Οι μαύρες επέτειοι του Ιουλίου, οι οποίες φέτος συμπίπτουν και με 50χρονα, μας βρίσκουν στις ίδιες φάσεις αφασίας… Άλλο να ξυπνούν οι θύμησες της εγκληματικής καταστροφής που συντελέστηκε εκείνο το καλοκαίρι, άλλο η αναζήτηση επιτέλους αλλά και η ανάληψη πραγματικών ευθυνών και άλλο το αφήγημα που βιώνουμε εδώ και μισό αιώνα τέτοιες μέρες.

Το συμπέρασμα από αυτό δεν είναι κάτι άλλο, παρά ότι παραμένουμε σταθερά το ίδιο αδιόρθωτοι… Σε πανομοιότυπο εντελώς σκηνικό… Σε μια μη αναστρέψιμηνκατάσταση που δίνει την ευκαιρία στην Τουρκία όχι μόνο να κάνει παιχνίδι αλλά και πιο πολύ να ορέγεται… Μας λείπει η ουσία, εκλιπούσα και η πραγματική ηγεσία και όπου μας βγάζει… Τουλάχιστον φέτος, με την συμπλήρωση πέντε δεκαετιών από τότε, μάλλον θα έπρεπε να υπάρξει, έστω στο ελάχιστο, ένα ταρακούνημα… Ν’ αποτολμηθεί επιτέλους και μια αυτοκριτική… Μας ξεπερνά, όμως, πολύ. Προτιμούμε ν’ αναπαυόμαστε σ’ αυτά που μας βολεύουν… Μέχρι να βυθιστούμε και πάλι στην καθημερινότητά μας και να συνεχίσουμε ν’ απολαμβάνουμε τον ύπνο του δικαίου… Και στο “Economist” και όχι μόνο, να μας το πετούν κατάμουτρα ότι η διαίρεση της Κύπρου φαντάζει να είναι επ’ αόριστον. Και να επιχειρούνται έτσι υπεραπλουστευμένα και οι αναλύσεις γι’ αυτό. Δρέπουμε ουσιαστικά τους καρπούς των πολιτικών και των συγκεχυμένων στοχεύσεων μας… Πίσω από στείρες συνθηματολογίες, η ουσία να παραμένει τόσο απόμακρη… Τέλος σήμερα το πρωί στην αγωνία των χιλιάδων υποψηφίων που παρακάθισαν στις Παγκύπριες Εξετάσεις Πρόσβασης 2024 και διεκδικούν μια θέση στα ΑΕΙ της Κύπρου και τις Στρατιωτικές Σχολές Ελλάδας. Προσγειωνόμαστε και πάλι σ’ ένα βασανιστικό ερώτημα, πίσω από το οποίο κρύβονται πολλά άλλα κεφάλαια, αρκετά πονεμένα… Τελικά σε μια εξέταση, των Παγκυπρίων στην προκειμένη, κρίνονται τα πάντα για ένα νέο; Διάνυσε όλο αυτό το στάδιο, από την Προδημοτική μέχρι και το Λύκειο, για να εξαρτώνται τα πάντα από μια τέτοια δοκιμασία; Κατά πόσο θα πρέπει να αισθάνεται επιτυχημένος ή αποτυχημένος; Μάλλον η Εκπαίδευση, η Παιδεία κρύβουν κάτι πολύ βαθύτερο, το οποίο θα πρέπει επιτέλους, με τις αλλαγές που επιχειρούνται, να μπορούμε να το ψηλαφήσουμε… Το πιο πονεμένο κεφάλαιο, όμως, είναι όλη αυτή η αγωνία, για κατάκτηση της γνώσης, να σε οδηγεί από την καταξίωση των κόπων και των μόχθων σου, στην ένταξη σου στο σύγχρονο σύστημα της απόγνωσης… Το παλεύεις για να αισθανθείς στο τέλος ότι στοιβάζεσαι σε ουρές για ν’ αγκιστρωθείς σ’ ένα νέο καθεστώς εργασίας, στο οποίο ευδοκιμεί και αφθονεί η εκμετάλλευση… Πρόκειται για τη νέα τάξη πραγμάτων που πληρώνεις βαρύ τίμημα, αν δεν ανήκεις στην “ελίτ” που στοιχειώνει το άτιμο το σύστημα… Παράλυσαν σχεδόν τα πάντα σ’ όλο τον κόσμο, από μια τεχνική βλάβη στα συστήματα πληροφορικής. Πόσο πραγματικά ευάλωτος και αδύναμος φαντάζει ο κατά τα άλλα παντοδύναμος σήμερα άνθρωπος;