Η Ιούλια πήρε μία μπάμια με το πιρούνι της, τη γεύτηκε κι έπειτα από μια βασανιστική σιωπή μερικών δευτερολέπτων εξέδωσε τη γαστρονομική απόφαση: «Προβληματική αλατότητα». Η ομοτράπεζή της Ευγενία υπερθεμάτισε μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού, συμπληρώνοντας εμφανώς προβληματισμένη: «Θεωρώ εξίσου λανθασμένη και την έλλειψη τραγανότητας». Για την Ελλού, η τελεία στη φράση της Καλαμαρούς, ήταν σαν να ξεχείλισε το ποτήρι που εμπεριείχε 28 χρόνια ταπεινώσεων στη δούλεψη της χήρας. Χωρίς άλλη εξήγηση έβγαλε την ποδιά της και αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά, όπως επέβαλλε η προλεταριακή της συνείδηση.
Το κακό ξεκίνησε από τότε που υπέκυψε η Ιουλία στην εξωτική αρρενωπότητα του Σωτήρη Κοντιζά και στο ευθυτενές παράστημα του Πάνου Ιωαννίδη. Προ Masterchef, η διατροφική της καθημερινότητα ήταν απλή: όσπρια, ψάρι, σαλάτες και μαγειρευτά. Ποτέ τηγανητά και καθόλου λιπαρά. Η Ελλού μπορεί να μη διεκδικεί τη δόξα της Χρύσας Παραδείση αλλά ένα ψητό στον φούρνο το φτιάχνει θαυμάσια. Ώσπου στη ζωή τους εισέβαλαν έννοιες όπως μπλανσάρισμα, μπρεζέ και αν κρουτ. «Μα να μην μπορεί να φτιάξει ένα ταρτάρ πεσκανδρίτσας, χτένια με τσορίθο ή ΕΣΤΩ ένα απλό πουρέ σελινόριζας; Αναλαμβάνεις» είπε απηυδισμένη και πέταξε προς το μέρος της Ρωσίδας τη λευκή ποδιά.
Είναι κάποιες στιγμές που αποτυπώνονται με ένα κατακόκκινο στίγμα στο μεγάλο κάδρο της παγκόσμιας ιστορίας. Άνθρωποι που ύψωσαν το ανάστημά τους κι ανέμισαν θαρραλέα την παντιέρα της επανάστασης. Όμοια και η Σβετλάνα Αλεξάντροβα, ίσιωσε το κορμί της και πέταξε περιφρονητικά την ποδιά στα πόδια της χήρας. Έπειτα, με αργές κινήσεις σαν να ήθελε να υπογραμμίσει το ρηξικέλευθο του πράγματος, έβγαλε την μπλούζα της και φόρεσε το πορτοκαλί πλεκτό. Ένα ωραιότατο πουλόβερ με φαρδιά μανίκια και ανοιχτή λαιμόκοψη. «Σε όλες μας αξίζει κάτι καλύτερο απ’ αυτό» είπε δείχνοντας την ποδιά στο πάτωμα.
Για την Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον ο συμβολισμός ήταν ευδιάκριτος διά γυμνού οφθαλμού. Φυσικά και αναγνώρισε αμέσως την πλεκτή δημιουργία της Ροντίκα Καρογιάν που είχε παρουσιαστεί σε φιλανθρωπικό fashion show πέρυσι τον Οκτώβριο. «Και τι λογαριάζεσαι ελόγου σου;» ρώτησε συγκρατημένα. «Υπερήφανη εθελόντρια της Δημοκρατικής Παράταξης». «Παράταξης ακούω…». «Κανείς δεν περισσεύει σε αυτό τον αγώνα!». «Meaning;». «Το ΔΗΚΟ παγιδεύτηκε στη λογική της επικυριαρχίας μιας στενόκαρδης και στενόμυαλης παρέας. Έχει προ πολλού απομακρυνθεί από τις κοινωνικές ευαισθησίες, αλλά και τον διεκδικητικό ρεαλισμό που το χαρακτήριζαν». Νεράκι είπε την παπαγαλία με τα τσιτάτα του Καρογιάν η Ρωσίδα.
Για τη Σβετλάνα Αλεξάντροβα η Ροντίκα είναι η σταχτοπούτα της κυπριακής πολιτικής σκηνής. Μια πανέμορφη γυναίκα από τη μακρινή Μολδαβία που έζησε ένα θυελλώδη έρωτα με τον εξωστρεφή Μάριο, ο οποίος κατέληξε στην ευτυχή κορύφωση του «γάμου της χρονιάς». Ένα σύγχρονο παραμύθι, αστείρευτο πηγάδι αισιοδοξίας για κορίτσια όπως η Σβετλάνα που η ανάγκη τα ξέβρασε στη βραχονησίδα. Η ολική επαναφορά της κυρίας Καρογιάν είναι πλέον γεγονός. Για να πασπαλίσει επιτέλους με λίγη χρυσόσκονη παραπάνω την πληκτική πολιτική μας ζωή…
Όσο η Σβετλάνα μιλούσε με έξαψη, η χήρα δεν τη διέκοψε ούτε μια φορά. Στην πρώτη παύση, της υπέβαλε την άκομψη ερώτηση: «Τι σκατά είναι ο διεκδικητικός ρεαλισμός;». «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» αμύνθηκε η έρμη η Ρωσίδα, καθώς μια φορά Σοβόκ, για πάντα Σοβόκ. «Ο μαγικός ρεαλισμός τους χαρακτήριζε διαχρονικά. Ο Καρογιάν αγάπη μου είναι ο Μάρκες του πολιτικού μας γούπατου. Ουδείς άλλος ανέδειξε το αλλόκοτο σε κάτι τόσο πειστικά καθημερινό» είπε η χήρα και με αυτό το φιλοσοφημένο απόφθεγμα σήμανε το τέλος των εχθροπραξιών.
Πώς να μιλήσει κανείς σοβαρά για το ΔΗΚΟ αλήθεια όταν το έργο θυμίζει πλέον σαπουνόπερα; Από πού ν’ αρχίσουμε; Από την Αντιγόνη που εφεσίβαλε (sic) την απόφαση διαγραφής της; Ή τον Χρίστο Πατσαλίδη που έπαιξε τις θαλασσινές σπηλιές δέκα κρίκοι ένα τάλιρο; Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτή η βαρετή παρένθεση είναι η αφοπλιστικά ειλικρινής ατάκα του Άγγελου Βότση: «Δεν μπορώ να πω αν είμαστε στο παρά πέντε ή στο και πέντε, το βέβαιο όμως είναι ότι έτσι που το πάμε θα μείνουμε στο τέλος πέντε». Αυτό.
Το ευτύχημα για το Δημοκρατικό Κόμμα –επίσημο, ανεπίσημο και εκκολαπτόμενο- είναι το πολιτικό αξίωμα «εχθρός του γελοίου είναι το γελοιοδέστερο». Όπως πάντα βεβαίως τα χειρότερα ανθούν δεξιότερα της δεξιάς, εκεί όπου εκτονώνει τον διαδικτυακό του οίστρο ο μπουρλοτιέρης Χρήστος Ρότσας. «Να κτυπήσουμε το τουρκικό γεωτρύπανο πριν να μπει στα νερά μας» αποφάνθηκε ο Κυπραίος Κανάρης και ομόφωνα οι κυρίες του καρέ, της Σβετλάνας Αλεξάντροβα συμπεριλαμβανομένης, κατέληξαν πως όποιος νομίζει ότι τα ακούσαμε όλα πλανάται πλάνην οικτράν.
