«Το ΔΗΚΟ και ο κόσμος του έδωσαν ένα κρίσιμο ποσοστό για την είσοδο του Ν. Χριστοδουλίδη στο β΄ γύρο των εκλογών. Από κει και πέρα βεβαίως τον στήριξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός Συναγερμικών ψηφοφόρων από την πρώτη κιόλας Κυριακή. Συγκεντρώνει, λοιπόν, μια ευρύτερη πλειοψηφία», δήλωσε ο πρόεδρος της κεντροδεξιάς παράταξης, Νικόλας Παπαδόπουλος, σε τηλεοπτικό σταθμό. Σωστός και ειλικρινής. Μετά το δούναι, έρχεται το λαβείν. Και ειλικρινά δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Πρόκειται, πολύ απλά, για μία σύμβαση.
Από την άλλη, η έννοια η οποία στην πολιτική έχει υποφέρει πολύ τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αυτή της συναίνεσης. Τώρα, στον Περί Συμβάσεων Νόμο της κυπριακής νομολογίας, «δύο ή περισσότεροι θεωρούνται ότι συναινούν, όταν συμφωνούν για το ίδιο πράγμα με την ίδια έννοια». Αυτός ο ορισμός προφανώς, δεν εμπίπτει στην σφαίρα της πολιτικής συνεννόησης, ιδίως μεταξύ πολλών πλευρών, κάθε μία από τις οποίες έχει διαφορετικό «συμφέρον». Η επίκληση π.χ. μιας «κοινής κατανόησης» (mutual understanding) για τη λύση του Κυπριακού, από την στιγμή που δεν διαφοροποιεί το «επιθυμητό» από το «ευκταίο», πάει περίπατο. Το ’χουμε δει και ζήσει άπειρες φορές. Μόνο η υπέρβαση μπορεί να ανατρέψει αυτό το παγιωμένο βόλεμα.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον βρήκα, αντίθετα, τον τρόπο με τον οποίο η καταξιωμένη πλέον διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia κατάφερε να καταξιωθεί. Σε έναν χώρο, το αντικείμενο του οποίου, οι λέξεις και τα γεγονότα, δεν μπορούν να ερμηνευτούν εύκολα και, προπαντός, μονοσήμαντα. Αντιγράφω από την επίσημη ταυτότητα του αυτοπροσδιορισμού της – που μακάρι οι ειδικοί να πάρουν κάτι από αυτήν και να την μεταφέρουν και στην πολιτική:
«H συναίνεση αναφέρεται στον πρωταρχικό τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις στην Wikipedia και είναι αποδεκτή ως η καλύτερη μέθοδος για την επίτευξη των στόχων μας, για παράδειγμα τωνπέντε πυλώνων.Συναίνεσηστη Wikipedia δεν σημαίνει ομοφωνία (η οποία, αν και ιδανική ως αποτέλεσμα, δεν είναι πάντα εφικτή), ούτε είναι το αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας. Η λήψη αποφάσεων περιλαμβάνει μια προσπάθεια να ενσωματωθούν οι εύλογοι προβληματισμοί όλων των συντακτών, ενώ παράλληλα γίνονται σεβαστές οιπολιτικές και οι κατευθυντήριες οδηγίες της Wikipedia. Αυτή η πολιτική περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο νοείται η συναίνεση στη Wikipedia, πώς διαπιστώνεται αν έχει επιτευχθεί (και πώς να προχωρήσει αν δεν έχει) και περιγράφει εξαιρέσεις επί της αρχής ότι όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται βάσει συναίνεσης».
Έτερον θέμα και αυτό …διαδικτυακό! Η ανακύκλωση της ανακύκλωσης. Από τα αναγκαία και δυσεπίλυτα, δυστυχώς, προβλήματα του Twitter. Επιλέγεις πέντε ανθρώπους, είτε γιατί τους εκτιμάς, είτε και γιατί σε ενδιαφέρουν οι απόψεις τους. Αυτοί ακολουθούν άλλους δέκα και εκείνοι οι δέκα άλλους είκοσι και πάει λέγοντας. Σε λίγο καταλήγεις να υποδέχεσαι, μέσω της ηλεκτρονικής ανακύκλωσης των φίλων του φίλου, αναρτήσεις και απόψεις ων ουκ έστιν αριθμός, ούτε και ποιότητα περιεχομένου. Αυτή, θα πεις, είναι και η γοητεία των σόσιαλ μίντια: Σου ανοίγει άπειρα παράθυρα του κόσμου. Σύμφωνοι. Αλλά πλέον, μετά από πολλά χρόνια περιήγησης, και έχοντας ξοδέψει άπειρες χώρες σερφάροντας, συνειδητοποιείς ότι δεν πάει άλλο. Ότι για σένα, τα οφέλη από τη σοδειά της ανακύκλωσης έχουν εξαντληθεί. Ο σκληρός δίσκος του δικού σου εγκεφάλου έχει «τιγκάρει» και η προστασία της ψυχικής σου ισορροπίας έχει αρχίσει να «πέφτει». Έτσι λοιπόν, πήρα τη μεγάλη απόφαση από χτες να αρχίσω να διαγράφω φίλους που ηθελημένα ή και απερίσκεπτα «επανατουιτάρουν» τοξικά απόβλητα της συγκεκριμένης πλατφόρμας: Ψέματα, χυδαιότητες, ατεκμηρίωτα, φανατικά, αντιαισθητικά και ποταπά.
Για παράδειγμα, «πάει» ο φίλος μου Ν.Κ., που είναι μέρες που σχολιάζει (δεν έχει σημασία πώς) την αφιέρωση του Μπισμπίκη στην Βανδή για την ημέρα των ερωτευμένων. «Πάει» και ο Ν.Σ. που ανακυκλώνει, με τη συνοδεία βίντεο, όποια σαχλαμάρα λέγεται στην ελληνική Βουλή και στα ελληνικά ΜΜΕ από βουλευτές της αντιπολίτευσης.
?Αυτά, τα λίγα!
