Ο Δημοκρατικός Συναγερμός περνά ίσως τη μεγαλύτερη δοκιμασία από της ιδρύσεως του, με αβέβαιο πώς θα παρουσιαστεί την επομένη του δευτέρου γύρου των προεδρικών εκλογών και την οργή των απλών συναγερμικών να «κτυπά» κόκκινο.
Στο συναγερμικό στρατόπεδο συζητούνται τούτες τις μέρες το κατά Λουκάν ευαγγέλιο για τον «άσωτο υιό» και τον «μόσχο τον σιτευτό» και η πρώτη κατά την Παλαιά Διαθήκη, δολοφονία του Άβελ, από τον αδελφό του Κάιν…
Διαβάζουμε λοιπόν ότι ο Αδάμ και η Εύα μετά την έξωσή τους από τον Κήπο της Εδέμ απέκτησαν δύο γιους τον Κάιν τον γεωργό και τον Άβελ τον κτηνοτρόφο. Κάποια μέρα ο Άβελ θέλησε να προσφέρει στο Θεό θυσία προκειμένου να τον ευχαριστήσει για τα αγαθά που του χάρισε. Έτσι στη θυσία κάποιου ζώου που έκανε ο καπνός ανέβαινε κατ’ ευθείαν στον ουρανό δίνοντας την ένδειξη της αποδοχής της από τον Θεό. Βλέποντας αυτό ο Κάιν προσπάθησε και αυτός να κάνει παρόμοια θυσία. Πρόσφερε διάφορα αγροτικά προϊόντα, πλην όμως ο καπνός από τη θυσία αυτή σκορπιζόταν στον αέρα. Η ανεξέλεγκτη όμως οργή του Κάιν, τον οδήγησε τελικά να πραγματοποιήσει τις δολοφονικές του προθέσεις, ενεργώντας με δόλο και απορρίπτοντας τη θεϊκή διαπαιδαγώγηση: «Ο Κάιν είπε στον Άβελ τον αδελφό του: “Ας πάμε στον αγρό”. Ενόσω, λοιπόν, βρίσκονταν στον αγρό, επιτέθηκε ο Κάιν στον Άβελ τον αδελφό του και τον σκότωσε». (Γένεση 4:4-8). Αντιγράφουμε: Οι εκκλησιαστικοί Πατέρες κάνουν συχνές αναφορές στο ιστορικό της άδικης δολοφονίας του Άβελ και τον θεωρούν ως τύπο (προεικόνιση) του Χριστού, καθώς ζούσε μια φιλειρηνική ζωή ως ποιμένας, όπου εξ αιτίας της θυσίας του, που έγινε αποδεκτή από τον Θεό, υπέστη τελικά βίαιο θάνατο. Ο Άβελ ήταν ο πρώτος μάρτυρας, που εκλήφθηκε ως σύμβολο για τους διωκόμενους αργότερα Χριστιανούς.
Η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης, επικαιροποιημένη στο σήμερα, αφορά ένα μέρος του συναγερμικού κόσμου. Η παραβολή του Ασώτου αφορά το άλλο μέρος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία – όπως λένε στα θρησκευτικά βιβλία- προβάλλει την παραβολή του Ασώτου υιού τη δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. «Η σημερινή παραβολή, λοιπόν θέλει να μας διδάξει την άπειρη αγάπη του Θεού για κάθε άνθρωπο και μάλιστα ιδιαίτερα για τον αμαρτωλό. Όταν ο άνθρωπος δεχτεί μέσα του την αγάπη του Θεού, τότε ο δρόμος της αληθινής μετάνοιας γίνεται πραγματικότητα. Ο Ουράνιος Πατέρας μας περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά να γυρίσουμε στην αγάπη του πατρικού μας σπιτιού, δηλαδή στον Παράδεισο, όπου ο άνθρωπος ζει αιώνια μαζί με το Θεό». Τι λέει η παραβολή; Ότι η αμαρτία που έκανε ο νεότερος γιος είναι ότι έφυγε μακριά από το σπίτι του πατέρα του. Δείχνοντας πως δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εγωισμό της ηλικίας του. Νόμιζε πως μόνος του μπορεί να τα καταφέρει και επομένως δε χρειαζόταν την κηδεμονία του πατέρα του. Άλλωστε είχε και ένα σωρό χρήματα, που πήρε από το μερίδιο της πατρικής περιουσίας. (…) Ύστερα όμως και αφού κατασπατάλησε την περιουσία του πατέρα του βρέθηκε σε φάση φοβερής πείνας και το χειρότερο αισθανόταν μόνος και έρημος στην ξενιτιά. Προσπαθούσε να χορτάσει την πείνα του με τα ξυλοκέρατα των χοίρων. Μα και αυτά δεν του τα έδιναν τα αφεντικά που δούλευε ως χοιροβοσκός. Αυτό που έπαθε ο άσωτος γιος είναι κατάντημα κάθε ανθρώπου, που ξεμακραίνει από το Θεό και την Εκκλησία. Νιώθει πραγματική πείνα και γύμνια πνευματική. Όλοι οι άλλοι γύρω του αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν και να τον περιφρονούν, όταν μάλιστα αντιληφθούν πως τέλειωσαν τα χρήματα και η περιουσία του.
Ο άσωτος μέσα στη δυστυχία του θυμήθηκε το σπίτι του, την πλατιά αγκαλιά του πατέρα του. Βρήκε τότε στον εαυτό του και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Αναπαύθηκε και πάλι στις ζεστές αγκάλες του πατέρα του, το ξεχείλισμα της αγάπης του οποίου τον έσπρωξε να θυσιάσει ακόμα και τον μόσχο τον σιτευτό, προκαλώντας την οργή του μεγαλύτερου γιου και αδελφού του. Ο εμφανιζόμενος ως φρόνιμος και υπάκουος, εξοργίστηκε με τη στάση του πατέρα του, αφού δεν είχε στην καρδιά του καθόλου αγάπη. Εμφώλευε μάλλον σ’ αυτήν η υποκρισία και ένας στείρος καθωσπρεπισμός. Δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμα και με το στοργικό πατέρα του…
Η σύγκρουση των δύο στρατοπέδων δεν θα τελειώσει σήμερα… Όσοι καταλάβουν κατάλαβαν!
