Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1973 ήταν, όπως λένε οι ιστορικές πηγές, η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση κατά της χούντας στην Ελλάδα. «Κορυφαία»; Είχαν ήδη περάσει πάνω από 6 χρόνια από τον Απρίλη του 1967, τότε που μια ομάδα γελοίων φασιστοειδών αξιωματικών κατέλυσε τη δημοκρατία, χωρίς ουσιαστική αντίδραση από τους πολίτες εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις. Χρειάστηκε να περάσει άλλος ένας χρόνος, η προδοσία της Κύπρου και η εισβολή, για να αναγκαστούν οι στρατιωτικοί –αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια έκαναν χαζοχαρούμενες φιέστες για την πολεμική αρετή των Ελλήνων–  να παραδώσουν φοβισμένοι την εξουσία στον Καραμανλή και τους άλλους εκπροσώπους της πολιτικής ελίτ, την οποία οι ίδιοι είχαν κρίνει διεφθαρμένη και ανίκανη.

Τα χρόνια που ακολούθησαν την επάνοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ξεφύτρωσαν πολλοί αντιστασιακοί και «αντιστασιακοί», για να διεκδικήσουν –οι περισσότεροι– την «αποκατάστασή» τους πολιτευόμενοι. Μαζί τους και το τεράστιο πλήθος εκείνων που λούφαξαν τα χρόνια της χούντας χωρίς να βγάλουν μιλιά, αυτοί που συνεργάστηκαν δουλικά μαζί της, αλλά και όσοι την υποστήριξαν θερμά, σύμφωνοι με τις ναζιστικές απόψεις του στρατιωτικού ολοκληρωτισμού. Χωρίς αυτούς όλους, αν εξαιρέσουμε τους λίγους που σήκωσαν κεφάλι, ανάμεσά τους οι φοιτητές που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, ή στην κατάληψη της Νομικής νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου, δεν θα είχαν σταθεί ούτε μια μέρα οι φαιδροί, ψυχοπαθείς συνταγματάρχες. Αλλά αντί για παθητική, έστω, αντίσταση, είχαμε παθητική ανοχή, η οποία μας στοίχισε μια επταετία.

Ο κόσμος τι θυμάται σήμερα; Κάποιοι είναι πεπεισμένοι ότι ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε ηρωικά στη δικτατορία, κάποιοι άλλοι νοσταλγούν την εποχή που δεν γίνονταν απεργίες και διαδηλώσεις όπως σήμερα. Σαν τους Λωτοφάγους του Ομήρου (όχι του Γιαννάκη), οι πολίτες πάσχουν από συλλογική αμνησία. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Κύπρο: Οι πρωταγωνιστές ή υποστηρικτές της ΕΟΚΑ Β’ και του πραξικοπήματος τριγυρνούν καμαρωτοί στα σαλόνια της κοινωνικής και πολιτικής ελίτ – μόνο ο Σαμψών πλήρωσε για όλους. Επιπλέον, οι ανεγκέφαλοι ρατσιστές, ομοϊδεάτες των ναζί και νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού, διεκδικούν την ψήφο του κόσμου, με πολλούς υποστηρικτές –Λωτοφάγους, εννοείται– να τους χειροκροτούν και να τους δίνουν θέση στη Βουλή, αυτήν που απεχθάνονται και που θέλουν πάλι να καταργήσουν…

Στην Ελλάδα, ο Τσίπρας εφάρμοσε τα μνημόνια που ήθελε να σκίσει, κατηγορούμενος γι’ αυτό από εκείνους που τα ξεκίνησαν και που ακόμα και σήμερα τα ψηφίζουν. Ο κόσμος –οι Λωτοφάγοι– ετοιμάζεται να τους ξαναφέρει στην εξουσία, για να τον σώσουν από τον Τσίπρα, που έκανε ό,τι έκαναν και εκείνοι, ώστε να συνεχίσουν μετά απ’ αυτόν οι πρώην (Μητσοτακο-Πασόκοι) τα ίδια ακριβώς. Εδώ, ο Αναστασιάδης εκθειάζει τα πεπραγμένα του υιοθετώντας όσα του καταλόγιζαν πριν, ενώ το ΑΚΕΛ θέλει να μας «σώσει» –τους Κύπριους Λωτοφάγους– από αυτόν, κατηγορώντας τον γιατί έχασε την ευκαιρία να αποτελειώσει την Κυπριακή Δημοκρατία…