Σε αλλοτινούς καιρούς, κάθε «επαναστατική» πράξη, κάθε αντίδραση απέναντι σε μια κατάσταση, κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης, εμπεριείχε θυμό, πολύ θυμό, ακόμη και βία. Υψωμένες γροθιές, φωνές, τρεχαλητά, καταστροφές.
Οι δε διαμαρτυρόμενοι είχαν –ή στο μυαλό πολλών έχουν- ένα συγκεκριμένο προφίλ. «Άλουτους» τους χαρακτηρίζουν αυτοί που δεν θα βρεθούν ποτέ στους δρόμους για να διεκδικήσουν οτιδήποτε, «ταγάρια» θα πουν τις γυναίκες.
Και ξαφνικά μια εικόνα κάνει το γύρο του κόσμου. Μια από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της εποχής μας, με τεράστιες επιτυχίες στον κινηματογράφο, κομψότατη κι αγέρωχη, βαδίζει στο κόκκινο χαλί των Καννών ντυμένη με ένα φόρεμα πολύ καθώς πρέπει για την περίσταση με την υπογραφή του διάσημου μόδιστρου Ζαν Πολ Γκοτιέ. Μαύρο μπροστά, λευκό πίσω, με σχίσμα δεξιά και αριστερά. Μέχρι εδώ το θέμα θα απασχολούσε τη life style πλευρά της επικαιρότητας, με τους σχολιαστές μόδας να αναλύουν το απαράμιλλο στιλ της Κέιτ Μπλάνσετ.
Όταν όμως οι κάμερες στοχεύουν πάνω της, σηκώνει με μία κομψή, τυχαία κίνηση, το πίσω μέρος του φορέματος της κι αποκαλύπτει το πράσινο που επενδύει το εσωτερικό. Τα τρία χρώματα, μαύρο, λευκό, πράσινο, ενώνονται με το κόκκινο του χαλιού, παραπέμποντας στην παλαιστινιακή σημαία.
Η ίδια δεν λέει τίποτα. Συνεχίζει το ρόλο της υπέρκομψης ξανθιάς μοιράζοντας χαμόγελα. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, χωρίς ούτε μία λέξη.
Πολλοί, ενδεχομένως να βρίσκουμε το σήκωμα ενός φουστανιού ένα κάμωμα μιας «λευκής, προνομιούχας», όπως χαρακτήρισε η ίδια τον εαυτό της σε άλλη περίπτωση. Τέτοια «καμώματα» όμως, εκεί που δεν τα περιμένεις, με παγκόσμια εμβέλεια, προκαλούν ρωγμές στο σύστημα. Κι οι εξουσίες το γνωρίζουν πολύ καλά.
Τους φοιτητές που ζήτησαν ειρήνη τους χαρακτήρισαν περιθωριακούς, έστω κι αν φοιτούσαν στα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής. Τους καθηγητές που τους στήριξαν τους έδιωξαν γιατί δεν τάχθηκαν με την σωστή πλευρά. Η όποια αντίδραση στο βομβαρδισμό της Γάζας χαρακτηρίζεται αντισημιτισμός, μίσος κατά των Εβραίων.
Ο σπόρος όμως της αμφισβήτησης στο αν δικαιολογείται τέτοιου μεγέθους βαρβαρότητα από τη μεριά των Ισραηλινών, δεν ευδοκιμεί μόνο σε αυτό που χαρακτηρίζεται περιθώριο. Τρεις ευρωπαϊκές χώρες, Ισπανία, Νορβηγία, Ιρλανδία, ανακοίνωσαν την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, το δικαστήριο της Χάγης εξέδωσε διάταγμα σύλληψης του Νετανιάχου και των ηγετών της Χαμάς. Κι η δημοτικότητα του Μπάιντεν λίγους μήνες πριν τις εκλογές έχει φθάσει στα χαμηλότερα επίπεδα.
Το σήκωμα ενός φουστανιού δεν είναι μια επαναστατική πράξη όπως την ξέραμε και όπως την φανταζόμαστε. Έχει όμως την ίδια δυναμική. Και μια σιωπηλή κομψότητα, που υπονοεί πολλά χωρίς λόγια.
