Είναι αλήθεια πως κανένας δεν είναι ευτυχής με το δημόσιο κλίμα όπως έχει διαμορφωθεί, το οποίο είναι άκρως τοξικό και σίγουρα επιβαρύνει την ήδη βεβαρυμμένη ατμόσφαιρα. Τις τελευταίες μέρες, οι πολίτες παρακολουθούν άναυδοι τις ανακοινώσεις που ανταλλάσσουν μεταξύ τους δυο από τους σημαντικότερους θεσμούς του κράτους. Μοιραία το αποτέλεσμα είναι η κλιμάκωση της απαξίωσης προς πολιτικούς, αξιωματούχους και θεσμούς. Επίκεντρο της αντιπαράθεσης αποτελεί ο Γενικός Ελεγκτής, που είναι και ο πρώτος που σέρνει τον χορό.
Μπορεί, ωστόσο, να θεωρηθεί ο υπαίτιος της κατάστασης; Προφανώς (είτε τον συμπαθεί κανείς είτε όχι) δεν ευθύνεται για τη διαφθορά, που είναι παραδεκτό πλέον πως χαρακτηρίζει τη δημόσια ζωή. Κανείς δεν τον κατηγόρησε ποτέ για πράξεις που εμπεριέχουν διαφθορά. Οι κατηγορίες εναντίον του είναι πάντοτε η μέθοδος που επέλεξε να εργάζεται: Η δημοσιοποίηση των ευρημάτων του.
Θα ήταν καλύτερα να εργάζεται σιωπηρά και να παραδίδει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μία έκθεση με σημεία και τέρατα, τα οποία θα έδιναν τροφή στους δημοσιογράφους για δύο ημερών ρεπορτάζ και έπειτα ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα;
Η μέθοδος αυτή μπορεί να πει κάποιος πως δοκιμάστηκε και απέτυχε με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, των καταγγελιών κατά του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, η Αρχή κατά της Διαφθοράς σε ανακοίνωση της ξεκαθάρισε πως «δεν υπάρχει στη σχετική νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία της Αρχής, οποιαδήποτε πρόνοια η οποία να απαγορεύει σε κάποιον που προβαίνει σε καταγγελία ενώπιόν της, από το να δημοσιοποιεί το γεγονός της καταγγελίας». Με άλλα λόγια δεν υπάρχει νομικό ζήτημα. Απομένει μόνο το savoir vivre, κάτι που προφανώς δεν ενδιαφέρει τον συγκεκριμένο Γενικό Ελεγκτή.
Για κάποιους, η μέθοδος του Οδυσσέα Μιχαηλίδη έχει αλλότριους σκοπούς. Κι οι σκοποί του μπορεί να είναι από απλή ματαιοδοξία (να τον δοξάζουν οι πολίτες ως ένα σύγχρονο Ζορό που βάλθηκε να καθαρίσει τον τόπο) μέχρι υψηλές φιλοδοξίες. Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη βεβαιότητα τι τον υποκινεί, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί κύριο στοιχείο της συζήτησης. Το κύριο στοιχείο, είναι αν αυτά που καταγγέλλει είναι αλήθεια ή όχι. Φυσικά, τη στιγμή που τα καταγγέλλει μόνο για αυτόν είναι αλήθεια και μία άλλη Αρχή θα πρέπει να αποδείξει το δίκιο.
Σαφώς και θα θέλαμε να ζούμε σε ένα πιο ήρεμο κλίμα, χωρίς φωνασκίες περί σκανδάλων. Φταίνε όμως αυτοί που μιλάνε για σκάνδαλα ή αυτοί που τα διαπράττουν; Αν διαψευστούν αυτοί που μιλάνε, ναι φταίνε. Αν όχι θα πρέπει να τους ευχαριστήσουμε.
