ΗΜΕΡΑ της Γυναίκας πολλά θα λεχθούν –με ύφος μελό ξοφλούνται τόσα πολύχρονα γραμμάτια;– και θα γραφούν –κατά βάση προσβλητικά:
— Από πού ώς πού μία Ημέρα της Γυναίκας από τις 365 ημέρες του χρόνου;
Πριν –καν– στην τουρκο-κατεχόμενη Κύπρο παρέλθει η Γενιά της Πορείας «Οι Γυναίκες Επιστρέφουν», βαριά η… αντικατάσταση από τους κομματικούς διαδρόμους των… ανδροκρατούμενων αποφάσεων.
Τη διεκδίκηση:
— Λευτεριά – Επιστροφή!
επικάλυψε το:
— Εμπρός, για ψηλότερο βιοτικό επίπεδο!
όπως τεχνητά και τεχνικά –σαν τις ομώνυμες επιτροπές– η επαμφοτερίζουσα Επανένωση αντικατέστησε την ξεκάθαρη Απελευθέρωση, για να μένει… ξεκρέμαστη η ποθητή Ειρήνη, χωρίς την επίγνωση:
— Χωρίς να πορευτείς στην Οδό Ελευθερίας, δεν θα βρεθείς στη λεωφόρο της Ειρήνης…
Ημέρα της Γυναίκας, λοιπόν, και:
Μόνον το γεγονός ότι… πατερναλιστικά απευθύνονται οι γραφίδες για τα «πρέπει» και τα «θα», δεικνύει πόσο δρόμο έχουμε για να μην υπάρχει ανάγκη… ειδικής Ημέρας της Γυναίκας.
Το μονόστηλο –από χρόνια– συγκλονίζεται από το δίπολο του Σολωμού στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» από τη μια, και στον… προχωρημένο σαρκασμό της «Γυναίκας της Ζάκυθος» από την άλλη.
Έτσι που κοντά στο:
«Θαμάζω τες γυναίκες μας
και στ’ όνομά τους μνέω»
του Εθνικού Ποιητή, ν’ αναζητήσουμε γνωμικούς στίχους –και– προχριστιανικών παππούδων:
«Ου μεν γάρ τι γυναικός άμεινον της αγαθής» (Ησίοδος)
(Δεν υπάρχει τι καλύτερον από την καλή γυναίκα)
Στην ίδια συναφορά και ο Σιμωνίδης:
«Γυναικός εσθλής ουδέν χρήμα άμεινον»
Από τον Ευριπίδη το: «Δειναί αι γυναίκες ευρίσκειν τέχνας».
Και, για κατάληξη της Ημέρας, για ιδιαίτερη αναφορά: «Ξεχωριστή ήταν η υπερηφάνεια που ένιωθε η ποιήτρια Σαπφώ, και βάσιζε την υπερηφάνειά της αυτή στην αξιοσύνη και την αγάπη με την οποία έβαλε τον εαυτό της στην υπηρεσία των Μουσών».
Σαν ανακοπή σε σύγχρονες παραφωνίες!…
