Όταν λέμε και ξαναλέμε πως ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα, αλλά, ο εκσυγχρονισμός τους τα έχει εξομοιώσει με τα απολυταρχικά, κάποιοι προφανώς μας θεωρούν υπερβολικούς ή και συνομωσιολόγους. Μάλιστα, τα εν λόγω καθεστώτα, έχουν και το θράσος να αντιτάσσονται στις πολιτικές δυνάμεις με ακραίες ρίζες και ιδεολογία, που ανά το παγκόσμιο κάνουν έντονη πλέον την παρουσία τους, ενώ στην τακτική και τη μεθοδολογία η ομοιότητα είναι εμφανής.
Ο φανατισμός και οι παρωπίδες οδηγούν στα αδιέξοδα της δημοκρατίας. Γιατί (ακόμα και σε μια δημοκρατία) υπάρχουν αδιέξοδα, όταν οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν φασίζουσες απόψεις και συμπεριφορές.
Αφήστε τον …να εκφραστεί ελεύθερα. Όχι όμως με άλλη άποψη που να μην συνάδει με την δική μας, την επίσημη και την επιβαλλόμενη επικρατούσα. Γιατί, όποιος διαφωνεί με τις πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές κ.ο.κ. πεποιθήσεις μας ή και τα συμφέροντα μας τον πετάμε στον Καιάδα της απαξίωσης. Μήπως τελικά όλοι κρύβουμε έναν φασισμό μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας και όταν οι περιστάσεις το φέρουν βολετό τον απασφαλίζουμε;
Τα παραδείγματα πολύ συχνά μέσα από την καθημερινότητα. Η πρώτη έγνοιά τους, ο έντεχνος περιορισμός ή ακόμη χειρότερα, η κατάργηση του δικαιώματος της ελευθερίας σε όλες τις μορφές η οποία, το ευτύχημα για την ώρα ακόμη δεν έχει νομοθετηθεί. Προφανώς είναι θέμα χρόνου.
Παγκόσμια κορυφώθηκε τότε με την υγειονομική κρίση και από τότε η συχνότητα πυκνώνει στην εξωτερική πολιτική και δη την εσωτερική διακυβέρνηση των χωρών.
Αφορμή το τελευταίο συμβάν στις 28 Φεβρουαρίου στην Ελλάδα και τις ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία των Τεμπών. Η πρόκληση ξεκίνησε μέρες πριν με την πρόθεση εκδήλωσης των συγκεντρώσεων την παραπάνω ημερομηνία. Η φασίζουσα προπαγάνδα κυριάρχησε, αλλά στο τέλος δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τη μεγαλειώδη οργή.
Και αφού οι συγκεντρωθέντες δεν έπαιρνα από λόγια ανέλαβε η ράβδος.
Με αύρες και δακρυγόνα, χωρίς να έχει προηγηθεί απολύτως τίποτα, τα στελέχη της ΕΛΑΣ διέλυσαν το πλήθος που ήταν ειρηνικά συγκεντρωμένο στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.
Δεν ήταν λίγα τα λιποθυμικά επεισόδια, εξαιτίας των δακρυγόνων, ενώ υπήρξαν και καταγγελίες για ρίψη χημικών κατά ειρηνικών διαδηλωτών που προσπαθούσαν να προστατευτούν.
Διαδηλωτές που έκφραζαν τη διαμαρτυρία τους για το έγκλημα 57 ψυχών, ανάμεσά τους και πολλά νέα παιδιά με όνειρα για το μέλλον τους. Ακόμη κι εδώ οι αθεόφοβοι έκαναν μικροπολιτική, επικαλούμενοι την πολιτική εκμετάλλευση για να μειώσουν την καθολική αντίδραση και αυτοπροσδίδοντας άλλοθι στις ενέργειες, τις πράξεις και παραλείψεις τους στην προσπάθεια «απόδρασης» με το ακαταλόγιστο από τη φασιστική τους νοοτροπία. Αν είναι δυνατόν…
Βαδίζουμε σε τεντωμένο σχοινί
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ωσάν να ζούμε μέρες του κοντινού σχετικά παρελθόντος. Εκείνου που πέρασε και έχει καταγραφεί ως η μεγαλύτερη καταστροφή που επισκίασε τον πλανήτη με το γοερό κλάμα να ακούγεται ακόμα και στις μέρες μας. Εκείνου που μόλις έληξε η ανθρωπότητα υποσχόταν να μην το ξαναζήσει ποτέ ξανά. Το βέβαιο είναι πως δεν θα το ξαναζήσει. Γιατί, απλά θα είναι το τέλος της.
Οι ομοιότητες είναι πολλές. Θυμίζει μέρες της δεκαετίας του 1930. Τότε που στην Ευρώπη μεσουρανούσαν οι Βασιλείες και οι δικτατορίες (Γερμανία, Ιταλία, Σοβιετική Ένωση, Ιαπωνία, Ισπανία, Ελλάδα κ.λπ.) και κάποιες ορέγονταν τον κόσμο. Σήμερα είναι κουκουλωμένοι με τον μανδύα της δημοκρατίας κι έχουμε τον Τραμπ να ορέγεται την Γροιλανδία, τον Καναδά, τον Παναμά και ορυκτούς πλούτους. Τον Πούτιν να τα βάζει με έναν άσημο κωμικό και να ονειρεύεται την άλλοτε Σοβιετική Ένωση, την Κίνα να καραδοκεί παράγοντας ιούς και να ταρακουνά τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας τρομοκρατώντας τους ανταγωνιστές της, το Ισραήλ να κάνει επίδειξη ισχύος στις αραπιές, τον Κιμ να μας τρομάζει με τον ξύπνιο του και έπεται συνέχεια από ό,τι άλλο προκύψει. Έτσι ήταν και στη δύση του ’30 με ανατολή του ’40.
Και όλα αυτά, τα αρρωστημένα μυαλά, θα σου πουν στο τέλος είναι συνωμοσιολογίες…
