Το μέγεθός της πηγάζει από την ισχύ και αντιμετωπίζεται με τον έλεγχο.
Η υπόθεση του Εισαγγελέα κατά του Ελεγκτή έχει εξελιχθεί πλέον στη συνείδησή μας σε υπόθεση κατά του Εισαγγελέα, ανεξαρτήτως του τι θα αποφασίσει το Ανώτατο. Γιατί; Επειδή η αίσθηση της δικαιοσύνης είναι έμφυτη και κοινή σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στα ζώα – στα θηλαστικά τουλάχιστον. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι θα έπρεπε να περιμένουμε τις εξελίξεις με ηρεμία, ώσπου μια ανακοίνωση της Νομικής Υπηρεσίας (προφανώς του Γ. Εισαγγελέα, στις 17/5) μου άναψε τα λαμπάκια. «Η οργή είναι χρήσιμη μόνο απέναντι σε πράγματα που πιστεύεις ότι μπορούν να διορθωθούν. Όλα τα υπόλοιπα είναι θλίψη», λέει η ηρωίδα του Cormac McCarthy στο βιβλίο του «Stella Maris» – είναι αυτό που διαβάζω τώρα. Φαίνεται ότι το υποσυνείδητο γνωρίζει καλύτερα (ελπίζω), ώστε να μη μας γυρίσει αργότερα σε θλίψη, όπως πολλά για τα οποία δεν έχουμε ελπίδα… Όμως να τι αναφέρει η Ν.Υ. για την Αρχή κατά της Διαφθοράς και το δικαίωμα της σιωπής σε κατάθεση-ανάκριση (θυμίζω ότι η Αρχή ζήτησε την ποινική δίωξη αξιωματικού της Αστυνομίας που δεν απάντησε στις ερωτήσεις της και ο Γ.Ε. διαφώνησε):
«Θέση μας είναι ότι η όποια διαφορετική νομική αντίληψη ως προς την εφαρμογή του, κακώς εκλαμβάνεται ως πεδίο για λαϊκίστικες ερμηνείες και ποικίλους, καλόπιστους ή κακόπιστους σχολιασμούς, τα οποία, αφοριστικά, καταλήγουν σε παρερμηνεία του νόμου και της νομολογίας». Δηλαδή κ. Γενικέ, όποιος σχολιάζει τις αποφάσεις σας λαϊκίζει, ενδεχομένως κακόπιστα, με κατάληξη να παρερμηνεύεται «αφοριστικά» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) ο νόμος; Πόσο αλαζονικό είναι να θεωρείτε τους πάντες ανάξιους να σας σχολιάσουν, επειδή μόνο εσείς, η υπέρτατη νομική εξουσία, έχετε το αυτονόητο δικαίωμα, όπως και την απόλυτη, ως εκ της θέσεώς σας, αυθεντία, να κρίνετε και να αποφασίζετε ορθά; Το Σύνταγμα μπορεί να λέει –κακώς, κάκιστα!– ότι ο Γενικός Εισαγγελέας είναι ανεξέλεγκτος, πουθενά δεν λέει, όμως, ότι δεν μπορεί να κρίνεται, άρα και να κατακρίνεται, όπως όλοι μας!
Να κι ένα ακόμα στοιχείο αλαζονείας, κοινό, δυστυχώς στους περισσότερους θεσμούς της εξουσίας, από την ίδια ανακοίνωση: «…η επικοινωνία μεταξύ της Νομικής Υπηρεσίας και της Αρχής για το συγκεκριμένο θέμα, όπως και το περιεχόμενο της επικοινωνίας, είναι χαρακτηρισμένο ως εμπιστευτικό», αναφέρει. Γιατί; Επειδή έτσι σας ήρθε; Για ποιον λόγο πρέπει να μη γνωρίζουμε τη λέει η μία και τι η άλλη πλευρά «για το συγκεκριμένο θέμα»; Επειδή μπορεί να σχηματίσουμε δική μας άποψη η οποία, πιθανότατα, δεν θα συμφωνεί με τη δική σας; Ποιος σας είπε ότι έχετε το δικαίωμα να μας κρύβετε θέματα που δεν απειλούν τη δημόσια ασφάλεια – είτε εσείς είτε άλλες δημόσιες υπηρεσίες; Μπορείτε, ενδεχομένως, να το επιβάλλετε στους υπαλλήλους σας, όμως –χαλλόου, που λένε στα κυπριακά– μαντέψτε: Δεν είμαστε υπάλληλοί σας, ΕΣΕΙΣ είστε υπάλληλοί μας! Από τους φόρους μας πληρώνεστε και δουλειά σας είναι να υπηρετείτε το συμφέρον μας, γι’ αυτό άλλωστε και το «μαγαζί» σας λέγεται Νομική ΥΠΗΡΕΣΙΑ. Η άνευ λόγου εμπιστευτικότητα είναι ο εχθρός της διαφάνειας, άρα και του δημόσιου συμφέροντος: Η δημοκρατία προϋποθέτει λαό ενημερωμένο!
Θυμίζω ακόμα ότι Ο Γενικός Εισαγγελέας και ο Βοηθός έχουν ζητήσει από τη Βουλή να υποβάλλουν οι ίδιοι δήλωση «πόθεν έσχες» στον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η οποία να μη δημοσιοποιείται! Γιατί; Επειδή «υπηρετούν έναν ανεξάρτητο θεσμό μακριά από οποιαδήποτε πολιτική επιρροή. Η δημοσιοποίηση […] δεν θα εξυπηρετούσε τη διαφάνεια, αλλά […] την άσκοπη και αδικαιολόγητη υποχρέωση να εκτίθενται πλέον, ως εάν να ήταν πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα, στη δημοσιότητα…». Προσέξατε εκείνο το «μακριά από οποιαδήποτε πολιτική επιρροή» και το «άσκοπη και αδικαιολόγητη…»; Νο κόμεντ που λένε, άλλωστε το θέμα συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή (υπάρχουν και βουλευτές με… περίεργες απόψεις). Θυμίζω επίσης ότι το Ανώτατο είχε αποφασίσει ότι είναι αντισυνταγματική (!) η συμπερίληψη των δικαστών στο πόθεν έσχες (είναι ωραίο να αποφασίζεις εσύ για τα ωφελήματά σου, δεν νομίζετε;).
Όσο θα περιμένουμε, λοιπόν, τους δικαστές να αποφασίσουν αν θα απολύσουν τον Γενικό Ελεγκτή ή όχι, να πω ότι θεωρώ υποκριτές όσους (μη αφελείς) λένε ότι έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, εννοώντας τα δικαστήρια και τους δικαστές – και μη βιαστείτε να πείτε ότι είναι το ίδιο: Πολλοί δικαστές παγκοσμίως επηρεάζονται από προσωπικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις, ακόμα περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν διακρίνουν τη διαφορά (ή την ισορροπία) ανάμεσα στο γράμμα και στο πνεύμα του νόμου, ενώ τα κατάλληλα νομικίστικα τερτίπια μπορούν να ανατρέψουν τη λογική κατάληξη μιας υπόθεσης. Οφείλω να πω, ωστόσο, ότι υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις, οι οποίες πάντως δεν αρκούν να μας εμπνεύσουν τυφλή εμπιστοσύνη…
Ελεύθερα, 26.05.2024
