ΤΟ θέμα των βιασμών, κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, είναι ένα θέμα το οποίο για πολλά χρόνια περνούσε κάτω από τα… ραντάρ της κοινωνίας. Σκοπίμως επειδή, μεταξύ άλλων, δεν το ήθελαν τα θύματα. Ήταν και παραμένει, όμως, μια ανοικτή πληγή. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, το θέμα αυτό επανήλθε στη δημόσια σφαίρα και συζητείται.
ΠΡΟ ημερών, κατά τη διάρκεια συζήτησης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, για τη Σεξουαλική Βία σε Συγκρούσεις, η Μόνιμη Αντιπρόσωπο της Κύπρου στη Νέα Υόρκη, πρέσβης Μαρία Μιχαήλ, έθεσε το θέμα των βιασμών της περιόδου της τουρκικής εισβολής. Ανέφερε πως η σεξουαλική βία κατά την τουρκική εισβολή της Κύπρου «παραμένει ανοιχτή πληγή της κυπριακής κοινωνίας». Τα περισσότερα θύματα βιασμού, ανέφερε, «υποφέρουν σιωπηλά όλα αυτά τα χρόνια, ενώ η κατοχική δύναμη δεν έφερε ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης τους δράστες». Η Μόνιμη Αντιπρόσωπος της Κύπρου ζήτησε ενίσχυση των νομικών διαδικασιών σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο «για να διασφαλιστεί η ποινική λογοδοσία των δραστών» τέτοιων εγκλημάτων. Γιατί οι δράστες θα πρέπει να λογοδοτούν και να τιμωρούνται.
ΤΑ όσα διαδραματίσθηκε το 1974 σε σχέση με το ζήτημα αυτό, των βιασμών, καταγράφονται σε έκθεση Ευρωπαϊκής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης. Σημειώνεται, για λόγους ιστορίας, ότι η έκθεση οριστικοποιήθηκε στις 10 Ιουλίου 1976 και περιλαμβάνει μαρτυρίες αλλά και στοιχεία, τα οποία τεκμηριώνουν τις τουρκικές ωμότητες. Κατατέθηκαν από την Κυπριακή Δημοκρατία στοιχεία και μαρτυρίες, οι οποίες επιβεβαίωναν τις καταγγελίες. Το Συμβούλιο αποδέχθηκε τις καταγγελίες και τις μαρτυρίες καθώς ήταν τεκμηριωμένες.
ΣΥΜΦΩΝΑ, λοιπόν, με την έκθεση, η Κυβέρνηση της Κύπρου αιτιάται «μαζικούς και επαναλαμβανόμενους βιασμούς γυναικών όλων των ηλικιών, από 12 ως 71 χρονών, σε ορισμένες δε περιπτώσεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα θύματα να υποφέρουν από αιμορραγίες ή να καταστούν διανοητικά ερείπια. Σε μερικές περιοχές εξασκήθηκε η βίαιη πορνεία. Όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια τα συνάθροιζαν σε χωριστά δωμάτια άδειων σπιτιών. Εκεί βιάζονταν επανειλημμένα από τα τουρκικά στρατεύματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μέλη της ίδιας οικογένειας βιάσθηκαν επανειλημμένα, μπροστά στα ίδια τα παιδιά τους…»
ΠΕΝΗΝΤΑ ένα χρόνια μετά, το θέμα των βιασμών παραμένει, όπως έχει επισημανθεί, μια ανοικτή πληγή. Είναι μια πτυχή, από τις σοβαρότερες της εισβολής και ένα έγκλημα πολέμου, το οποίο παραμένει ατιμώρητο. Όπως τόσα άλλα που έχει διαπράξει η κατοχική Τουρκία σε βάρος της Κύπρου και του λαού της.
