον απ’ όσα δημοσίως αναμένεται πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταγράψει τα οφέλη που μπορεί να έχει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση εάν από πλευράς της γίνουν κάποιες κινήσεις στο Κυπριακό. Αλλά και στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι σίγουρο εάν ο Ερντογάν θα σπεύσει να αγκαλιάσει τις προτροπές Μητσοτάκη και να προβεί σε χειρονομίες στο Κυπριακό.
Χειρονομίες, βεβαίως, μπορούν να γίνουν και εύκολα από τον Ερντογάν. Να υποδείξει στον Τατάρ να δεχθεί μια τριμερή με τον Χριστοδουλίδη. Ούτως ή άλλως ο Τατάρ δεν έχει το πολιτικό εκτόπισμα να κάνει κάτι διαφορετικό απ’ εκείνο που θα του υποδείξει η Άγκυρα και προσωπικά ο Ερντογάν. Άρα, από την ώρα που θα του πουν να πει ναι σε τριμερή, θα το πει.
Όσο και να πολλοί θεωρούν πως είναι δύσκολο να πει ναι σε μια τριμερή συνάντηση η Τουρκία, ο Ερντογάν και ο Τατάρ. Εάν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά την ιστορία του Κυπριακού, θα δούμε ότι μια θετική απάντηση από την τουρκική πλευρά μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολη απ’ ότι φαντάζει. Και βεβαίως η απάντηση για τριμερή συνάντηση δεν θα αφορά το να βρεθούν Χριστοδουλίδης και Τατάρ με την Ολγκίν εδώ στην Κύπρο, αλλά για μια συνάντηση των δύο με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη.
Αν βεβαίως κάποιοι πιστεύουν ότι το αντάλλαγμα θα είναι να πάρει η Άγκυρα κάποια οφέλη στα ευρωτουρκικά τότε μάλλον κάνουν λάθος υπολογισμούς. Το πιο πιθανό να συμβεί είναι η τουρκική πλευρά να ζητήσει και κάποιο αντάλλαγμα προς όφελος της τουρκοκυπριακής πλευράς. Και μην νομίζετε ότι τα ανταλλάγματα θα είναι αυτά τα μέτρα που επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο ο Νίκος Χριστοδουλίδης.
Με ένα τουρκικό «έβετ» ανά χείρας τόσο η Ολγκίν όσο και οι διάφοροι τρίτοι, αλλά και οι εταίροι της Κύπρου στην ΕΕ, θα στραφούν προς τη Λευκωσία και τον Νίκο Χριστοδουλίδη για να του υποδείξουν… η Τουρκία δέχθηκε, έφερε τον Τατάρ πίσω στο τραπέζι, σειρά σου να κάνεις μια χειρονομία. Και κάπου εκεί ξεκινούν τα δύσκολα…
