Δημήτρης Χριστόφιας, 70, πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέχρι πριν λίγο καιρό, πίστευα πως ήταν από τους στυγνότερους δολοφόνους της αγγλικής γλώσσας ανάμεσα στους μη αγγλόφωνους πολιτικούς ηγέτες του κόσμου.
Αλέξης Τσίπρας, 42, Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Με έκανε να αλλάξω γνώμη για τον κ. Χριστόφια. Το «θενκ γιου φορ δε πας – λάικ Μέσι», ήταν πταίσμα μπροστά στα όσα αράδιασε ο ομόσταυλός του, ιδεολογικά, κ. Τσίπρας. Του πήρε τα πρωτεία. Δεν χρειάζεται τεκμηρίωση. Το βίντεο (εδώ: www.pesotithes.gr/κλαίει-απ-τα-γέλια-το-διαδίκτυο-με-τα-αγ/), από ομιλία του σε εκδήλωση του Transorm Europe το Σαββατοκύριακο στη Ρώμη, μιλάει από μόνο του. Σε άθλια αγγλικά. Τέτοια, που σε κάνει να ντρέπεσαι.
Τα περιθώρια αντοχής μου στο καλαμπούρι εξαντλήθηκαν. Η εικόνα του Πρωθυπουργού να πασχίζει να ψελλίσει μια γλώσσα που δεν κατέχει ούτε καν σε επίπεδο δημοτικού, γελοιοποιεί τον ίδιο και τη χώρα του. Και εάν εκείνος δεν το αντιλαμβάνεται, δεν υπάρχει διάολε κάποιος νούσιμος κοντά του να του πει «κύριε πρωθυπουργέ, μιλήστε ελληνικά και αφήστε την άλλη γλώσσα σε διερμηνέα»; Το κάνουν πολλοί ηγέτες – χαρακτηριστικό παράδειγμα η κ. Μέρκελ. Δεν είναι ντροπή να μην κατέχεις μια γλώσσα. Ντροπή είναι –ξεφτίλα, για να το πω καλύτερα– να νομίζεις ότι την κατέχεις και να την κακοποιείς.
Από αυτήν την ομιλία-περιβόλι του Τσίπρα στη Ρώμη, ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Έχω, λέει, μιαν εξομολόγηση (κονφένσιον, την προφέρει) να κάνω «από την αρχή» – «from the outset», ήταν γραμμένο να πει, αλλά δεν πρόλαβε ίσως να το αποστηθίσει σωστά, «from the outshit» του βγήκε. Δεν την ξέρω, ομολογώ, τη λέξη, αλλά εξ όψεως και εκ του ήχου που την πρόφερε, εικάζω πως εάν ήταν ρήμα σημαίνει «εξωσκατίζω», και εάν ουσιαστικό, «το έξω σκατό».
Ιζαμπέλ Ιπέρ, 64, σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιός (κρίμα που δεν πήρε το περσινό Όσκαρ για τον ρόλο της στην εξαιρετική ταινία Elle), επελέγη φέτος να γράψει και να εκφωνήσει ένα μήνυμα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, που γιορτάστηκε χθες για 55η φορά, σε εκδήλωση της Unicef στο Παρίσι.
Είπε, λοιπόν, σε κάποιο σημείο ότι δεν προσήλθε μόνη της στην τελετή, αλλά ότι μαζί της ήταν, «όλοι οι χαρακτήρες που ερμήνευσα επάνω στη σκηνή, οι ρόλοι που φαινομενικά με εγκατέλειπαν όταν όλα τελείωναν, μα που χάραξαν μέσα μου μια υπόγεια ζωή, έτοιμοι να βοηθήσουν ή να καταστρέψουν τους επόμενους ρόλους: Φαίδρα, Αραμίντ, Ορλάντο, Έντα Γκάμπλερ, Μήδεια, Μερτέιγ, Μπλανς Ντιμπουά… Με συνοδεύουν επίσης όλοι οι χαρακτήρες που αγάπησα και χειροκρότησα ως θεατής». Έτσι, ανήκω σε όλο τον κόσμο.
«Έτσι –κατέληξε– είμαι Ελληνίδα, Αφρικανή, Σύρια, Βενετσιάνα, Ρωσίδα, Βραζιλιάνα, Περσίδα, Ρωμαία, Γιαπωνέζα, Νεοϋορκέζα, γυναίκα από τη Μασσαλία, Φιλιππινέζα, Αργεντινή, Νορβηγίδα, Κορεάτισσα, Γερμανίδα, Αυστριακή, Αγγλίδα, πραγματικά ανήκω σε όλο τον κόσμο.
ΥΓ: Και ναι! Σε κάποια ελληνικά sites είδα φαρδύ-πλατύ τον τίτλο «Ιζαμπέλ Ιπέρ: Είμαι Ελληνίδα». Όλες οι άλλες εθνικότητες κόπηκαν!
Επιζώντας. Αγγλιστί Survivors. Μπορεί αυτό το νέο διαφημιστικό φρούτο της «τοποθέτησης προϊόντος» (αυτό που σαφώς παρεμβαίνει ακόμα και στην υπόθεση και στη δομή παραγωγών) να εξασφαλίσει την επιβίωση και μακροημέρευση του τηλεοπτικού καναλιού Σκάι –και μακάρι να πηγαίνει καλά διότι είναι μακράν των άλλων το καλύτερο κανάλι στην Ελλάδα– αλλά δεν είμαι σίγουρος εάν θα εξασφαλίσει και την επιβίωση των παικτών. Διότι, το να έχει τόσες μέρες να φας και να υποχρεούσαι, επειδή ο πελάτης φτιάχνει αλλαντικά, χαλβάδες, κ.λπ., να τρως σουτζουκάκια σμυρνέϊκα με τζατζίκι (στον Άγιο Δομίνικο), μάλλον σε άλλον Άγιο θα σε στείλει…
Εικονογράφηση: Μία από τις πολλές εκδοχές του Πύργου της Βαβέλ.
Τελευταία Φράση
«Θέλω να φύγω… Θεέ μου, πάρε με!» – Ντουάιτ Ντέιβιντ Άϊζενχαουερ, 34ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Απεβίωσε σαν σήμερα, 28 Μαρτίου του 1969 στην Ουάσιγκτον, σε ηλικία 79 ετών. Έχοντας επιβιώσει μετά από έξι καρδιακές προσβολές, ένιωθε εξαντλημένος και έτοιμος να φύγει. Εξέπνευσε με αυτά τα λόγια.
(Πηγή: Λάουρα Μανθανέρα, Η Τελευταία Φράση 500 Διασήμων Ανθρώπων, Εκδόσεις Ενάλιος).
