Εισβολή, κατοχή, προσφυγιά, εποικισμός, διαμοιρασμός των κλεμμένων περιουσιών, ανταλλαγή πληθυσμών, ανακήρυξη ψευδοκράτους, δημογραφική αλλοίωση, αλλαγή των γεωγραφικών ονομάτων, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, έξαρση του σφετερισμού. Ενέργειες που συνιστούν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης (1949) και το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (1998). Αυτά τα εγκλήματα δεν παραγράφονται – η σχετική Σύμβαση του ΟΗΕ είναι σαφής.
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με τρεις αποφάσεις της (1978, 1979 και 1983), καταδίκασε «όλες τις μονομερείς ενέργειες που αλλοιώνουν τη δημογραφική δομή της Κύπρου». Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ τοποθετήθηκε με τον ίδιο τρόπο (1976, 1987) εκφράζοντας ανησυχία για τη ροή εποίκων και απαιτώντας τον σεβασμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών του Κυπριακού λαού. Στις Εκθέσεις τους, εισηγητές εκ μέρους του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι Alfons Cuco (1992) και Jaakso Laakso (2003), επιβεβαίωσαν ότι έποικοι μεταφέρονταν συστηματικά από την Τουρκία στα κατεχόμενα. Διαπιστώνοντας πως η Τουρκία χρησιμοποιεί την παρουσία των εποίκων για να καταχραστεί την πολιτική βούληση των Τουρκοκυπρίων και να παρεμποδίσει ειρηνική λύση του Κυπριακού, εισηγούνταν την άμεση απογραφή του πληθυσμού. Πέρασαν είκοσι δύο (και τριάντα τρία) χρόνια από τότε με συνεχή επιδείνωση της κατάστασης.
Φορτωθήκαμε σαν …προπατορικό αμάρτημα την καταψήφιση του σχεδίου “Ανάν” επειδή υπερψηφίστηκε, δήθεν, από τους Τουρκοκύπριους ενώ είναι η πλειοψηφία των εποίκων που έδωσε στα κατεχόμενα το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Υπήρξαν νωρίτερα ανεπιτυχείς παρεμβάσεις των τότε Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη (2002) και Τάσσου Παπαδόπουλου (2003) για αποτροπή της συμμετοχής των εποίκων. Διαχρονικά, όλα έγιναν σχεδόν ανενόχλητα, με χλιαρές ή και καθόλου διαμαρτυρίες ή και με καλόπιασμα για χάρη ενός φανταστικού “καλού κλίματος”. Μαζί με αυτά, έρχεται πού και πού ή ώρα για “ανανέωση της λαϊκής βούλησης” στα κατεχόμενα. Ποιας;
Πολλοί, ακόμα και οι (θεωρητικά) διαβασμένοι, έχουν μεγάλες προσδοκίες από τη σημερινή «εκλογική» διαδικασία στα κατεχόμενα. Είναι ρεαλιστικό να αναμένεται ότι κάτι θα αλλάξει στην πράξη; Αλήθεια, ποιοι ψηφίζουν σήμερα και για ποιους; Ποιο είναι το πλαίσιο της διαδικασίας και ποιοι οι πρωταγωνιστές; Είναι αναντίλεκτο πως οι έποικοι υπερτερούν αριθμητικά των Τουρκοκυπρίων. Η παρουσία των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων απεικονίζεται με ένα στρατιώτη για κάθε δύο εναπομένοντες Τουρκοκυπρίους. Γίνεται άμεσα κατανοητό πώς περιγράφεται η «ελεύθερη» βούληση των ψηφοφόρων, ιδιαίτερα των Τουρκοκυπρίων. Δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε τους δυο κύριους μονομάχους γιατί ακόμα κι αν το ύφος και η ρητορική τους, ίσως και οι προθέσεις τους, επιφανειακά διαφέρουν, εκφράζονται με τρόπο που αντανακλά την ανάγκη τους για έγκριση από την Άγκυρα παράλληλα με το καλόπιασμα των εποίκων…
Κι όταν με την όποια αριθμητική, μετρηθούν οι ψήφοι, ο νικητής θα είναι προφανώς εκείνος που, φανερά ή κρυφά, στηρίζεται από την Τουρκία. Ο σουλτάνος δεν έχει αγωνία για την έκβαση της διαδικασίας. Ο νικητής θα παρουσιαστεί, από τα ΜΜΕ, στην Κύπρο και διεθνώς, σαν «ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας» ακόμα κι αν όλοι γνωρίζουν, με επικίνδυνη ασάφεια, τη σύσταση του εκλογικού σώματος. Και θα σπεύσουν κόμματα και άνθρωποι του ΟΗΕ, να συγχαρούν τον νικητή και να εκφράσουν την προσδοκία για επανέναρξη του “διαλόγου” (όσο διάλογος ήταν) από εκεί που μείναμε, έστω κι αν διαφωνούμε πού ακριβώς μείναμε! Στο μεταξύ η μισή ψευδοβουλή θέλει κι αυτή δυο κράτη. Ποιος θα της χαλάσει τώρα το χατήρι;
Tι μπορούσε, άραγε, να γίνει για να μην έχουμε σήμερα ένα από τα ίδια; Εκλογές υπό την εποπτεία του ΟΗΕ, με συμμετοχή μόνο Τουρκοκυπρίων – πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι αποσχιστικό; Τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας θα βοηθούσαν. Ο ΟΗΕ είναι ακόμα αποδεκτός από τον σουλτάνο, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση στης οποίας τον πρόσφατα διορισμένο (και ακόμα “άνεργο” εκπρόσωπό της) ούτε να παρακαθίσει στις πολυμερείς διασκέψεις δεν έχει επιτραπεί!
Aν, λοιπόν, επιφανειακά και με δόση αφέλειας, πεις πως “εδώ που φτάσαμε, τι να κάνουμε, ας έρθει τουλάχιστον το μη χείρον, βέλτιστον”, μπορεί και να ξενυχτίσεις απόψε για να δεις αν θα δικαιωθούν οι προσδοκίες περί τούτου. Μπορείς ακόμα να πορευτείς προς το κατοχικό οδόφραγμα που δεν σημαίνει πως καταργείται με τον έλεγχο ταυτότητας ή διαβατηρίου στα εκατέρωθεν σημεία ελέγχου. Το ξέρουμε πως έγινε κι αυτό μια συνήθεια, ένα διαφημισμένο βήμα για την “ειρήνη”!
