Θα θέλαμε να ήταν λάθος εκτίμηση. Ένας στρατιώτης κείτεται νεκρός κάτω από μία γέφυρα και κάποιος – αστυνομικός, στρατιωτικός, περαστικός- είπε πως αυτοκτόνησε. Οι υπόλοιποι που ακολούθησαν, χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη, υιοθέτησαν την εκδοχή. Κι έτσι καταχωρήθηκε ως αυτοκτονία με την υπογραφή ιατροδικαστή. Εισαγγελείς, πρόεδροι, αρχηγοί, διοικητές, υπουργοί, ήλθαν και παρήλθαν, αλλά κανείς δεν διερωτήθηκε «μπας και έχει δίκαιο η μάνα που επιμένει να μιλά για δολοφονία;» Καταχωρήθηκε κι αυτή ως μία εμμονική μάνα που δεν μπορεί να δεχτεί πως ο γιος της έβαλε τέρμα στη ζωή του.
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως όλοι αυτοί, ή κάποιοι εξ αυτών, γνώριζαν πως ο άνθρωπος δολοφονήθηκε, αλλά το απέκρυψαν. Είναι δύσκολο να δεχτούμε πως κάποιοι προτίμησαν να πουν ψέματα για να καλύψουν κάποιον ή κάποιους και δεν λύγισαν βλέποντας τον πόνο και τον αγώνα της μάνας για χρόνια.
Είναι δύσκολο να δεχτούμε πως μπορεί το καλό όνομα κάποιου να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή κάποιου άλλου και το δίκαιο. Όμως αυτό μας λέει η απόφαση της θανατικής ανακρίτριας για τον θάνατο του Θανάση Νικολάου. Αυτό μας λέει κι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Από τη στιγμή που ο θάνατος του Θανάση προήλθε από στραγγαλισμό, υπάρχουν δολοφόνοι. Κι υπάρχουν και κάποιοι που πρόσφεραν κάλυψη στους δολοφόνους. Άλλοι έχοντας πλήρη επίγνωση κι άλλοι ίσως από άγνοια, από λάθος επιλογή εκδοχής.
Η μητέρα δικαιώθηκε. Δεκαεννιά χρόνια μετά της επιβεβαίωσαν αυτό που γνώριζε. Ο γιος της δεν θα επιστρέψει κι ούτε αυτή θα μπορέσει να κερδίσει τα χρόνια που έχασε παλεύοντας για να βρει την αλήθεια και να επικρατήσει το δίκαιο. Πιο σημαντικό πλέον είναι για όλους εμάς να βρεθούν οι δολοφόνοι και να τιμωρηθούν. Κι ακόμα πιο σημαντικό είναι να αποκαλυφθούν αυτοί που τους κάλυψαν. Το προφίλ των δολοφόνων μπορούμε ίσως να το αντιληφθούμε. Δεκαενιάχρονοι, χρήστες, βαποράκια, αλήτες ικανοί να φθάσουν μέχρι και τη δολοφονία κάποιου που τους χάλασε την πιάτσα, κάποιου που είναι διαφορετικός από αυτούς. Οι άλλοι όμως; Με ποιο κίνητρο έπραξαν όπως έπραξαν;
Προτιμάμε να πιστεύουμε πως οι ανακρίσεις της αστυνομίας είναι από ανεπάρκεια που καταλήγουν σε αδιέξοδο. Προτιμάμε να πιστεύουμε πως ο ιατροδικαστής, ο οποίος είναι έτοιμος να συνεχίσει τη «μάχη», το κάνει από ανθρώπινη αδυναμία να δεχτεί το λάθος του. Η εισαγγελία όμως; Δύο γενικοί εισαγγελείς αρνήθηκαν να ανοίξουν εκ νέου την υπόθεση. Ο νυν γενικός εισαγγελέας το έκανε, αλλά η εκπρόσωπος του στη θανατική ανάκριση έκανε τα πάντα για να αποδημήσει όλους όσους ήταν στην πλευρά της οικογένειας Νικολάου. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους χαρακτηρισμούς που εξαπέλυσε κατά της παθολογοανατόμου Δρ. Δήμητρας Καραγιάννη, αμφισβητώντας την επιστημονική επάρκεια της και αφήνοντας αιχμές για την αμοιβή της. Για πιο λόγο;
