Στα παλιά τα χρόνια, όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, ο καθείς που οδηγείτο στο δικαστήριο, πριν ακόμα του απαγγελθούν κατηγορίες, γινόταν… σταρ στα ΜΜΕ. Είτε το ήθελε είτε όχι, είτε αποδεικνυόταν τελικά ένοχος είτε όχι, η φωτογραφία του φιγούραρε παντού. Ακόμα κι αν αποδεικνυόταν πως δεν είχε καμία ενοχή, στη συνείδηση του κοινού καταγραφόταν η πρώτη εντύπωση. Εκείνου του τύπου που σέρνουν οι αστυνομικοί στο δικαστήριο με χειροπέδες.
Έπειτα, υπεισήλθαν άλλες απόψεις. Πως ο καθένας είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Κάποιοι μάλιστα, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, εγκληματολόγοι, υποστήριξαν πως σε ορισμένες ηλικίες η προβολή αυτή λειτουργεί και ως κίνητρο για να εγκληματήσει κάποιος. Ότι δηλαδή βλέπουν τους εαυτούς τους σαν ήρωες. Δεν υπήρχαν τότε πολλοί άλλοι τρόποι -όπως reality και τηλεοπτικοί διαγωνισμοί- για να εξασφαλίζει ο καθένας τα 15 λεπτά δημοσιότητας που δικαιούται, χωρίς να χρειάζεται να προβεί σε κάποια αξιόποινη πράξη. Κι έτσι μπήκε ένα τέλος στις φωτογραφίσεις ανθρώπων που οδηγούνται στα δικαστήρια.
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου ο καθένας μπορεί να σκηνοθετήσει τον εαυτό του προσδίδοντάς του, μέσα από τα social media, όποιο ρόλο επιθυμεί. Του καλού παιδιού, του γοητευτικού, του έξω καρδιά, του αθλητικού τύπου, του ερωτιάρη… Κι όταν κάποια στιγμή βρεθεί στο κέντρο της δημοσιότητας, δεν χρειάζονται καν φωτορεπόρτερ για να εξασφαλιστεί υλικό. Υπάρχει έτοιμο στη σελίδα του στο facebook, πολύ πιο πιασάρικο μάλιστα από την εικόνα ενός τύπου με χειροπέδες που προσπαθεί να κρύψει το πρόσωπό του.
Από την ημέρα που ο Λοΐζος Τζιωνής, η σύντροφός του και ο αδελφός του συνδέθηκαν με τη δολοφονία των Γιώργου Χατζηγεωργίου και Ντίνας Σεργίου, κάποια έντυπα και ιστοσελίδες βάλθηκαν να κοινοποιήσουν ολόκληρο το φωτογραφικό άλμπουμ τους. Χαλαροί, διασκεδαστικοί, αγαπημένοι… Ακόμα και με το παιδί του ο Τζιωνής. Ως καλός πατέρας, που αφού σκότωσε δύο ανθρώπους είπε στον γιο τους «δεν θα σε πειράξω, έχω και εγώ γιο».
Ίσως κανείς να μην μπορεί να πει με σιγουριά αν πρέπει να προστατεύεται ή όχι η ταυτότητα υπόπτων για σοβαρά εγκλήματα. Ίσως, η δημοσιοποίηση φωτογραφίας τους να βοηθά και στις έρευνες με πληροφορίες που τυχόν θα προκύψουν από πολίτες που έτυχε να δουν τους υπόπτους. Μιας φωτογραφίας τους όμως. Που θα προέρχεται ίσως από την Αστυνομία. Αυτό που συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τους τρεις ύποπτους σε διάφορα χαριτωμένα ενσταντανέ, είναι τόσο αρρωστημένο όσο και τα όσα προηγήθηκαν. Τι προσπαθούμε να πούμε; Ότι οι δολοφόνοι δεν είναι τέρατα;
