Ένα από τα πρόσωπα που ξεχωρίζω σήμερα, είναι η κ. Πόπη Ζινέλη, πρώην αντιδήμαρχος Περιβαλλοντικής Πολιτικής & Δημόσιας Υγείας Δήμου Παλλήνης, της Περιφέρειας Ανατολικής Αττικής.

Δεν την γνωρίζω προσωπικά, αλλά διαβάζω καλά πράγματα για αυτήν και ακούω πολλά από φίλους και φίλες. Αυτές τις μέρες, η πολιτικός Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ, ένα πρόσωπο που, επίσης, εκτιμώ πολύ, έκανε αναδημοσίευση στο Facebook αυτής της ανάρτησης της κ. Ζινέλη.

Θα ήθελα –αφήνοντας στην μπάντα για λίγο τα «βαρέα και ανθυγιεινά» της τρέχουσας πολιτικής, τόσο στον τόπο μου, όσο και στην γύρω περιοχή με την τρέλα των πολέμων– να μοιραστώ μαζί σας αυτό το κείμενο. Που είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς θα έχετε συγγενείς και φίλους που πάσχουν από άνοια:

«Θα ήθελα η οικογένειά μου να κρεμάσει αυτή τη λίστα επιθυμιών στον τοίχο του σπιτιού μου. Θέλω να θυμούνται αυτά τα πράγματα:

-Κάθε φορά που μπαίνεις στο δωμάτιο, να με χαιρετάς και να συστήνεσαι. “Γεια σου μαμά, είμαι η Βάνα”.

Ποτέ μην ρωτήσεις: “Ξέρεις ποια είμαι;” – προκαλεί άγχος.

-Αν πάθω άνοια, θέλω οι φίλοι και η οικογένειά μου να αγκαλιάσουν τη δική μου πραγματικότητα.

-Αν πιστεύω ότι ο/η σύντροφός μου ζει ακόμη, ή αν νομίζω ότι πάμε για φαγητό στους γονείς μου, άφησέ με να το πιστεύω. Θα είμαι πιο ευτυχισμένη έτσι.

-Μην προσπαθήσεις να με διορθώσεις για το τι είναι “αληθινό”. Το δικό μου “τώρα” είναι αλλού.

-Αν δεν σε αναγνωρίζω, μην το πάρεις προσωπικά. Ο χρόνος για μένα έχει γίνει μπλεγμένος.

-Αν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω πια μαχαιροπίρουνα, μην με ταΐσεις – δώσε μου φαγητό για τα δάχτυλα, ίσως καταφέρω ακόμα να φάω μόνη μου.

-Αν νιώθω θλίψη ή ανησυχία, πιάσε το χέρι μου και άκουσέ με. Μην μου πεις ότι “δεν υπάρχει λόγος”.

-Μη μου φέρεσαι σαν να είμαι παιδί. Είμαι ενήλικας και θέλω να μου μιλάς όπως σε έναν ενήλικα.

-Θέλω να συνεχίσω να απολαμβάνω όσα αγαπούσα. Βοήθησέ με να γυμναστώ, να διαβάσω ή να δω φίλους.

-Ζήτα μου να σου πω μια ιστορία από τα παλιά.

– Αν γίνομαι ανήσυχη ή επιθετική, προσπάθησε να καταλάβεις τι με ενοχλεί.

-Φέρσου μου όπως θα ήθελες να σου φερθούν αν ήσουν στη θέση μου.

-Να υπάρχουν πάντα σνακ στο σπίτι. Ακόμα και τώρα, αν δεν φάω, θυμώνω – πόσο μάλλον τότε που δεν θα μπορώ να σου το πω.

– Μην μιλάς για μένα σαν να μη βρίσκομαι στο δωμάτιο.

-Μην νιώθεις ενοχές αν δεν μπορείς να με φροντίζεις 24/7. Δεν φταις εσύ. Ζήτα βοήθεια ή βρες ένα καλό μέρος να μείνω.

-Αν μένω σε μονάδα φροντίδας, να έρχεσαι συχνά.

-Αν μπερδεύω ονόματα, γεγονότα ή τοποθεσίες, μην εκνευρίζεσαι. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Δεν φταίω εγώ.

-Βάλε μου τη μουσική που αγαπώ, να την ακούω όσο συχνά γίνεται.

-Αν πιάνω αντικείμενα και τα κουβαλώ, βοήθησέ με να τα επιστρέψω στη θέση τους.

-Μη με αποκλείεις από γιορτές και οικογενειακές μαζώξεις.

-Θυμήσου ότι ακόμα μου αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλικά αγγίγματα.

Πάνω απ’ όλα, θυμήσου ότι είμαι ακόμα ο άνθρωπος που ήξερες και αγαπούσες.

ΥΓ της ανάρτησης: Αντιγράψτε και κοινοποιήστε αυτό το μήνυμα προς τιμήν κάποιου που γνωρίζετε ή γνωρίσατε και παλεύει με την άνοια ή το Αλτσχάιμερ.

Προς τιμήν όλων όσων αγαπώ και έχασα, αλλά και όσων συνεχίζουν τον αγώνα.

Θυμίζω ότι ο Ιούνιος είναι Μήνας Ευαισθητοποίησης για το Αλτσχάιμερ.

Κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά αυτή την ασθένεια, μέχρι να χτυπήσει τη δική του οικογένεια».