Σε πολλές χώρες του κόσμου, στις μεγαλουπόλεις, υπάρχει πρόβλημα στέγασης. Είτε γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα κτήρια (πολλές φορές ούτε καν δωμάτια) είτε γιατί τα ενοίκια είναι στα ύψη, είτε και για τους δύο αυτούς λόγους.
Στην Κύπρο, τα ενοίκια έχουν επίσης ανέλθει σε ασύμφορα ύψη, αλλά παράλληλα υπάρχει πληθώρα ακατοίκητων κτηρίων. Τόσο καινούρια που έχουν αγοραστεί ως επένδυση αλλά παραμένουν αδρανή, όσο και άλλα που έχουν περιέλθει στα χέρια τραπεζών και ιδρυμάτων, αλλά οι τιμές τους είναι σε τέτοια επίπεδα ώστε δύσκολα μπορούν να βρεθούν αγοραστές, όσο και παλιά που βρίσκονται κυρίως στα ιστορικά κέντρα πόλεων και προαστίων. Συν, πολλά που ανήκουν σε Τουρκοκύπριους. Όπως το σινεμά στην καρδιά της τουρκοκυπριακής συνοικίας της Λεμεσού, που κάηκε προχθές. Πριν δύο μήνες είχε καεί ένα από τα ωραιότερα εναπομείναντα αρχοντικά της πόλης.
Κάθε φορά, μετά από μια τέτοια καταστροφή, είτε από φωτιά, είτε από δυνατή βροχή, είτε από κακόβουλες ενέργειες (ακόμα και από την εκκλησία) ακολουθεί μία συζήτηση για το μέλλον αυτών των κτηρίων χωρίς όμως να λαμβάνεται κάποια απόφαση που θα τα σώσει απαμβλύνοντας ταυτόχρονα προβλήματα που συνυπάρχουν. Και καθώς τα χρόνια περνούν, τα κτήρια φθείρονται, καταρρέουν, βανδαλίζονται, καίγονται, αποτελούν εστίες ρύπανσης, φιλόξενο χώρο για τρωκτικά.
Οι ιδιοκτήτες τους, είτε δεν έχουν τις δυνατότητες να τα αποκαταστήσουν, είτε δεν τους ενδιαφέρει, είτε λόγω της πολιτικής κατάστασης (όσον αφορά τα τουρκοκυπριακά) δεν μπορούν.
Σε άλλες χώρες, οι ιδιοκτήτες αδρανών κτηρίων θα αναγκάζονταν διά νόμου να τα αξιοποιήσουν ή να τα πωλήσουν. Ναι μεν υπάρχει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και το δικαίωμα στέγασης και το δικαίωμα στο δημόσιο χώρο. Υπάρχουν πόλεις τόσο πυκνοκατοικημένες που δεν υπάρχει ευχέρεια για νέες ανεγέρσεις. Η ύπαρξη λοιπών αδρανή κτηρίων είναι πολυτέλεια.
Πολλές φορές ακούμε για πώληση πύργων προς λίγες χιλιάδες ευρώ ή για πώληση ολόκληρων χωριών προς ελάχιστα ποσά. Από τη μια, οι φόροι ιδιοκτησίας και οι υποχρεώσεις συντήρησης των κτηρίων είναι τέτοιες που οι ιδιοκτήτες τους προτιμούν να ξεφορτωθούν περιουσίες που δεν τις έχουν ανάγκη και τις αφήνουν αδρανείς, και από την άλλη οι δημοτικές αρχές παρεμβαίνουν για να αποκαταστήσουν κτήρια και να φέρουν ζωή σε τόπους που έχουν εγκαταλειφθεί.
Εδώ μας πήραν τα σπίτια οι Τούρκοι, μας τα πήραν οι τράπεζες, αλλά κατά τα άλλα το δικαίωμα ιδιοκτησίας προστατεύεται ως ιερό, ακόμα κι όταν οι ιδιοκτήτες μοιάζει να μην θέλουν και να μην έχουν ανάγκη τις περιουσίες τους.
Ή να προτιμούν να τις κάνουν πύργους αντί να συντηρήσουν ένα ιστορικό κτίσμα.
