Αυτήν την εβδομάδα, η Παλαιστινιακή Αρχή ανακοίνωσε ότι οκτώ χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγνωρίζουν το Παλαιστινιακό Κράτος. Συγκεκριμένα, Βουλγαρία, Πολωνία, Τσεχική Δημοκρατία, Ρουμανία, Σλοβακία, Ουγγαρία και, «Ελληνική Διοίκηση της Νότιας Κύπρου». Μετά από διαβήματα της Λευκωσίας, το λάθος αναγνωρίστηκε και ο αστείος προσδιορισμός διεγράφη.
Το γιατί και πώς, μπορούμε να το συζητάμε έως και την Δευτέρα Παρουσία, καθώς το κακό μέντιουμ που κατοικοεδρεύει μονίμως εντός μου προβλέπει μετά βεβαιότητας ότι λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, όπως την θέλουμε εμείς, δεν θα έχει βρεθεί, οπότε ο καθένας θα λέει ό,τι του κατέβει, και θα τρέχουμε να κάνουμε διορθώσεις, κριτικές, αποκαθηλώσεις, και σχέδια για δημοψηφίσματα.
Για να σοβαρευτούμε τώρα: Η απόφαση προ ημερών άλλων 3 χωρών, της Ιρλανδίας, της Νορβηγίας και της Ισπανίας να αναγνωρίσουν το Παλαιστινιακό Κράτος, έχει μεγάλη συμβολική σημασία και βάζει πίεση ώστε να επιτευχθεί επιτέλους ειρήνη στην πολύπαθη αυτήν περιοχή. Κάθε άλλη ερμηνεία είναι, στην καλύτερη περίπτωση, λειψή. Δεν είναι μια απόφαση που παίρνει μέρος υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς – κυρίως εκείνου του κομματιού που κυριαρχείται (όχι αριθμητικά), από τούς φανατικούς. Μιλάμε για τους υπερεθνικιστές Εβραίους, και τους φανατικούς τζιχαντιστές της Χαμάς.
Κατά τραγική σύμπτωση έχουν και οι δύο το ίδιο σύνθημα-όραμα: From the River to the Sea, δηλαδή από τον Ποταμό έως την Θάλασσα. (Δείτε και τον σχετικό χάρτη). Όπου, ποταμός είναι ο Ιορδάνης, και θάλασσα η Μεσόγειος. Και υπονοεί ότι φυσικά ο χώρος αυτός να κατοικηθεί μόνο από τους μεν, και οι δε να πάνε αλλού. Τότε μάλιστα, ακούσαμε και την εξωφρενική πρόταση-προτροπή της μιας πλευράς, οι Εβραίοι να πάνε «κάπου στην Νιγηρία, η αλλού στην μαύρη Αφρική», όπου, λέει, τα εδάφη περισσεύουν.
Αυτοί οι φανατικοί, που ευδοκιμούν σε κάθε χώρα, ιδίως εκεί όπου συνυπάρχουν και διαφορετικές εθνότητες, τουφέκισαν την μόνη πραγματική ευκαιρία που θα έλυνε το Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Αυτό, που ιστορικά συμφώνησαν ο Γιτσχάκ Ράμπιν και ο Γιασέρ Αραφάτ τον Σεπτέμβριο του 1995 στην Ουάσιγκτον, υπογράφοντας την τελική Συμφωνία του Όσλο ΙΙ. Η οποία, μεταξύ άλλων έδινε αυτοδιάθεση στους Παλαιστίνιους σε μέρη της Δυτικής Όχθης και δικές τους ελεύθερες εκλογές. Ήταν το κοντινότερο που φτάσαμε ποτέ σε ειρήνευση στην Μέση Ανατολή.
Δυστυχώς όμως, τον Νοέμβριο του ιδίου έτους, δηλαδή δύο μήνες μετά από εκείνη την ιστορική χειραψία των δύο μπροστα στον Μπιλ Κλίντον στην Ουάσιγκτον, από Γιτσχάκ Ράμπιν δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν υπερεθνικιστή Εβραίο ονόματι Γιγκάλ Αμίρ ο οποίος δήλωνε «φανατικά εναντίον» των όρων των συνθηκών του Όσλο.
Το πρακτορείο Associated Press εξηγεί πάρα πολύ καθαρά ότι χώρες της ΕΕ συν η Νορβηγία, δεν αναγνωρίζουν το «υφιστάμενο κράτος της Παλαιστίνης», αλλά «την πιθανότητα να υπάρξει ένα τέτοιο». Αυτή, η διόλου ασήμαντη λεπτομέρεια, θεωρείται από τους πιο σοβαρούς παρατηρητές και αναλυτές, ότι αποτελεί «δυνατό συμβολισμό» που θα ενισχύσει την παγκόσμια υπόσταση της Παλαιστίνης, και ταυτόχρονα θα προσθέσει ακόμα περισσότερη πίεση στο Ισραήλ να «ανοίξει» τώρα διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου. Εννοείται δε, πως βασική προϋπόθεση για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να είναι να παραδοθούν αμέσως όσοι Ισραηλινοί όμηροι κρατούνται ακόμα από τους τρομοκράτες της Χαμάς, είτε είναι ζωντανοί, είτε όχι.
ΥΓ: Είναι αυτονόητο, ελπίζω, πως και αυτό το κομμάτι γράφεται και με σαφή, έστω και έμμεση, αναφορά στην επίσης παγιωμένη επι μισό αιώνα κατάσταση στην Κύπρο. Οπου ακόμα υπάρχουν και …διαφεντεύουν οι έχοντες την λογική «από τον Ποταμό ως την Θάλασσα»…
